Lange ijspegels

We schrijven vrijdag 19 december 2025. Vandaag gaan mijn fotomaatje Jetske en ik voor de laatste keer dit jaar samen op pad in de Kop van Overijssel. Op 21 december 2009 was dat ook het geval. Er was die week in onze regio ruim 35 cm sneeuw gevallen en ’s nachts vroor het dat het kraakte. ’s Ochtends hingen er lange ijspegels aan de dakgoot van ons huis …

Bij een van de vervenershuisjes aan de Hoogeweg waren de ijspegels nog een stuk langer. Rieten daken staan bekend om de lange ijspegels die er door het lekwater ontstaan …

Jetske maakte een paar foto’s van de ijspegels aan de zuidkant van het huisje, die rond het middaguur bijna waren weggesmolten. IJspegels zullen we vandaag niet aantreffen in de Weerribben. In 2009 bleef het de hele dag vriezen, vandaag zal de maximumtemperatuur waarschijnlijk weer oplopen tot in de dubbele cijfers. We zullen ons er evengoed wel weer vermaken, denk ik …

Meer Ecokathedraal

Ik ben blij dat ik gisterochtend even een ritje naar de Ecokathedraal heb gemaakt. Vandaag zou het er met het regenachtige weer niet van gekomen zijn. In het voorste deel is de Porta-Celi (vrij vertaald ‘de Hemelpoort’) intussen aan alle kanten ingebouwd. De natuur heeft hier nog nauwelijks of geen vat op de bouwwerken …

Bij het koepelbouwwerk ligt wat snoei- en afvalhout afkomstig van één de bomen, die onlangs zijn gesneuveld. De boom zelf ligt een paar meter verderop nog over een paar lagere bouwwerken. Ook verderop is goed te zien dat sommige bomen en struiken hun beste tijd hebben gehad. Komen we in het achterste deel, dan lijkt de schade weer mee te vallen. Dat is misschien te verklaren uit het feit dat daar in de loop der jaren al meer bomen tegen de vlakte zijn gegaan …

Vallend hout in de Ecokathedraal

Vanmorgen ben ik eindelijk weer eens in de Ecokathedraal geweest. Vorige week was ik daar ook al, maar toen stonden er twee auto’s geparkeerd op het plekje waar helemaal niet geparkeerd mag worden. Behalve door mij natuurlijk, want ik heb tenslotte niet voor niks een gehandicaptenparkeerkaart. Dat ging vorige week dus niet door, maar vanmorgen was het plekje vrij …

Het was onderweg flink mistig vanmorgen, in de Ecokathedraal was het nog wat nevelig. Daarom heb ik de foto’s maar omgezet naar zwartwit. Het eerst wat me opviel, is dat het gevaarlijk begint te worden in de Ecokathedraal. Op verschillende plaatsen is onlangs een boom ter ziele gegaan en er hangen ook een paar bomen tussen hun nog fier rechtop staande soortgenoten. De grootste bomen zijn hier ruim 50 jaar geleden allemaal geplant door Louis Le Roy, de grondlegger van de Ecokathedraal. Hun tijd is dus langzamerhand gekomen …

Verder zijn er hier en daar wat nieuwe, kleinere bouwwerken gestapeld. Er wordt dus nog altijd gewerkt in de Ecokathedraal, die onlangs is aangewezen als één van de jonge Rijksmonumenten. Ik ben vanmorgen tot halverwege gekomen, daar heb ik weer even zitten genieten van de rust op het bankje dat de oude baas daar zelf heeft gevormd …

En nu ga ik zelf de rust in …

Stil verlangen

Bij gebrek aan winterweer dreigen mijn weblog en ik in een winterdipje te sukkelen. Het aanhoudend grijze weer doet me tegen beter weten in verlangen naar een mooie winterse pluim

Ganzen, reeën en boerennatuur

In maart van dit jaar kreeg ik een vraag van de Stichting KNNV Uitgeverij of ik een foto beschikbaar wilde stellen voor het uit nieuw te geven boek ‘Canon van de Nederlandse boerennatuur’.

Voor een van de hoofdstukken was de uitgever op zoek naar foto’s van een weiland met ganzen waarin vlaggen of andere afweermiddelen staan. De strekking van het verhaal in het boek is, dat dit niet of weinig helpt. En dat klopt ook met mijn eigen waarneming. Ik had daar in november 2013 een blogje over geschreven: ‘Langs vlaggen en vaandels’. Natuurlijk wilde ik daar wel een foto voor beschikbaar stellen …

Wat is natuur en wat is cultuur? Is een koe in de wei, of een tulpenveld ook natuur? Hoe verhouden landbouw en natuur tot elkaar? En is ‘boerennatuur’ niet met zichzelf in tegenspraak? Waar de één een ongerept natuurgebied ziet, daar ziet een ander een cultuurlandschap. Wat kunnen boeren, overheden en wij zelf doen om de natuur te helpen?

Onlangs kreeg ik als dank voor mijn bijdrage een exemplaar van het boek toegestuurd …

In de Canon van de Nederlandse boerennatuur maakt Dick de Vos (ook auteur van de Canon van de Nederlandse natuur) duidelijk dat in ons land de natuur vrijwel nergens volledig autonoom is en dat ook het boerenland altijd een relatie heeft met de natuur. Deze canon toont vooral aan dat er ondanks alle problemen nog altijd veel te genieten valt op het platteland.

En dan nog even dit …

In het boerenland dat ik hier regelmatig doorkruis, hebben ook reeën hun plek. In het boek mis ik het ree helaas. Dat gemis werd echter ruimschoots gecompenseerd, toen ik in september een leuk verzoek kreeg. Iemand wilde graag een foto van twee reeën in een weiland gebruiken als fotobehang. In ruil daarvoor stelde hij voor om een donatie te doen aan het Nationaal MS Fonds. Dat leek mij een mooie ruil. En hieronder zie je het resultaat. Ik vind het mooi …

Zicht op de Weerribben

Gisteren liet ik hier het rechtlijnige boerenland aan de oostkant van de Wetering zien. Vandaag laat ik iets van de westkant zien. Daar liggen De Weerribben. Meer dan een paar shots vanuit de verte kan ik hier niet tonen, want drones zijn niet toegestaan boven Natura 2000 gebieden. Verder dan de groenstrook hieronder mag ik niet naar links oftewel naar het westen vliegen met de DJI Flip …

Rechtlijnigheid kom je in De Weerribben een stuk minder tegen dan in het moderne boerenland. Rietvelden, plassen en broekbossen bepalen er het beeld zover het oog reikt. Waar de boeren het water liefst zo snel mogelijk kwijt raken, proberen ze dat in De Weerribben liever zo lang mogelijk vast te houden …

De grens van natuur en cultuur

De strakke lijnen in het boerenland die ik hier gisteren liet zien, maken onderdeel uit van Wetering-Oost. Kaarsrechte sloten en greppels om overtollig water maar zo snel mogelijk af te voeren zijn kenmerkend voor het moderne boerenland. De rechtlijnigheid wordt vaak nog versterkt door sporen van landbouwvoertuigen over akkers en weilanden. Op de laatste twee foto’s is goed te zien hoe het boerenland hier aan de west- en noordzijde wordt begrensd door de Wetering en de Weerribben. Daar denken ze heel anders over waterbeheer …