Vanuit een zonnig Drachten zetten Jetske en ik vrijdagochtend koers naar het noordwesten. We hadden zin om weer eens een ritje van west naar oost langs de Waddenkust te maken. We reden nog maar net op de Hoarnestreek ten noordoosten van Harlingen, of er werd links en rechts op het akkerland achter de dijk gewerkt …
We stopten bij een akker waar een boer bezig was met het poten van de aardappelen. Tussendoor kwam de boer op zijn trekker naar het begin van de akker. Daar laadde hij een nieuwe lading aardappelen over naar de bak achter zijn trekker. Nadat hij vervolgens in de cabine de GPS opnieuw had geactiveerd, ging hij door met zijn rechtlijnige werk …
Voordat hij zijn werk hervatte, kwam de boer even bij ons staan. Hij was blij, dat hij twee weken later dan gebruikelijk de aardappelen kon poten. Het was misschien wat een tegenvaller dat we geen reportage voor de krant maakten, maar ik heb hem intussen wel blij kunnen maken met een fotoserie van zijn werk. De boer was er trouwens niet alleen aan het werk. Wie heel goed kijkt, ziet op de onderstaande foto nog een tweede trekker. Die bekijken we later nog van dichtbij …
Op weg naar de kwelder bij Westhoek waren we al langs de Oudebildtdijk nr. 1229 gekomen, dat is het hoogste nummer aan de Oudebildtdijk. Onze weg terug naar huis begon die middag tegen vieren bij nr. 1222 in Westhoek …
De Oudebildtdijk is met een lengte van ruim 12 km één van de langste straten van ons land. De basis voor de Oudebildtdijk is al omstreeks 1200 gelegd, in 1505 kreeg de dijk zijn huidige hoogte. Nadat noordelijker daarvan de Nieuwe Bildtdijk was aangelegd, verloor de Oudebildtdijk in de 17e eeuw zijn beschermende functie. Door de aanleg in de 20e eeuw van de huidige zeedijk verloor ook de Nieuwe Bildtdijk zijn beschermende functie …
Langs de noordzijde van de Oudebildtdijk werden in de loop der eeuwen veel klein arbeidswoninkjes gebouwd. om te voorkomen dat ze bij een dijkdoorbraak zouden onderlopen, werden ze hoog tegen de dijk aan gebouwd. In de tweede helft van de vorige eeuw begon de leegloop van de Oudebildtdijk. Voor de vroegere agrarische bevolking was als gevolg van de mechanisering geen werk meer en veel van de huisjes kwamen leeg te staan. Dit zijn een paar van de oudste optrekjes die ik 2005 nog heb kunnen fotograferen aan de Oudebildtdijk …
Sloop van de meeste van die huisjes bleek niet nodig. Vanuit de Randstad werd interesse getoond voor de Oudebildtdijk. Vooral nadat de woningen op de dijk op het rioleringsnetwerk werden aangesloten waren de huisjes aantrekkelijk voor kunstenaars, artiesten en ander kleurrijk volk. Voor weinig geld kochten ze een huisje in een gebied waar rust en ruimte sleutelwoorden zijn. Intussen zijn de meeste huisje opgeknapt of opnieuw opgetrokken …
Vooral aan de zuidzijde van de dijk werden in de 17e eeuw mooie, grote boerderijen opgetrokken. Hieronder een paar voorbeelden, de boerderij op de eerste twee foto’s dateert uit 1819, de tweede heeft bouwjaar 1768. Waar boerderijen zijn, daar zijn ook weilanden of akkers. Hier langs de Oudebildtdijk zijn het intussen voor een belangrijk deel lege akkers. In de herfst verandert de sfeer van deze in voorjaar en zomer zo mooie en frisgroene streek …
Om de zaken draaiend en het licht brandend te houden, staan er aan de Oudebildtdijk t.b.v. de elektriciteitsvoorziening ook nog een paar transformatorhuisje. We vonden er drie, allemaal van hetzelfde ontwerp, maar dit huisje met nr. 1166 en op de achtergrond nog een stukje van de Waddenzeedijk bood het mooiste plaatje. De foto’s zijn naar je onderweg, Sjoerd …
We zijn doorgereden tot het begin van de Oudebildtdijk, want we wilden toch ook de laagste nummers nog even bekijken. Op de onderstaande foto’s zie je nr. 2. Ik heb er eens even wat rondgekeken, en ik moet zeggen, dat viel niet tegen. Je kunt evt. zelf hier kijken …
Aan de overkant van de Oudebildtdijk en de Ouwe Faart staat een prachtig huis met nr.1 van bouwjaar 1930. Daarmee hebben we de ruim 12 km lange Oudebildtdijk beginnend bij nr. 1229 en eindigend bij nummer 1 van eind tot begin gereden …
Nadat ik het Wad bij Zwarte Haan een tijdje had bekeken vanaf de dijk, ben ik nog even afgedaald naar zeeniveau …
De slenk ziet er vanuit dit perspectief ineens heel anders uit …
Aan de overkant van de slenk grazen een paar schapen en in de verte kunnen we nog net de koeien ontwaren …
Er dobbert een meeuw op het wateroppervlak …
Verder is het rustig hier op het Wad … heel rustig en leeg …
Helemaal stil en verlaten was het echter niet, de zonnende dame en haar gezelschap vallen hier toch wel op, want zoveel badgasten komen hier normaal gesproken niet …
En daar komt pa met de kinderen terug van hun Wadwandeling. Dit soort avonturen is echter niet helemaal zonder risico. De vorige keer dat ik hier bij Zwarte Haan was, hoorde ik op weg terug naar huis bij Omrop Fryslân dat de hulpdiensten waren uitgerukt voor een vrouw, die bij Zwarte Haan op eigen initiatief en gelegenheid het Wad was opgewandeld en daar werd overvallen door het opkomende water …
En dan is het tijd om de blik weer op het vasteland te richten, waarboven intussen meer en meer wolken werden gevormd en samengepakt …
Ik beklim de dijk weer om mijn rit langs het Wad nog een stukje te vervolgen …
Morgen plaats ik in het kader van Skywatch Friday een paar actuelere foto’s, en dan zien we in het weekend wel verder …
Nadat ik in de achter ons liggende vorstperiode de nodige foto’s had gemaakt van ijspret en sneeuwlandschappen in de eigen contreien, had ik vorige week vrijdag zin om weer eens een kijkje te nemen aan de rand van Nederland. Onderweg naar Paesens-Moddergat (kaartje Google Maps) wisselden zon en mist elkaar af. Eenmaal aangekomen aan de Friese Waddenkust hield een lichte nevel de overhand, slechts heel even zag ik een stukje blauwe lucht. Maar het door de nevel gefilterde schijnsel van de zon legde regelmatig een mooi zacht licht over de witte wereld, waardoor het besneeuwde landschap en de lucht in de verte leken samen te smelten …
De komende dagen volgen er nog wat foto’s van mijn ritje van Paesens-Moddergat naar het Tempeltje van Ids bij Marrum …