Bij gebrek aan winterweer dreigen mijn weblog en ik in een winterdipje te sukkelen. Het aanhoudend grijze weer doet me tegen beter weten in verlangen naar een mooie winterse pluim …
Stil verlangen
Tagarchief: Winter
Nog één keer het ijs op
Het bloed kruipt waar het niet kan gaan, en dus stond ik gisteren alweer mooi op tijd langs de kant van het ijs om schaatsers te fotograferen. Hoewel ik bij Omrop Fryslân had gehoord, dat er intussen op meerdere plaatsen in de omgeving geschaatst werd op natuurijs, heb ik weer gekozen voor De Wolwarren …
Het was minder druk dan dinsdagochtend. Dat kwam mij wel goed uit, want nu kon ik de auto mooi langs de baan in de berm parkeren. Eén van de meest fanatieke schaatsers op natuurijs, ijsmeester en veiligheidsfunctionaris van de Jan Durkspolder Age Veldboom, ontbrak niet op het appèl. Hij is meestal de man die in alle vroegte met zijn prikstok het ijs op gaat om een ‘veilige’ baan uit te zetten …
Terwijl ik dit schrijf is het tweedaagse schaatsfeestje weer voorbij. De thermometer staat hier momenteel op 4,5°C. Aan de ene kant vind ik dat als ‘kind van de winter’ natuurlijk spijtig, want het heeft me behalve veel foto’s deze week ook weer veel energie opgeleverd. Aan de andere kant vind ik het eigenlijk ook wel prima. Nu het voorbij is, voel ik ook meteen de lichamelijke vermoeidheid die er ook mee gepaard gaat. Vandaag heb ik mezelf daarom een verplichte rustdag voorgeschreven, want morgen staat er een voorjaarsdag in het riet op het programma met mijn fotomaatje…
Tussen voorjaar en winter
Er waren nog wat foto’s blijven liggen van de laatste kuier met mijn fotomaatje. Ik was gebleven bij de jachthaven van Earnewâld. Daar staat aan de andere kant van It Wiid een beeldengroep gemaakt door Hans Jouta in het water. Wie goed kijkt, kan er misschien drie oud-winnaars van schaatsmarathon ‘De 100 van Earnewâld’ in herkennen: Jeen Wester, Hilbert van der Duim en Jos Niesten. Het beeld heeft een plekje gekregen op de plaats van de start en finish van de natuurijsklassieker …
Het is een beeldengroep van cortenstaal, die een drijvend ponton is geplaatst, zodat het ongeacht de waterstand altijd lijkt of er echt een paar mannen aan het schaatsen zijn. Maar eerlijk is eerlijk, in januari 2017 (foto linksonder) leek het net wat realistischer dan in januari 2025 (foto rechtsonder) …
Aan de ander kant van de haven staat het beeld ‘de Fisker’ van David van Kampen. Earnewâld was vroeger voornamelijk een dorp van vissers, schippers, boeren en rietsnijders. Het beeld van de ielfisker herinnert aan de Earnewâldster voorouders. ‘Ielfisker’ is Fries voor palingvisser. Het beeld is gemaakt uit lavasteen en is te vinden aan de noordkant passantenhaven. Het was een wereld van verschil, de visser in januari 2017 (linksonder) en in januari 2025 …
Nadat we uitgekeken waren bij de haven, gingen we op zoek naar een goed plekje om even te lunchen. Daarvoor wees ik Jetske de weg naar de Manjepetswei ten zuiden van Earnewâld. Daar had ik nogmaals een kans om het weerbeeld van januari 2017 en januari 2025 te vergelijken met een paar foto’s van het huis, dat uitkijkt over de Jan Durkspolder in de verte …
Nadat we onze broodjes op hadden, zag Jetske ter plekke een nieuwe kans om een fotoserie te maken. Dat is voor morgen …
Winterlicht over de Wolwarren
Na mijn bezoekje aan de Jan Durkspolder ben ik maandag aan het begin van de middag nog even naar de Wolwarren onder Oudega gereden. De grote plas bij de vogelkijkhut lag nog helemaal open, maar hier langs de Wolwarren lag zoals ik had verwacht een eerste laagje ijs …
Vorig jaar kon ik op 10 januari de eerste schaatsers op deze kleine ijsvlakte fotograferen (foto hieronder). Het was de eerste van in totaal 3 dagen, waarop er op verschillende stukken ondergelopen land in de omgeving geschaatst kon worden. Het bleef anderhalve week licht winters weer, waarin ik ruim 1000 foto’s met sneeuw- en ijspret heb kunnen maken …
Dit jaar zou de oogst wel eens beperkt kunnen blijven tot een tiental foto’s, waarop niet meer te zien is dan een dun laagje ijs omgeven door rietkraagjes. De rietkraagjes zijn wel mooi uitgelicht door de zon, die op dat moment al omfloerst werd door hoge bewolking. Winter lijkt voorlopig ver weg …
22 december 2007 – zon en rijp
In de nacht van vrijdag 21 op zaterdag 22 december 2007 vroor het nog wat harder dan in de nacht daarvoor. Daar kwam bij dat de mist in de vroege ochtend al oploste …
Dat resulteerde in een sprookjesachtige witte wereld onder een staalblauwe lucht. Ik besloot al voor de koffie op pad te gaan. Omdat het zo’n betoverend mooie wereld was, stelde Aafje voor om bij wijze van uitzondering eens mee te gaan. We maakten samen een lange wandeling door natuurgebied het Weinterper Skar ten zuiden van Drachten. Dat kon ik toen nog …
De zon lichtte de ruige rijp prachtig op en wat kleurde het geweldig mooi bij de helder blauwe lucht! Na de wandeling door het Weinterper Skar waren we nog niet uitgekeken. Daarom stelde ik voor om ook nog even een kijkje te nemen bij de Merskerheide. De foto’s daarvan zijn voor volgend jaar december …
Twee bollen in de sneeuw
Ergens rond half januari heb ik mijn glazen bol – een zogenaamde lensbal – maar eens meegenomen naar de sneeuw de tuin …
Liggend in de sneeuw in het vogelbad, heb ik de lensbal in winterse omstandigheden kennis laten maken met onze heksenbol …
De eerste schaatsers van 2024
Woensdagochtend ben ik na de koffie in de auto gestapt om mijn tocht langs de ijsvlakten voort te zetten. Het had in de nacht niet meer dan een graad of 5 gevroren, maar toch verwachtte ik langs de Wolwarren of bij de Hooidammen de eerste schaatsers van 2024 te kunnen fotograferen …
En zo was het ook. Op de eerste kleine ijsvlakte achter de windmotor aan de Wolwarren zag ik in tegenlicht vier schimmen op het ijs. Twee jonge vrouwen met een kind op een slee en een manspersoon die de slag alweer aardig te pakken had. Op de walkant zaten nog twee mensen die bezig waren hun schaatsen onder te binden …
Naar rechts kijkend zag ook de grotere ijsvlakte iets verderop er ook prachtig uit. Een mooie, spiegelde ijsvloer leek de schaatsers ook daar toe te lachen …
Maar een klein stukje verder lag nog steeds dat grote gapende wind wak, waarin wind en water ook nu nog vrij spel hadden. Nee, dit stuk konden de rest van week gevoeglijk afschrijven als schaatsbaan …
Door dan naar de Hooidammen ongeveer anderhalve kilometer naar het zuidwesten. Daar lag de ijsvlakte er echt geweldig mooi bij. De eerste twee schaatsers heb ik meteen maar gefotografeerd bij het hek, waarachter een dag eerder die volledig lege vlakte nog te zien was …
– morgen meer ijspret op deze prachtige ijspiste
Afanja's Weblog 