Op de achtergrond was de skyline van Leeuwarden zichtbaar, terwijl we op een afstand van ca. 600 meter nog een laatste blik op het nest van de zeearend konden werpen …
Enkele minuten later voeren we langs eens stuk plasdras-land in de verte. Een flinke groep grauwe ganzen leek het er prima naar de zin te hebben …
Een klein stukje verderop werden we op een prachtige manier verrast. Daar stond heel rustig een nog niet volgroeide zeearend – de gids schatte hem twee jaar oud – bij de ganzen in het water …
Alsof dat nog niet gek genoeg was, schuifelde hij rustig verder naar voren. En ganzen, die deden of ze gek waren en bleven verrassend lang staan waar ze stonden …
Totdat om wat voor reden dan ook de hele groep op een bepaald moment de vleugels spreidde en de hele club de lucht in ging. De zeearend leek gezellig een stukje mee te vliegen …
Het hele spul vloog met een bocht om een groepje bomen heen, ons verbaasd achterlatend …
Nadat we de zeearend hadden gespot, verlegde de excursieboot zijn koers een paar maal. Ik was het gevoel voor richting en locatie al lang kwijt. Ik weet alleen dat we weer enige tijd tussen rietvelden, petgaten en open water voeren …
Na een minuut of tien kregen we de zeearend opnieuw te zien. We waren om zijn uitkijkpost heen gevaren, zodat we hem nu van wat dichterbij konden zien. Hij zat mooi in het zonlicht, waardoor zijn grote gele snavel niet te missen viel …
Eigenlijk had de boot daar moeten blijven liggen, tot de vogel van zijn uitkijkpost op zou vliegen. Dat zat er echter niet in. Na enige tijd verlieten we de rietlanden, waarna we tijdelijk terechtkwamen in de ‘bewoonde wereld’ van de Alde Feanen …
De oude legakkers waar we langs voeren, zijn nog steeds van historisch belang. Maar de actualiteit bevond zich in de bomenrij verderop. Het geoefende oog van onze gids had daar de gestalte van een zeearend herkend …
En warempel, in de meest linkse van een groepje bomen zat een zeearend. Door wat verder in te zoomen werd de machtige vogel met die enorme snavel beter zichtbaar.
Hoewel hij nog op de rode lijst staat, gaat het goed met de zeearend in ons land. Sinds 2017 broedt hij hier met succes in de Alde Feanen, en sindsdien heeft de zeearend zich op verschillende andere plaatsen in ons land gevestigd …
Hiermee was de excursie wat mij betreft al geslaagd, we gingen op zoek naar de zeearend en we vonden hem. En daar zou het niet bij blijven. In de loop van de dag zouden we hem steeds wat beter te zien krijgen. We vervolgden onze tocht en passeerden o.a. een aalscholverkolonie. De huisvesting van de aalscholvers is goed herkenbaar aan de takken die van onder tot boven wit uitgeslagen zijn van de vogelpoep …
En voort ging de tocht. Nu eens tussen de beschutting gevende bomen van een stuk moerasbos, dan weer over open water, waar de straffe noordoostenwind het nog steeds niet aangenaam maakte. Dat was goed te zien aan de kleding van de passagiers ook. Behalve het zekerheidshalve toch maar van Aafje geleende vest, had Jetske ook de capuchon van haar eigen vest maar opgedaan …
Het was rustig op en rond het nest van de zeearend. Man of vrouw hield op dat moment de drie eieren waarschijnlijk lekker warm, terwijl de ander op jacht was. Met een beetje geluk zouden we onze kans om één van beide imposante vogels onderweg nog te zien nog wel krijgen, volgens onze excursieleider …
Langzaam zagen we het nest uit zicht verdwijnen, terwijl we onze route vervolgden. Nu eens over een stukje open water, dan weer door een smalle sloot. Van een saai landschap was absoluut geen sprake. In de verte zagen we de Achmeatoren, het hoogste gebouw van Leeuwarden, op 10 km afstand fier omhoog rijzen. Verder werden de rietkragen hier en daar onderbroken door een molentje of een oude boerderij. We drongen steeds dieper door tot de Alde Feanen. Op een bepaald moment zag ik alle opvarenden naar rechts omhoog kijken. Al snel zag ik dat het een om een groepje overvliegende brandganzen ging …
Veel interessanter vond ik het dat onze gids Andries juist de andere kant op keek. We naderden aan de bakboord kant een gebied met smalle oude legakkers, een restant van de vervening. Niet veel later waren alle ogen op aanwijzing van Andries gericht op een paar bomen in de verte achter die legakkers …
Vanwege andere afspraken op de vrijdag, waren Jetske en ik deze keer uitgeweken naar de zaterdag. Ik besloot haar te verrassen met een vaarexcursie in Nationaal Park ‘de Alde Feanen’. Dat viel in goede aarde. En dus meldden we ons gisterochtend rond kwart over tien op de steiger in Earnewâld waar de excursieboot ‘de Blaustirns’ klaar lag voor vertrek …
‘De Blaustirns’ is een door zonne-energie aangedreven van It Fryske Gea, de provinciale vereniging voor natuurbescherming in Fryslân. Nadat de trossen losgegooid waren, hield excursieleider Andries een kort welkomstpraatje op het behaaglijke benedendek. Met een beetje geluk zouden we onderweg zowel de zeearend als de visarend kunnen zien. Daarna verhuisden we naar het open bovendek …
Met amper 10°C en een straffe noordoosten wind was het allerminst warm aan denk. Maar wat was het mooi, de lucht was kraakhelder, zodat we een uitstekend zicht hadden op het omringende landschap. Als snel riep iemand: “Zeearend …,” daarbij wees hij in westelijke richting boven een bomenrij in de verte. Ik heb hem in een flits gezien, maar omdat ik op dat moment aan de verkeerd kant van de stond, kon ik er geen foto van maken. We zweefde er even later een grote buizerd voorbij …
Moerasbos en laagliggende polders wisselden elkaar. boven het open polderland konden we kilometers ver kijken. De excursieleider vertelde regelmatig met humor en enthousiasme over wat er links en rechts te zien was …
Jullie zullen begrijpen, dat ik niet meteen alles vertel. Om te beginnen heb ik er de puf niet voor, want hoe mooi zo’n dagje ook is, het kost me bakken energie. Bovendien moet ik morgen ook weer wat te vertellen hebben. Wel kan ik verklappen dat we na een half uurtje varen het nest van de zeearend te zien krijgen, zie de foto rechtsonder …
Dit jaar heeft mevrouw Zeearend voor het eerst geen twee, maar drie eieren gelegd. Ook dit jaar zijn de broedactiviteiten van de zeearenden op dit nest weer te volgen via de webcam van ‘Beleef de lente’ …
Nadat we bij Earnewâld tevergeefs op zoek waren geweest naar rietsnijders aan het werk, besloten we dat ter afsluiting van de dag ook nog even te proberen bij De Leien …
We waren net uitgestapt, toen er een fotograaf aan kwam lopen vanuit de vogelkijkhut. Op onze vraag of er nog wat bijzonders te zien was, vertelde hij dat er een tijdlang twee zeearenden op het boomeilandje hadden gezeten. Omdat te bewijzen liet hij een serie prachtige foto’s zien van de zeearenden in de bekende boom. Hoewel de vogels net vertrokken waren, besloten we toch even door te lopen in de richting van de vogelkijkhut …
In de verte zagen we nog een paar roofvogels cirkelen. Toen ze wat dichterbij kwamen, zagen we echter dat het om buizerds ging. Toch een tegenvallertje in dit geval …
Bij het rietland aangekomen, zagen we dat we te laat waren om de rietsnijders hier aan het werk te zien. Een groot deel van het riet was al gemaaid en lag in bossen samengebonden op het dijkje rond het meer. Omdat het paadje naar de vogelkijkhut erg nat en drassig was, zijn we toch maar niet verder gelopen …
Twee keer te laat op één middag, eerst voor de zeearenden en dan ook nog voor de rietsnijders. Maar toch was het een weer mooie dag.
Vanuit Drachten zetten we vrijdagochtend na de koffie koers richting Peazens-Moddergat aan de Waddenzee. Sinds in 2016 de Central As (N356) tussen Nijega en Dokkum in gebruik is genomen, is die rit en mooi stuk ingekort. Vlak voordat we bij Peazens waren, stelde Jetske voor om nog even een afslag naar het Lauwersmeer te nemen …
Korte tijd later reden we in rustig tempo over een smal weggetje. Al snel vroeg ik Jetske om even te stoppen, zodat ik een paar foto’s kon maken van de ganzen, de paarden en de glanzende rietkraag in de verte aan de rechterkant van de weg …
Nog maar net weer onderweg, stopte Jetske nogmaals. Ditmaal zat er aan de linkerkant van de weg een torenvalk in de top van een boom. Een tijdlang keek hij de andere kant op. Toen hij zijn kop uiteindelijk in onze richting draaide, leek hij zo van de lens van mijn camera te schrikken, dat hij subiet op de wiek ging …
Niet veel later kwamen we aan bij het uitkijkpunt Ezumakeeg Noord. Daar verlieten we de auto om even te kijken of er nog bijzondere vogels te zien waren …
Vanaf het verhoogde uitkijkpunt was dit het uitzicht over het Lauwersmeergebied …
Afanja's Weblog 