Nadat ik donderdag aan het eind van de ochtend enige tijd in de vogelkijkhut in de Jan Durkspolder had gezeten, ben ik even naar de Wolwarren gereden om daar langs de weg mijn medicatie te nemen en een stukje koek te eten …
Een kwartiertje later stond ik net op het punt om mijn ritje te vervolgen, toen er aan de gunstige linkerkant van de weg een torenvalk verscheen. Mooi binnen het bereik van mijn camera hing hij een tijdlang biddend boven het weiland. Blij met dit cadeautje startte ik de daarna de auto om huiswaarts te gaan …
Eigenlijk stond er een dagje met mijn fotomaatje op het programma, maar kijkend naar de weersverwachting voor vandaag, heb ik voorgesteld om het maar even uit te stellen. De lage temperatuur heeft in combinatie met de wind een te groot effect op mijn benen. De mensen die hier al langer meelezen, weten dat mijn ‘inwendige thermostaat’ beschadigd is door de MS. Daardoor heb ik maar een kleine marge tussen ca. 18°C en 23°C, waarin mijn onderdanen draagkrachtig zijn en ik me goed voel. Totdat de temperaturen weer onder de 5°C dalen, blijft het behelpen. Zodra de temperaturen lager zijn dan 5°C kan het thermisch ondergoed weer uit de kast. Dat geeft me dan weer meer vrijheid …
Afijn, ik ben niet de enige die het lastig heeft. Toen ik woensdag even wat door de tuin drentelde, zag ik iets aan één van de zaaddoosjes van de blauwe iris hangen. Dichterbij gekomen zag ik dat het een sprinkhaan was, die het ook niet makkelijk had …
Het was een dode sprinkhaan, die daar mooi aan een zaaddoosje hing. Nu is het alleen nog de vraag of het stoffelijk overschot wordt weggewerkt door een spin of dat het ten prooi valt aan schimmels. Daarmee vergeleken sta ik er nog goed voor … 😅
De zomer van 2025 ligt intussen al enige tijd achter ons. Afgelopen week lagen de temperaturen dankzij een noodoostelijke wind ineens een stuk lager dan we gewend waren. Maar het was wel regelmatig zonnig. Daardoor zag ik gistermiddag ineens weer een vlinder door de tuin fladderen. Misschien zien we er dit vandaag of morgen nog eens ergens eentje, en wie weet wat oktober nog aan nazomerweer kan brengen. Vandaag kijk ik in ieder geval weer even terug op wat slow motion videoshots van vlinders en andere insecten, die ik eind augustus heb gemaakt.
Fijne zondag allemaal …
Deel 5 van ‘Vlinders in slow motion’ was hier al te zien.
Het Mirnser Klif is ook een geliefd plekje voor kitesurfers. Doordat het water knie- of heupdiep is en de kitezone een groot oppervlak heeft, zijn er veel beginnende kiters en kitescholen actief. De kitezone is gemarkeerd door gele boeien. Vaak kun je er veel meer surfers tegelijk in actie zien, maar omdat er die dag weinig wind stond, was het (nog) rustig …
Toen ik op mijn beurt een tijdje aan de waterkant stond, heb ik mijn camera vooral gericht op de twee surfers die er op dat moment actief waren. Ik vond vooral de combinatie met de schitteringen op het water die dag erg mooi …
Terwijl ik lekker naast het koepeltje bij het strand op het Mirnser Klif zat, struinde Jetske een tijdlang aan de waterkant rond. Je kunt haar op de eerste foto helemaal links aan het werk zien …
Ik heb er een tijdje zitten spelen met de schimmen aan de waterkant …
Van het Oudemirdumer Klif reden we via Oudemirdum en de oude luchtwachttoren naar het ruim 5 kilometer verderop gelegen Mirnser Klif. Het Mirnser Klif is net als de andere Friese kliffen ontstaan in de laatste ijstijd. Het Mirnser Klif is ongeveer anderhalve meter lager dan het Oudemirdumer Klif waar we eerder waren …
De grootste troef van het Mirnser Klif is, dat het een strandje heeft. Op het hoogste punt van het klif staat al heel lang een paviljoen, dat twee jaar geleden helemaal is vernieuwd. Je kunt er op het terras genieten van een versnapering met uitzicht over het IJsselmeer …
Toen we vorige week vrijdag afdaalden naar het strand, zag ik meteen dat er een groot aantal stoelen en een lessenaar stonden opgesteld aan de rand van het strand. Dichterbij gekomen zag ik dat er in de schaduw van de boom foto’s werden gemaakt van een bruidspaar. Het gelukkige paar stond blijkbaar op het punt te gaan trouwen hier op het Mirnser strand …
Jetske en ik hadden intussen een mooi zitplekje gevonden naast het koepeltje. Met aan de ene kant uitzicht op de huwelijksplek en aan de andere kant zicht op het IJsselmeer. Een mooi plekje om onze broodjes en wat drinken tevoorschijn te halen …
Terwijl ik daarna nog even bleef zitten, liep Jetske even naar de waterkant. Zo kon ik mooi een oogje houden op Jetskes’ cameratas. Toen Jetske enige tijd later terug kwam, liep ik op mijn beurt ook even naar de waterkant om daar wat foto’s te schieten …
Het zijn niet de kliffen van Dover of Normandië, maar ook Fryslân heeft zijn kliffen. Het Oudemirdumer Klif is het zuidelijkste van drie kliffen langs de Friese zuidwestkust. Hierna zullen we ook nog een kijkje nemen bij het Mirnser Klif en bij Reaklif. Maar eerst nestelen we ons even op één van de bankjes …
Het Oudemirdumer Klif ligt bovenop een keileembult, waardoor het ruim 6 meter hoog boven het IJsselmeer uittorent. De Zuiderzee sloeg de bult eeuwenlang af tot er een steile klifwand ontstond. Na de aanleg van de Afsluitdijk kwam de zere hier tot bedaren en stopte de afkalving van het klif. Daarna kreeg de natuur de kans zich verder te ontwikkelen. Natuurmonumenten kocht het Oudemirdumer Klif al in de jaren 30 van de vorige eeuw …
De natuur op en aan de voet van het klif is van unieke waarde en direct verbonden met de bijzondere geschiedenis van dit gebied. Zo groeien er meer dan 250 soorten planten met allemaal hun eigen verhaal. Er komen planten voor van ver in Duitsland, via rivieren meegenomen het IJsselmeer in en uiteindelijk aangespoeld op het klif. Door de invloed van het vroegere zoute water van de Zuiderzee vind je er zelfs nog planten die van zout water houden. Je mag er echter alleen op afstand van genieten, want de voet van het klif is niet toegankelijk …
Ik had er genoeg aan om vanaf één van de bankjes te genieten van het uitzicht. Hoe vaak ik hier ook al heb gezeten, het uitzicht is er elke keer weer uniek. Deze vrijdag heb ik vooral genoten van de prachtige schitteringen op het IJsselmeer …
Aan alles komt een eind, ook aan dit kortstondige genieten op het Oudemirdumer Klif. We volgden het Minneminnespaad terug naar de auto. De terugweg was voor mijn onderdanen alweer wat pittiger dan de heenweg, maar met onderweg twee korte tussenstops redden we het weer …
Afanja's Weblog 