Grijsheid rond de Alde Ie

Het was een grijze dag in begin november. Grijs, maar in tegenstelling tot vandaag was het wel droog. Nadat ik een ritje door de omgeving had gemaakt, besloot ik even de benen de strekken aan de Alde Ie tussen Gorredijk en Langezwaag …

Vanaf het punt waar het water van oost naar west met een duiker onder de weg door loopt, is de weg al een aantal jaren afgesloten voor auto’s en motoren. Dat vind ik persoonlijk vooral in het voorjaar spijtig, want daardoor is het achterliggende plasdrasland niet meer bereikbaar voor me. Nu viel er weinig meer te zien dan grijze verten en een passerende fietser …

Het was lekker om er in alle rust een klein stukje te kunnen lopen en vervolgens nog even op het bankje te kunnen zitten. In oktober 2022 had ik hier nog een leuke ontmoeting met een libel met bijrijder: ‘Heidelibel met ’n verrassing‘. Dat zat er nu niet in, maar dat was niet zo gek, want in oktober 2022 was het er ruim 5°C warmer dan ditmaal …

Op een bankje bij een poel

Terwijl Jetske nog in het bos aan de andere kant van de poel van Dien rondstruinde, maakt ik het me gemakkelijk op het bankje bij de Poel …

Toen Jetske zich na enige tijd bij me voegde op het bankje, had ze meteen onze rugzakken met water en broodjes meegenomen. Dit was ten slotte een prima plekje om even te lunchen. Het was alleen jammer dat zon het liet afweten, want de herfstkleuren wilden niet echt lekker sprankelen. Door die wolken in combinatie met de wind begonnen mijn bovenbenen na verloop van tijd af te koelen …

Tijd om weer eens een stukje verderop te kijken. We waren hier over een zandpad gekomen, dus moesten er ook weer over dat zandpad weg. We zaten nog maar net in de auto of de zon begon te schijnen …

In een parklandschap

Na de fotosessie met de koeien vervolgden we onze weg. Jetske vroeg waar we eigenlijk naar toe gingen. ‘Naar Brongergea,’ reageerde ik met een glimlach, vermoedend dat ze daar nog nooit van had gehoord. Dat bleek wel te kloppen, maar om er te komen moesten we eerst door voor Jetske wel bekend gebied …

Even dacht mijn fotomaatje dat we naar de Ecokathedraal zouden gaan, die afslag lieten we echter links liggen. Om bij Brongergea te komen, moesten we eerst door het parklandschap Oranjewoud. Bij een vijver met de eerste herfstkleuren op de oever zocht Jetske een parkeerplekje. Vooral de vijver met zijn super strakke weerspiegeling was een fijn object …

Op een van de oevers stond een bankje aan de rand van het water. Een stukje daarachter lag bij een dikke boom een zwerfsteen met een tegeltje waar een gedicht op stond …

Het bankje bood uitzicht op een eilandje in de vijver met een eendenverblijf. Daarachter schemerde in de verte een wit bouwwerk door bomen en struikgewas …

Een wandel- en fietspad voerde via een bruggetje naar beboste verten in het parklandschap …

– wordt vervolgd

Een luchtspiegeling van ’t verleden

Tegenover de Mariakerk in Bears staat een luchtspiegeling van het verleden in de vorm van Uniastate, een reconstructie van de originele state die in 1756 werd afgebroken. Eeuwenlang stond er alleen nog een poortgebouw op het terrein. Rond 1990 ontstond een initiatief om de state te laten herleven. Waar eens de stenen muren stonden verrees een replica van cortenstaal naar een ontwerp van kunstenaar Bep Mulder, als een luchtspiegeling van het verleden. Omdat Uniastate is omgeven door een slotgracht, konden we er vanaf deze kant niet bij komen …

Na een kort ritje stonden we even later aan de andere kant van het dorp bij het poortgebouw van Uniastate. Jetske liep meteen naar de poort, maar ze kwam terug met de mededeling dat die gesloten was. Tja, dat krijg je ervan als je op de bonnefooi op pad gaat …

Het poortgebouw uit 1616 is het enige overgebleven restant van de originele state, die in 1756 is afgebroken. De steen boven in de gevel van de poort duidt aan dat de familie Unia op zwanen mocht jagen. Deze vorm van jacht wordt wel zwanendrift genoemd. In de gevelsteen zijn twee zwanen te zien met een gemerkte band om hun hals …

In de Mariakerk van Bears is een bezoekers- en informatiecentrum over de kerk, het poortgebouw en Uniastate. Op het terrein van Uniastate worden regelmatig evenementen, exposities en voorstellingen georganiseerd. Daarnaast is Uniastate een zeer bijzondere trouwlocatie, die geregistreerd staat bij de gemeente Leeuwarden …  

We zijn terug bij het poortgebouw uit 1616. Het is één van de acht stinspoorten die Friesland nog kent. Het poortgebouw heeft een zadeldak met op de nok een windwijzer met het wapen van de familie Meynsma … 

Het was jammer dat we niet naar binnen konden. De reconstructie van Uniastate kan leuke lijnenspelen opleveren, daarnaast lijkt het me wel een uitdaging om de toren van Uniastate te beklimmen. Terwijl we gezellig bijpratend lunchten op het bankje bij de poort, bespraken we het vervolg van onze rit …

Meer informatie over Uniastate is te vinden door de QR-code bij ‘Luchtspiegeling’ hierboven te scannen. Ook op Kastelen in Nederland en op States en Stinzen is de nodige informatie te vinden.

Zelfde bankje, andere libel

“Kijk, de dieren zochten je toen al op …,” schreef Sjoerd gisteren in reactie op de foto van de libel op het bankje. Nou leest Sjoerd hier al sinds ongeveer 2006 mee, dus enige voorkennis kan hem niet worden ontzegd. Hij heeft dus ook wel gelijk, want er kwam ook meerdere keren een hagedisje bij me zitten …

In de periode 2005-2015 maakte ik gemiddeld twee keer per week een fotokuier in het Wijnjeterper Schar, in het Fries: Weinterper Skar. Dit is een klein Natura 2000-gebied ten zuidoosten van Drachten. Wanneer ik daar op één van de bankjes neerstreek, kwam er regelmatig een libel of waterjuffer bij me zitten. Deze bruinrode heidelibel kwam er in september 2007 even gezellig bij …

Op een rugleuning

Aanhoudende vermoeidheid en krachteloze onderdanen weerhouden me er nog steeds van om regelmatig even een fotokuiertje te maken. Om de fleur er toch wat in te houden, doe ik voorlopig zo nu en dan een greep in mijn archief. Deze libel kwam in september 2008 naast me zitten op rugleuning van een bankje in het Weinterper Skar …

Nog wat bloemen en beestjes

Nadat ik enige tijd lekker op het bankje in het Weinterper Skar had gezeten, scharrelde ik langzaam terug naar de parkeerplaats, terwijl ik hier en daar nog wat foto’s maakte. Behalve de brede orchis en de echte koekoeksbloem heb ik ook nog een exemplaar van de grote ratelaar kunnen kieken …

Op het pad naar de parkeerplaats was een kleine kikker onderweg van het bos naar het water. Nadat ik ook die had vereeuwigd, heb ik even de stap erin gezet, want mijn onderdanen begonnen intussen voorzichtig protest aan te kondigen …

Korte tijd later reed ik onderweg naar huis langs een weiland waar een tiental ooievaars aan het foerageren was. De meesten liepen vrij ver weg, maar er scharrelden ook een paar ooievaars dicht achter het struikgewas langs de weg. Morgen nog wat foto’s van dit tweetal …