Meer dan een enkele paddenstoel en wat licht gezwam heb ik niet gezien in het bos. Herfstbladeren echter des te meer. De droge bladeren op de bosbodem knisperden dat het een lust was. Maar er hingen toch ook nog veel kleurige bladeren aan bomen en struiken. Dit leek me een mooie serie om de week rustig mee te beginnen …
Nadat we onze broodjes hadden gegeten, reden we naar Heidehuizen om daar samen weer eens een korte fotokuier te maken. Jetske keek geïnteresseerd en verrast toe hoe ik Flip even later van mijn hand liet opstijgen. Toen ik het bos in liep, volgde Flip me netjes enige tijd.. Na een korte demonstratie heb ik Flip eerst weer ingepakt om wat foto’s te kunnen maken met de RX10. Maar ik moest wel beloven dat ik later op de dag nog een kleine vliegdemonstratie zou geven.
Sneller dan mij lief was, gaven mijn benen te kennen dat het tijd werd om aan de terugweg te beginnen. Ik klapte mijn visstoeltje uit, zodat Jetske nog even wat kon rondscharrelen met haar camera. Over het wat makkelijker lopende fietspaadje zijn we enige tijd later terug gegaan naar de auto …
Het liep al tegen twaalven, toen Jetske en ik vrijdag na afloop van een bezoek aan de neuroloog op pad konden. Toch was het nog steeds mistig onderweg. Dat heeft ook zijn charmes, maar we hadden liever wat zon gehad om de herfstkleuren wat te laten sprankelen. Daarom besloten we bij het Weinterper Skar eerst een broodje te eten in de auto, voordat we aan een fotokuier begonnen.
Daar bleek weer eens, dat Jetske meer en meer elk vogeltje ziet vliegen. Ditmaal zag ze vlak naast de auto een paar goudhaantjes door de struiken dartelen. Daar legde ik mijn broodje graag even voor opzij. Voor het eerst sinds lange tijd lukte het me om dat kleine vogeltje eens voor de lens te krijgen. Het was alleen jammer dat het zo donker was, maar een kniesoor die daar op let …
Vanmorgen ben ik op de iLark via Olterterp naar Heidehuizen gereden. Daar heb ik op één van mijn favoriete bankjes een tijdlang lekker in de zon bij gezeten een vennetje …
Een vuurjuffer en een lantaarntje waren zo vriendelijk om even voor me te poseren. Met nog twee knipperende streepjes op het dashboard, was het ritje weer precies lang genoeg. Ik kan me geen fratsen meer veroorloven, want de accu heeft intussen zoveel aan kracht ingeboet, dat ik nog maximaal 25 km ver kan rijden …
Ik begin het laatste deel van mijn fotokuier bij Heidehuizen met een paar foto’s van het fietspad. Er lag een gevaarlijk glibberig laagje bladeren, maar gelukkig liet de bladblazer zich nog niet horen …
Daarna verliet ik het pad om mijn weg te vervolgen door het bosperceel links van het pad. Veel paddenstoelen vond ik niet meer, de mooiste waren een setje elfenbankjes. Maar ook een mooi oplichtend takje met herfstbladeren en een kikker, die plotseling voor mijn voeten weg sprong, stemden me vrolijk …
Nadat ik al de hele herfst tevergeefs op zoek was geweest naar een mooie vliegenzwam, vond ik uiteindelijk dit kleine ding nog. Eind goed, al goed. Daarmee kon ik die zoektocht nog ruim voor het eind van de herfst afronden. Tevreden liep ik terug naar de auto …
Nadat ik een rondje had gelopen in de parktuin bij Huize Olterterp, ben ik in de auto gestapt om nog even naar Heidehuizen te rijden. Onderweg heb ik op de Poostweg een korte tussenstop gemaakt om de onderstaande foto te maken …
Korte tijd later heb ik de auto met beleid geparkeerd in de zachte berm naast het smalle weggetje waar ik nog even het bos in wilde. Daarna liep ik voor de boerderij ‘Heydhuysen’ uit 1920 langs naar het bospad. Nu de meeste bladeren weer zijn gevallen, is de boerderij weer beter zichtbaar …
Eenmaal in het bos heb ik meteen het pad verlaten om eens te kijken of er nog paddenstoelen te vinden waren. De eersten had ik al snel gevonden. Ze stonden op hetzelfde plekje als vorig jaar aan de voet van een boom, maar ze hadden hun mooiste tijd intussen al gehad. Veel andere paddenstoelen lieten zich tussen de dikke laag bladeren op de grond lastiger vinden, maar ik heb er toch weer wat kunnen verzamelen …
Ook deze mooi bemoste voet van een van de lokale woudreuzen was nog wel even een foto waard. Terwijl ik daarna langs de andere kant rustig kijkend en zoekend terug liep, vond ik nog wat mooie paddenstoelen en een kikker. Maar die zijn voor morgen …
– wordt vervolgd
Het is intussen al anderhalve week geleden, dat ik weer eens een fotokuiertje heb gemaakt in het bos bij Heidehuizen. Bij aankomst was meteen duidelijk dat ik er voor herfstkleuren in de bomen nog veel te vroeg was …
Maar niet getreurd, de herfst heeft veel meer te bieden dan alleen gekleurde bladeren aan bomen en struiken. Paddenstoelen zijn tegenwoordig niet meer mijn favoriete onderwerp, omdat ik ze niet meer op hun mooist in beeld kan vangen. Te vaak en te diep door de knieën gaan om de paddenstoelen vanuit het mooiste perspectief te fotograferen, is er niet meer bij op straffe van overnachting in het donkere bos, ben ik bang …
Afijn, een kneus die daarop let, die gaat dan maar een deurtje verder. Zoals met vrijwel alles probeer ik er ook met de paddenstoelen het beste van te maken. De porseleinzwam op de dikke dode tak van de eerste foto kon ik nog wel op naam brengen. Met de paddenstoelen en het lege zaaddoosje op de onderstaande serie ligt dat wat moeilijker, maar ik vond het wel een mooi klein herfstdecor zo …
Ik sluit af met een zwammetje op een dikke dode tak – waarschijnlijk weer een porseleinzwam – met een kleurig herfstblaadje. Door de oogharen kijkend, doet het me wat denken aan een spiegelei …
Afanja's Weblog 