Categorie archief: Winter

Bekend met MS

Geplaatst op door

Vandaag even extra editie over heel herkenbare MS klachten, nadat ik vanmorgen eerder al wat foto’s van herfstbladeren in het bos had gepubliceerd: https://wp.me/pHUJ-lnU.

Ik werd vanmorgen weer eens wakker met zwabberbenen, daarom ben ik de dag weer heel rustig begonnen met koffie en koek. Daarna ben ik zoals gebruikelijk de tuin even in gelopen. Na een paar keer rustig heen en weer lopen zat er weer voldoende pit in de benen om voorzichtig even wat blad te ruimen. Daar zou Aafje blij mee zijn. 😉

Teug binnen keek op de pc naar het Journaal van 11 uur. Meteen daarna volgde er een vooraankondiging van het programma ‘Tijd voor Max’ van 11:15 – 12:00 uur op NPO 1. Ik kijk daar anders nooit naar, maar mijn interesse werd gewekt door de aankondiging dat Bert Maalderink (verslaggever bij Studio Sport) zou vertellen over de podcast ‘Bekend met MS’, die hij samen met het Nationaal MS Fonds heeft gemaakt.

Ik had daar al over gehoord, maar toen Maalderink na ongeveer 20 minuten in beeld kwam, werd ik toch geraakt door zijn herkenbare verhaal. Na een voorgeschiedenis van ongeveer 4 jaar met diverse klachten, kreeg Maalderink in 2023 de diagnose MS. Bij Studio Sport lukte het werken na verloop vooral in de zomer niet meer. Dat resulteerde uiteindelijk in het maken van de podcast.

Als het over zijn klachten gaat, somt Maalderink een voor mij heel herkenbaar rijtje op:

‘Ik kan slecht tegen fel licht en andere prikkels zoals licht en geluid, da’s gedoe. Verder heb ik o.a. last van vermoeidheid, gevoelloosheid in vingertoppen. Hersenmist is ook zoiets, dat het moeilijk is om makkelijk te denken. Bij elkaar heb ik wel zo’n 10 dingen die ik wel een beetje heb. Geen heel groot drama op dit moment, maar het is wel lastig.’

Ik denk, dat ik straks maar eens naar die podcast ga luisteren. Hij is hier te vinden:

In deel 4 vertelt Bert Maalderink zijn eigen verhaal. Ik vind het een aanrader: https://podcasts.apple.com/us/podcast/aflevering-4-bert-maalderink/id1844823624?i=1000734757818

The sound of breaking ice

Geplaatst op door

Het was een mooie maandagochtend in begin februari, toen ik na de koffie besloot om een ritje naar It Eilân te maken. Toen ik daar over de voetgangersbrug naar de overkant liep, kreeg ik zicht op een prachtig laagje ijs op de Goëngahuistersloot …

ijs op de Goëngahuistersloot bij It Eilân

Het had ’s nachts wel wat gevroren, maar ik had niet verwacht dat de brede sloot al dichtgevroren zou zijn. Kijkend naar de luchtbellen in het ijs en de vele mooie ijsbloemvormen op het ijs, leek er ook meteen een stevig ijsvloertje te liggen …

luchtbellen in het ijs en figuren op het ijs
figuren op het ijs op de Goëgahuistersloot
figuren op het ijs op de Goëgahuistersloot
figuren op het ijs op de Goëgahuistersloot
ijs op de Goëgahuistersloot in oostelijke richting

Plotseling werd ik in mijn mijmeringen gestoord door het heftige geluid van brekend ijs. De kabel van de trekpont naast de voetgangersbrug werd krakend strakgetrokken …

– wordt vervolgd

Nog één keer het ijs op

Geplaatst op door

Het bloed kruipt waar het niet kan gaan, en dus stond ik gisteren alweer mooi op tijd langs de kant van het ijs om schaatsers te fotograferen. Hoewel ik bij Omrop Fryslân had gehoord, dat er intussen op meerdere plaatsen in de omgeving geschaatst werd op natuurijs, heb ik weer gekozen voor De Wolwarren …

Het was minder druk dan dinsdagochtend. Dat kwam mij wel goed uit, want nu kon ik de auto mooi langs de baan in de berm parkeren. Eén van de meest fanatieke schaatsers op natuurijs, ijsmeester en veiligheidsfunctionaris van de Jan Durkspolder Age Veldboom, ontbrak niet op het appèl. Hij is meestal de man die in alle vroegte met zijn prikstok het ijs op gaat om een ‘veilige’ baan uit te zetten …

Terwijl ik dit schrijf is het tweedaagse schaatsfeestje weer voorbij. De thermometer staat hier momenteel op 4,5°C. Aan de ene kant vind ik dat als ‘kind van de winter’ natuurlijk spijtig, want het heeft me behalve veel foto’s deze week ook weer veel energie opgeleverd. Aan de andere kant vind ik het eigenlijk ook wel prima. Nu het voorbij is, voel ik ook meteen de lichamelijke vermoeidheid die er ook mee gepaard gaat. Vandaag heb ik mezelf daarom een verplichte rustdag voorgeschreven, want morgen staat er een voorjaarsdag in het riet op het programma met mijn fotomaatje…

Schaatsers op dun ijs

Geplaatst op door

Gisteren was hier te lezen dat fotomaatje Jetske en ik twee keer ergens te laat waren om iets te kunnen zien en fotograferen. Gistermorgen was ik gelukkig wel op tijd om een mooi winters gebeuren vast te kunnen leggen. Er werd geschaatst op het ondergelopen land aan de Wolwarren tussen Oudega en de Hooidammen. Hier kan vrijwel elke winter na twee nachten met matige vorst geschaatst worden, omdat er het amper 30 cm diep is …

Toegegeven, het ijs was nog niet echt dik en er lag aan de andere kant een fors windwak, maar wie daar wat uit de buurt bleef, kon er prima een paar rondjes schaatsen. Daar komt bij het prachtig winterweer was, een paar graden vorst en een oostenwindje. In Fryslân spreken en we in zo’n situatie van ‘sierlik winterwaar soarget foar iiswille’ …

    Winterlicht over de Wolwarren

    Geplaatst op door

    Na mijn bezoekje aan de Jan Durkspolder ben ik maandag aan het begin van de middag nog even naar de Wolwarren onder Oudega gereden. De grote plas bij de vogelkijkhut lag nog helemaal open, maar hier langs de Wolwarren lag zoals ik had verwacht een eerste laagje ijs …

    de Wolwarren met links een kleine vlakte met een dunlaagje ijs

    Vorig jaar kon ik op 10 januari de eerste schaatsers op deze kleine ijsvlakte fotograferen (foto hieronder). Het was de eerste van in totaal 3 dagen, waarop er op verschillende stukken ondergelopen land in de omgeving geschaatst kon worden. Het bleef anderhalve week licht winters weer, waarin ik ruim 1000 foto’s met sneeuw- en ijspret heb kunnen maken …

    de eerste schaatsers van 2024 en een kind op een slee, op de voorgrond binden twee personen tussen het riet hun schaatsen onder

    Dit jaar zou de oogst wel eens beperkt kunnen blijven tot een tiental foto’s, waarop niet meer te zien is dan een dun laagje ijs omgeven door rietkraagjes. De rietkraagjes zijn wel mooi uitgelicht door de zon, die op dat moment al omfloerst werd door hoge bewolking. Winter lijkt voorlopig ver weg …

    een groepje bomen met op de achtergrond rietland
    een hek en riet in een dun laagje ijs
    een rietstrookje in een dun laagje ijs met op de achtergrond struikgewas
    een rietstrookje in een dun laagje ijs met op de achtergrond struikgewas
    een dun strookje riet in het ijs met op de achtergrond nog een strook riet, een paar bomen en wat struikgewas

    De laatste witte kerst(?)

    Geplaatst op door

    De romantiek wil ook wat, daarom blijven we elk jaar weer verlangen naar een witte kerst. Ondanks dat stil verlangen hebben we in de loop der geschiedenis vaker een groene, grijze en natte kerst gehad dan witte. Met temperaturen die al dagenlang tussen de 4,5°C tot 8,5°C liggen, zat het er ook dit jaar weer niet in.

    In mijn archief heb ik in deze eeuw nog maar twee keer een witte kerst gevonden. De eerste keer was in 2005, toen heb ik o.a. de onderstaande foto gemaakt in de tuin …

    tweede kerstdag 2005 - sneeuw in de tuin

    De tweede, tevens laatste keer was in 2010. Nadat ik die dag wat foto’s in de tuin had gemaakt, togen we naar de kinderen in Leeuwarden. Om de sfeer aan tafel te verhogen, hebben we aan het eind van de middag een vuurkort aangestoken. Kleinzoon Tijmen leerde daar voor ’t eerst vuurtje stoken door flink te wapperen met een stuk karton om zuurstof aan te voeren. De herinnering aan die (voorlopig) laatste witte kerst pakken ze ons niet meer af …

    tweede kerstdag 2010 - sneeuw in de tuin
    tweede kerstdag 2010 - sneeuw in de tuin
    tweede kerstdag 2010 - vuurtje stoken in besneeuwde tuin
    tweede kerstdag 2010 - vuurtje stoken in besneeuwde tuin