Tagarchief: noarderkrite

Terug via het bos in ’t ijs

Geplaatst op door

Nog een laatste blik op de Noarderkrite tussen Smalle Ee en de Veenhoop, waar de laatste schaatsers vorige week donderdag hun rondjes nog even bleven draaien …

Nadat ik nog even had rondgekeken, stapte ik in de auto om dezelfde bijna 20 km lange route van gisteren in omgekeerde richting af te leggen. Onderweg van de Noarderkrite naar de Hooidammen maakte ik nog even een tussenstop bij het bos in de retentiepolder bij Smalle Ee. Rond de stammen waren ook hier de sporen van het zakkende ijs goed te zien …

Wie zich naar aanleiding van de foto van de zwanen, die hier dinsdag lekker op het ijs lagen, zorgen maakte of de zwanen niet vast zouden vriezen of dat ze misschien een gebrek aan water hadden … Niets van dat alles, ze lagen er op dat moment lekker in de zon. Voor open water konden ze in een sloot aan de andere kant van de weg terecht. Daar zaten ze nu ook in een weiland …

Plots was ’t grijs in de polder

Geplaatst op door

Vorige week donderdagochtend besloot ik opnieuw naar het ijs bij de Noarderkrite te rijden. Het was plotseling weer heel ander weer. De eenzame boom langs de Bûtendiken stond er die dag weer een stuk troostelozer bij in het kale grijze landschap van de ondergelopen retentiepolder …

Een stuk verderop heb ik nog eens een tussenstop gemaakt om het resultaat van de bemaling van Wetterskip Fryslân te kunnen bekijken. Een groot deel van het water in de retentiepolder is al weggepompt, daardoor is het ijs boven sloten al volledig ingestort …

Maar hoe grijs en kil het ook was, op het ijs van de Noarderkrite kon nog steeds geschaatst worden. En dat gebeurde dan ook volop. Het leek er zelfs drukker dan een dag eerder …

Ik heb me op dat moment echter niet zo zeer gericht op de schaatsers, maar meer op hetgeen er zoal rondom de ijspiste te zien was …

– morgen gaan we het ijs in het bos bekijken bij het bos in het ijs

Zwanen en schaatsers

Geplaatst op door

Zodra ik na 18 km Smalle Ee was gepasseerd, zag ik een paar oude bekenden op het ijs …

Twee dagen eerder zagen Jetske en ik hier een paar zwanen in de richting van het ondergelopen bosje zeilen. Nu, maar twee nachten met lichte tot matige vorst later, was dit stuk van de retentiepolder helemaal dichtgevroren. De zwanen leken er niet echt mee te zitten …

Nadat ik bijna aan het eind van de Bûtendiken een parkeerplekje voor de auto had gevonden, liep ik het laatste stukje naar de Noarderkrite. Dit is een stuk buitendijks land van It Fryske Gea, waar net als op het ondergelopen land bij de Hooidammen, al sinds mensenheugenis na enkele nachten geschaatst kan worden. Bij gebrek aan een koek & zopie tent leek een gezin de eigen privé koek & zopie te hebben meegenomen …

Het viel me op dat er steeds meer schaatsers zijn, die een helm dragen op het ijs. Dat lijken vooral de wat oudere schaatsers, die op de fiets ook al vaak een helm dragen, en de meer ervaren schaatsers te zijn, die ook op Thialf hun rondjes maken. Ik kom hier aan het eind van deze serie nog op terug …

Tegen de tijd dat ik koude vingers dreigde te krijgen, ben ik al fotograferend teruggelopen naar de auto. Onderweg kijken we morgen nog even naar het ijs op de ondergelopen retentiepolders grenzend aan deze schaatsbaan …

Vier dagen winter

Geplaatst op door

Zo, dat was weer een fijn wintertje. Het was wat kort, maar voorlopig kan ik er in verschillende opzichten wel weer even mee vooruit. De week maandag begon met een fotokuier met mijn fotomaatje. Wind, water en lichte vorst rond de retentiepolders bij Smalle Ee en It Eilân stonden die dag centraal. Het eerste ijs was bomijs op een plas langs het pad op It Eilân …

Maandag 8 januari 2024 - Bomijs. IJs drijft op het water, bomijs niet. Bomijs steunt op de walkant. Dat is het gevolg van het malen van het onderliggende water. Er zit dus lucht tussen het ijs en het water. Niet op gaan staan dus, je zakt er doorheen. Het heet bomijs omdat het een dof, hol geluid maakt.

Dinsdag heb ik een kijkje genomen bij het ondergelopen land achter de Hooidammen. Daar lag intussen een mooie ijsvloer, maar het was nog te dun om op te schaatsen. Bij de Leijen lag nog geen flintertje ijs op het wateroppervlak, daar zorgde de wind wel voor. Het enige ijs dat daar te zien was, werd gevormd door opspattend water dat bevroor rond takken en rietstengels …

Dinsdag 9 januari 2024 - Bij licht vriezend weer er waait een harde, koude wind over het Friese meertje de Leijen. Wind, water en vorst laten hun sporen achter na in de vorm van een randje ijs rond de restanten van het boomeilandje. Een aalscholver kijkt toe vanuit de boom.

Woensdag werd er volop geschaatst op het ondergelopen land achter de Hooidammen. Met een strakblauwe lucht en minder wind dan de op voorgaande dagen, was het wat we in Fryslân ‘sierlik winterwaar’ noemen …

woensdag 10 januari - bij 'sierlik winterwaar' werd er volop geschaatst op het ondergelopen land achter de Hooidammen

Ook donderdag kon er nog geschaatst worden. Die dag werd er niet alleen geschaatst achter de Hooidammen, maar ook op de Noarderkrite bij De Veenhoop en in de Jan Durkspolder. Daar eindigde de schaatspret met de onfortuinlijke val van een vrouw, die met de ambulance moest worden afgevoerd ..

op de laatste koude dag werd er nog volop geschaatst op het ondergelopen land van de Noarderkrite tussen Smalle Ee en De Veenhoop

Intussen is het feestje alweer voorbij. Rond het middaguur trad de dooi gistermiddag in, en verscheen er water op het ijs. Vier dagen zwerven langs water en ijs begint zich nu te wreken. Maar zoals gezegd, dit ‘kind van de winter’ kan er voorlopig weer even mee vooruit. Lichamelijk pak ik nu een dag of wat mijn rust, waarin ik jullie zo af en toe een deel van de 900 foto’s van de winterse taferelen voorschotel, die ik deze week heb gemaakt …

Een ‘wulpse’ glijvlucht

Geplaatst op door

Anderhalve week nadat ik in het plas-drasland aan de Wolwarren bij Oudega de tureluur had gefotografeerd die hier gisteren te zien was, stond ik ver weg en toch dichtbij die plek, aan de rand van een ander stuk plas-dras.
De Noarderkrite is een stuk hooiland van It Fryske Gea aan de zuidkant van de Wijde Ee. Het is onderdeel van natuurgebied Petgatten De Feanhoop bij De Veenhoop …

Tegen het hek leunend, liet ik mijn blik langzaam over het veld glijden. Het tilde er bepaald niet op van de vogels, om maar eens een goed Friesisme te gebruiken. Meer naar links lieten af en toe een paar kieviten van zich horen, maar wat me na een tijdje het meest interesseerde, was het kenmerkende waterfluitje van de wulp …

Noarderkrite (1)
Noarderkrite (2)

Terwijl ik me bijna meer liet leiden door mijn gehoor dan mijn gezicht, richtte ik mijn camera na enige tijd op een vage donkere vlek op grote afstand in het natte land. Op het beeldscherm kon ik niet meteen zien wat het was, maar dat werd al heel snel duidelijk …

Vlak nadat ik de bovenstaande foto had gemaakt, kwam het waterfluitje ineens in beweging. Naar kruishoogte stijgend, vloog hij in een ruime bocht om me heen. Daarna zag ik de wulp in een mooie lange glijvlucht in oostelijke richting uit het zicht verdwijnen. Mijn dag was weer goed. Tureluurs zie ik hier maar weinig, maar de wulp krijg ik normaal gesproken nog minder te zien. Met de foto’s van deze wulpse glijvlucht ben ik dan ook erg blij …

wulp in glijvlucht (1)
wulp in glijvlucht (2)

Dan nog even dit …
Aan het begin van dit logje schreef ik, dat ik ver weg en toch dichtbij de plek was waar ik de tureluur had gefotografeerd. Hemelsbreed is de afstand 1,2 km. Maar om daar met de auto van A naar B te komen, ben je 18,3 km onderweg. De dichtstbij zijnde brug om aan de andere kant van de Wijde Ee te komen ligt namelijk in Drachten. Dat soort gekkigheidjes kom je in ons mooie Fryslân overigens wel vaker tegen …