Deze pantserjuffer, een houtpantserjuffer om wat preciezer zijn, streek eind augustus op één van de warmste dagen op een geopend zaaddoosje van de blauwe iris neer. Daar ging hij mooi in de zon zitten pronken …
Klikken om te vergroten is toegestaan …
Na de tussenstop bij de kerk van Blankenham bleven we de oude, slingerende zeedijk nog enige tijd volgen. Bij Baarlo verlieten we de dijk om even later via de buurtschap Nederland de Weerribben weer ik te rijden. Aan de Rietweg (Google Maps) maakten we een laatste tussenstop …
Sprakeloos keken we om ons heen. Het normaal zo natte gebied aan beide kanten van de Rietweg was vrijwel helemaal drooggevallen. Tijdens onze ritjes door de Weerribben hebben Jetske en ik hier de afgelopen jaren diverse keren een tussenstop gemaakt om vogels te fotograferen …
Zo heb ik hier in 2017 een mooie serie gemaakt van een grote zilverreiger en twee lepelaars, die samen in beeld verschenen. Zoiets zat er vorige week niet in. Er was in de verste verte geen vogel te zien, om over watervogels of steltlopers nog maar te zwijgen …
Alleen hier en daar restte nog een laatste plas water, zoals aan de zuidkant van de weg op de plek waar wij stonden. Zonder regen zouden ook de laatste natte plekken snel verdampen …
Gelukkig is hier in Drachten sindsdien bijna 40 mm regen gevallen. Dat zegt in principe niets over de situatie in de Weerribben 50 km en zuidwesten van Drachten, maar daar zal vermoedelijk ook net genoeg regen zijn gevallen om enige verlichting te brengen. Maar het neerslagtekort is er nog lang niet mee weggewerkt.
Ik sluit deze serie, die begon met vertraging vanwege een kortdurende file, af met de foto van een heidelibel, die te midden van de droogte nog even in alle rust bij ons neerstreek in de berm van de Rietweg …
Enkele minuten nadat we bij de pizzeria in Kuinre waren vertrokken, zette Jetske de auto alweer stil aan het begin van een bospad …
Ze stelde me al snel gerust, er stond geen boswandeling meer op het programma die middag. Datgene waar we voor gekomen waren, bevond zich op slechts enkele meters van de auto. Door een brede duiker werd vanaf de andere kant van de weg water aangevoerd, dat vanaf dit punt door ’n snel stromende afwateringssloot werd weggevoerd …
Hier had mijn fotomaatje enige tijd geleden weidebeekjuffers ontdekt. Zelf had Jetske ze al eerder gefotografeerd in Drenthe, maar voor mij was dit nog een ontbrekende soort in mijn fotoarchief. De weidebeekjuffer komt in ons land algemeen voor in het oosten, midden en zuiden, bij voorkeur rond schone, langzaam stromende beken …
In Fryslân heeft het diertje zich tot dusver niet laten zien, maar er is hoop! De weidebeekjuffer is in de afgelopen jaren vanuit het oosten en zuiden steeds verder opgerukt naar het noorden en westen. Met een beetje geluk is het nog maar een kwestie van tijd voordat ik er dichter bij huis eentje kan fotograferen. Ze kunnen me niet snel genoeg deze kant op komen, want wat zijn het een prachtige beestjes met die blauwe metallic glans over hun lichaam en de grote vleugels …
Het viel trouwens nog niet mee om ze wat strak op de foto te krijgen. Ze dansten vooral onrustig als vlinders door de lucht. En ook als ze even gingen zitten, had ik er nog een flinke klus aan. De onregelmatige wind liet de lange veerkrachtige bladeren, waarop ze af en toe even neerstreken, soms flink op en neer dansen. Maar na een halfuurtje had ik zowel in de vlucht als zittend op een blad een mooie serie van deze al zo lang gewenste soort gemaakt. Dankjewel, fotomaatje …
Nadat ik het geaderd witje had gefotografeerd, ging ik net als Jetske op zoek naar de de Kempense heidelibel. Dit is een zeer zeldzame libel, die als ernstig bedreigd op de Rode Lijst staat. In ons land komt hij eigenlijk alleen voor in de Kempen en hier in de Weerribben. Al snel zag ik op een paar plaatsen een rode libel op het gemaaide gras zitten. Of er op de eerste foto ook echt een Kempense heidelibel staat, weet ik niet zeker. Het zou met zijn zwarte poten ook een Bloedrode heidelibel kunnen zijn. Wie het weet, mag het zeggen …
Mooier dan op de eerste foto lukte het me niet om libellen vast te leggen op het gemaaide gras. Daarom besloot ik naar de bosrand te lopen. Met wat geluk zou ik op ooghoogte een Kempense Heidelibel kunnen vinden tegen een wat rustiger achtergrond …
Ik was weer niet ongelukkig die dag. Al snel kon ik niet ver van elkaar verwijderd heidelibellen op een takje fotograferen. Ik had weliswaar al een foto van de Kempense heidelibel in mijn archief, maar vooral de laatste twee foto’s waren toch wel een stukje mooier. Nu maar hopen dat het Kempense heidelibellen waren, dan kon ik die alvast afvinken, daarmee was mijn dag al geslaagd. Maar de dag was nog niet voorbij, nog lang niet …
Vorige week vrijdag stond er weer een dagje met Jetske op het programma. Omdat het opnieuw een lange, warme dag leek te worden, stelde Aafje voor om me maar te brengen en te halen die dag. Dat brengen duurde wat langer dan verwacht. We waren nog geen 5 minuten van huis, toen we al op de toerit naar de A7 in de file terechtkwamen, omdat een truck (een deel van) zijn lading grind was verloren ter hoogte van Beetsterzwaag …
Gelukkig hadden politie en Rijkswaterstaat de zaak goed in de hand. Er werd voorbeeldig ‘geritst’, zodat we na deze valse start al snel op de linker rijbaan reden en daar stapvoets door konden rijden tot de afslag Beetsterzwaag. Een kleine drie kwartier later zaten we in het bijzijn van één van Jetskes’ vele ijsvogels, in de tuin aan de koffie. Nadat we genoeglijk hadden zitten bijpraten, stelde Jetske voor om voor onze fotosessie eerst naar de Hoogeweg bij Kalenberg te rijden …
Enige tijd later wandelden we van de parkeerplaats bij de kanosteiger aan de Hoogeweg naar het witte bruggetje (Google Maps). Hier hebben Jetske en ik eind september 2006 ook onze eerste gezamenlijke fotokuier gemaakt. Het is een bijzonder stukje Nederland waar een paar echt zeldzame dieren leven, die elders in ons land niet of bijna niet voorkomen. Zo heb ik hier, gegidst door een zuster van Jetske, in juli 2017 de uiterst zeldzame grote vuurvlinder gefotografeerd die alleen hier in de Weerribben voorkomt …
Jetske had deze locatie voor vandaag uitgekozen om op zoek te gaan naar een al niet minder zeldzame libel. Het gemaaide gras maakte onze zoektocht niet moeilijker, maar het zat er jammer genoeg niet in om nog een libel sierlijk hangend aan een mooie bloeiende grasstengel te kunnen fotograferen …
Terwijl Jetske een stuk verderop zo te zien al haar eerste model had gevonden, richtte ik me bij het bankje eerst maar eens op een geaderd witje op een akkerdistel. Een fijn model om erin te komen. Maar daar was ik niet voor gekomen …
We gaan nog even terug naar de fotokuier, waarbij ik eind augustus 2013 in het Weinterper Skar een mooie macroserie had gemaakt van de levendbarende hagedis, die ik hier afgelopen woensdag liet zien. Het Weinterper Skar was in die tijd mijn favoriete wandel- en fotogebied waar ik wekelijks meerdere keren kwam. Aan het eind van een wandeling ging ik graag nog even zitten op de afsluitboom voor één van de paden …
Tegen het eind van de zomer vormde zo’n afsluitboom, net als het bankje bij de dobbe, een fijn plekje voor heidelibellen om even lekker op te warmen. In de loop der jaren heb ik vele tientallen heidelibellen op of bij die paal gefotografeerd. Zo ook op dag waarop ik eerder die hagedis zo mooi close had kunnen kieken. De onderstaande foto is wel één van de mooiste foto’s van de heidelibel, die daar ’s middags even bij me kwam zitten …
Door met de rechter muisknop op de foto te klikken, en dan te kiezen voor ‘Afbeelding openen in nieuw tabblad’, kun je de onderstaande foto vergroten. Als je daar vervolgens met de linker muisknop op de foto klikt, zie je hem in formaat 1920×1200 …
Terwijl Jetske in haar fleurige jurkje door een luikje in de wand langs het vlonderpad stond te kijken, riep ze me na enige tijd: “Kom eens kijken, er zit hier een mooie grote libel …”
Nadat ik plaatsgenomen had achter het tweede luikje in de wand, wees Jetske me op de libel die ze bedoelde. Omdat het beestje nogal onrustig heen en weer vloog, moest ik even zoek, maar uiteindelijk zag ik hem toch zitten: een mooie grote paardenbijter …
Jagend op vliegen of muggen bleef hij heen en weer vliegen, maar tussendoor zocht hij regelmatig ergens een nieuwe uitkijkpost. Gedetailleerde macro-opnamen heb ik er niet van kunnen maken, maar met de foto’s die ik met de zoomlens heb kunnen maken was ik alweer erg blij. Niet eerder heb ik een paardenbijter tegen zo’n rustige achtergrond kunnen fotograferen …
Dank dat je me op dit fraaie model hebt gewezen, Jetske, het was een prachtig cadeautje. Als het zo eens uitkomt mag je best weer mee in je jurk. 🙂
Afanja's Weblog 