En toen kwam de regen

Ik kom tot een afronding van het zonnige kwartiertje dat Jetske en ik vorige week vrijdag hadden in De Deelen. Naar mate de bui dichterbij kwam, werd de lucht donkerder …

Daardoor werden de kleuren van door de felle zon belichte bomen en struiken op de oostelijke oever nog wat intenser. Intussen was de bui zo dichtbij gekomen, dat de eerste druppels kringetjes in het water begonnen te tekenen …

Ik liep terug naar het begin van het petgat, waar ik nog snel een paar foto’s maakte van het boothuis van Staatsbosbeheer aan de overkant van het water. Van enkele druppels was intussen al lang geen sprake meer …

Ik zat al lekker droog in de auto, toen Jetske even later ook weer tevoorschijn kwam van haar wandeling langs het petgat. De brede glimlach op haar gezicht verried haar tevredenheid over haar cameratas op wieltjes, vertelde ze even later. Ook op het modderige pad kon ze er goed mee uit de voeten en liep ze vele malen lichter dan met haar zware rugtas met camera’s in het recente verleden …

Zonnig accent op een bui

Fotomaatje Jetske en ik reden gisteren al geruime tijd tussen felle buien met hagel en natte sneeuw door over het vlakke Friese land, toen halverwege de middag het absolute fotografische hoogtepunt van de dag bereikt werd …

We waren net in De Deelen, toen er halverwege de middag vlak ten noorden van het natuurgebied een zware bui voorbij trok. De donkere lucht werd extra geaccentueerd door het felle zonlicht op de oostelijke oever van het petgat en de grote zilverreiger, die gewoon zijn ding bleef doen …

Pimpelmees gaat op onderzoek

Onze tuin wordt de laatste tijd vooral bevolkt door een tiental mussen. Twee of drie keer per dag zorgen ze voor drukte rond de pindakaas. Het pimpelmeesje kiest zo af en toe een rustig momentje tussendoor om ook een hapje te kunnen scoren …

Het is een onderzoekend typje, dat pimpelmeesje van ons. Enige tijd geleden ontdekte hij dat de mast van mijn weerstation bestaat uit een holle buis. Hij klampte zich vast aan de onderkant en dook verschillende keren met zijn kopje diep naar binnen om te zien of daar wat te halen viel. Dat viel blijkbaar nogal tegen, want hij vloog al snel weer weg …

Tussen de buien door

Tussen de buien door hebben Jetske en ik dinsdag toch nog weer een gezellig ritje gemaakt. Nadat we wat foto’s hadden gemaakt van een koppel koeien in een zonnige weide en van de nieuwe waterpartij bij de haven van Oudega, besloten we het risico op een nat pak te beperken door ons verder hoofdzakelijk in een paar vogelkijkhutten op te houden …

Dat bleek een goede keuze te zijn. We zaten lekker droog in de vogelkijkhut in de Jan Durkspolder, toen een eerste bui overkwam. We hadden een uurtje in de gezeten, toen we een forse bui op ons af zagen komen. Omdat we daar op dat moment toch wel uitgekeken waren – de hoofdact van een ree was net afgelopen – besloten we alvast naar de auto te lopen. Net op tijd zaten we binnen …

In de vijf minuten dat we daar nog even stonden, passeerden er een paar fietsers die duidelijk minder goed hadden getimed, en door de bui waren overvallen …

We besloten de koers van de bui korte tijd te volgen, dat bracht ons niet veel later bij de vogelkijkhut ‘de Blaustirns’ aan de Doktersheide bij de Leijen. Gejaagd door de wind liepen we langs het rietland naar de hut op de oever van het meer…

In de hut aangekomen, begon de zon zelfs weer enige tijd te schijnen. De show werd hier vooral gestolen door een paar bedelende futenjongen. Maar die foto’s zijn voor later …

Overvallen door een bui

Na de fotosessie met de dansende bomen had ik ongeveer een derde van de afstand naar de auto afgelegd, toen ik ter hoogte van het Alddjip (Google Maps) toch nog een paar minuten te vroeg werd overvallen door een pittige bui. Er restte me weinig anders dan de stap er even flink in te zetten. De laatste hagelstenen zakten op de voorruit naar beneden op het moment dat ik de auto bereikte …


Met een kleine omweg ben ik vervolgens huiswaarts gereden, zodat ik onderweg nog wat foto’s kon maken van de bui die ik net op mijn dak had gehad …

Maar eerlijk is eerlijk, daarbij ben ik wel tot de conclusie gekomen, dat ik de laatste jaren eigenlijk teveel een mooi-weer-fotograaf ben geworden. Dat was in de beginjaren van mijn blog wel anders, maar ja … tiden hawwe tiden

Vier windstreken rond de hut

Vanaf It Nonnepaed ben ik naar de Jan Durkspolder gereden. Toen ik daar even later in de vogelkijkhut ging zitten, dreef de eerder gemelde bui, aan de zuidkant van de plas voorbij …

Aan de oostkant maakte mijn vriend de grote zilverreiger, die ik hier onlangs ook al eens aantrof, een wandeling langs de rand van zijn revier. Ik was zelf wel gecharmeerd van het gelaagde decor waarin hij zich bevond …

Het buitje – meer was het in feite niet – dreef intussen rustig over de zuidelijke oever van de plas in westelijke richting voort, vage weerspiegelingen met zich meetrekkend …

Aan de westkant van de hut heerste intussen volmaakte rust. Zelfs dat ene rietpluimpje stond tegen een vrijwel vlakke waterspiegel roerloos naast de hut …

Na een laatste blik op de bui aan de zuidkant, hield ik het voor gezien. Over het met knotwilgen omgeven pad liep ik aan de noordkant van de hut terug naar de auto …

Langs de bui

Na die ene bui met natte sneeuw trokken er gisteren een groot deel van de dag vooral kleine buitjes met wat regen of natte sneeuw over de provincie …

De meeste fotogenieke bui zag ik aan het begin van de middag over de oostkant over Drachten trekken. Omdat ik op dat moment onderweg was naar een afspraak, heb ik daar helaas geen foto’s van kunnen maken …

Na afloop van die afspraak heb ik nog wel even een ritje naar de Jan Durkspolder kunnen maken. Onderweg zag ik deze fietser op It Nonnepaed langs één van die vele buitjes fietsen …