Maandag was de hazelaar nog goeddeels gevuld met hoofdzakelijk geel gekleurde bladeren. ’s Zomers ben ik blij met dat volle, dan groene bladerdek, omdat het koelte brengt. Nu de winter voor de deur staat is wat minder blad en wat meer licht in de tuin wel weer lekker …
De passage van storm Conall gisteravond kwam als geroepen om dat licht in de tuin terug te brengen. Toen ik vanmorgen de tuin in liep, zag ik meteen dat de meeste bladeren intussen een ander plekje hebben gevonden. Bijkomend voordeel van de vliegende storm is dat de meeste bladeren buiten onze tuin terecht zijn gekomen. Veel opruimwerk hebben we er dus niet meer van …
Een koolmeesje zat tussen de laatste bladeren in de hazelaar om zich heen te kijken. Hij had weer uitzicht, en hij zag dat het goed was …
Het leek vrijdag niet echt lekker weer te worden om een mooie fotokuier te maken. Desondanks besloten Jetske en ik donderdagavond om onze afspraak maar gewoon door te laten gaan. We zijn tenslotte geen van beiden van suiker en we hebben samen wel vaker wind en regen doorstaan …
Dat we besloten om toch door te gaan, heeft te maken met het feit dat we wat te vieren hadden. Het was namelijk 18 jaar geleden, dat we voor het eerst samen een fotokuier maakten in de Weerribben. Tijdens die eerste kuier heb ik onder andere de drie foto’s hieronder gemaakt. Het zal duidelijk zijn dat we op die eerste dag beter weer hadden dan afgelopen vrijdag. Aan het eind van die eerste kuier raakten we aan de praat bij het witte bruggetje waar we onze wandeling waren begonnen. …
Ik had vorige week vrijdag gehoopt op harde wind en buien. Daarom had ik voorgesteld om naar het IJsselmeer te rijden om buienfoto’s te maken. Een aaneengesloten regenfront was echter een streep door de rekening. Daarom hebben we voor een andere route gekozen in een poging om het regenfront te ontlopen. Dat lukte in het begin nog wel, maar desondanks bleef Jetske niet droog. Onze eerste stop was op de parkeerplaats bij de Belterwijde om daar het woelige water te fotograferen. Terwijl ik me lekker aan de luwzijde tegen een grote boom drukte om mijn foto’s te maken, stond Jetske al snel aan de rand van het water. Dat heeft ze gemerkt ook …
Nadat ik maandag een fotokuier had gemaakt in de beslotenheid van de Ecokathedraal, ben ik dinsdag na de koffie in de auto gestapt voor een ritje naar de Leijen. Het werd tijd om weer eens een kijkje te nemen in de vogelkijkhut ‘Blaustirns’ aan het eind van Doktersheide bij De Tike …
Toen ik over het bruggetje onderweg was naar het rietland en de vogelkijkhut, zag ik in de verte een vaartuig naderen waarmee sloten en vaarten worden schoongemaakt. Voordat hij aan mij toe was, kreeg hij telefoon, waarna hij het vaartuig even vastlegde aan de wal. Ik besloot daarom maar door te lopen naar de vogelkijkhut …
In de hut heb ik me vooral vermaakt met het lichtspel van zonnestralen en wolken. Ze veroorzaakten samen met de wind een mooie glinstering op het water. De aalscholvers bleven intussen zitten waar ze zaten. Omdat er verder weinig te beleven viel, ben ik na enige tijd terug gelopen naar de auto om daarna koers te zetten naar de Jan Durkspolder …
Nadat ik het weekend vooral binnen had gezeten, heb ik gisteren maar weer eens een rondje buitenom gemaakt. Hier en daar liepen wat schapen en een paard in de weilanden, verder waren ze goeddeels leeg. Zelfs de meeste ganzen hadden de vlakte verlaten om ergens enige beschutting tegen de harde wind te vinden. Maar ik trof het toch nog even …
In de buurt van Earnewâld heb ik de auto even in de berm laten uitrollen, toen ik verderop een grote zilverreiger zag staan. Hij stelde mijn geduld wel op de proef, maar ik werd er netjes voor beloond. Ruim vijf minuten later zakte hij even door zijn poten om op te stijgen. Dat was nog een hele operatie met de harde wind, maar zodra hij boven de bomen was, zag ik hem wegzeilen …
Zo, dat was weer een fijn wintertje. Het was wat kort, maar voorlopig kan ik er in verschillende opzichten wel weer even mee vooruit. De week maandag begon met een fotokuier met mijn fotomaatje. Wind, water en lichte vorst rond de retentiepolders bij Smalle Ee en It Eilân stonden die dag centraal. Het eerste ijs was bomijs op een plas langs het pad op It Eilân …
Dinsdag heb ik een kijkje genomen bij het ondergelopen land achter de Hooidammen. Daar lag intussen een mooie ijsvloer, maar het was nog te dun om op te schaatsen. Bij de Leijen lag nog geen flintertje ijs op het wateroppervlak, daar zorgde de wind wel voor. Het enige ijs dat daar te zien was, werd gevormd door opspattend water dat bevroor rond takken en rietstengels …
Woensdag werd er volop geschaatst op het ondergelopen land achter de Hooidammen. Met een strakblauwe lucht en minder wind dan de op voorgaande dagen, was het wat we in Fryslân ‘sierlik winterwaar’ noemen …
Ook donderdag kon er nog geschaatst worden. Die dag werd er niet alleen geschaatst achter de Hooidammen, maar ook op de Noarderkrite bij De Veenhoop en in de Jan Durkspolder. Daar eindigde de schaatspret met de onfortuinlijke val van een vrouw, die met de ambulance moest worden afgevoerd ..
Intussen is het feestje alweer voorbij. Rond het middaguur trad de dooi gistermiddag in, en verscheen er water op het ijs. Vier dagen zwerven langs water en ijs begint zich nu te wreken. Maar zoals gezegd, dit ‘kind van de winter’ kan er voorlopig weer even mee vooruit. Lichamelijk pak ik nu een dag of wat mijn rust, waarin ik jullie zo af en toe een deel van de 900 foto’s van de winterse taferelen voorschotel, die ik deze week heb gemaakt …
Voor mijn gevoel ben ik de laatste drie dagen meer buiten geweest dan in de drie weken daarvoor. Dit ‘kind van de winter’ geniet weer als vanouds van het ideale winterweer …
Het kost me alleen bergen energie en dat begint zich op dag drie wat te wreken. Daarom laat ik het vandaag bij drie ijzige foto’s die aanklikbaar zijn tot een wat groter formaat …
De eerste foto heb ik gisteren gemaakt, toen ik samen met Jetske naar de retentiepolders bij Smalle Ee en It Eilân ben geweest. Foto 2 en 3 heb ik vanmorgen bij de Leijen gemaakt …
Sommige fotografen beheersen de kunst om in het bos foto’s te maken van ‘bewegende bomen’, terwijl er geen zuchtje wind staat. Ik heb dat ook wel eens geprobeerd, maar dat leverde meestal niet meer op dan een fotografische wirwar die meteen rijp was voor de prullenbak. Maar de aanhouder wint.
Daarom heb ik, voordat de laatste bladeren van de bomen waren gewaaid, begin december nog eens geprobeerd om een eigen impressie van een herfstdag in de tuin te maken …
Afanja's Weblog 