Pimpelmees gaat op onderzoek

Onze tuin wordt de laatste tijd vooral bevolkt door een tiental mussen. Twee of drie keer per dag zorgen ze voor drukte rond de pindakaas. Het pimpelmeesje kiest zo af en toe een rustig momentje tussendoor om ook een hapje te kunnen scoren …

Het is een onderzoekend typje, dat pimpelmeesje van ons. Enige tijd geleden ontdekte hij dat de mast van mijn weerstation bestaat uit een holle buis. Hij klampte zich vast aan de onderkant en dook verschillende keren met zijn kopje diep naar binnen om te zien of daar wat te halen viel. Dat viel blijkbaar nogal tegen, want hij vloog al snel weer weg …

Sierlijk winterweer

Hoewel de meteorologische winter vandaag pas begint, kon ik gisteren al een winterse dag noteren in de tuin. Het bleef de hele dag licht mistig en met een maximumtemperatuur van -0,2°C was het een echte ijsdag …

Toen ik het gordijn van de slaapkamer opende, zag ik meteen dat er een mooi spinnenweb met een laagje rijp aan het weerstation hing. Het is de hele dag sierlijk zacht in zuchtjes wind blijven wapperen …

Wat lager in de tuin hingen de lampionnetjes met een fijn laagje rijp. Van de lampionnetjes verlegde ik mijn aandacht vervolgens naar een spinnenweb in aanbouw dat aan één van de terrasstoelen hing …

Toen ik het hart van dat spinnenweb in beeld isoleerde, leken de ijskristallen op fonkelende edelstenen. Jammer dat de zon er niet even door kwam om het beeld feestelijk af te maken …

On the road met de iLark

Vorige week had ik de accu van de iLark al eens leeg gereden met wat kortere ritjes in de buurt. Maandagochtend heb ik voor het eerst een geplande langere rit gemaakt om de accu nog eens helemaal leeg te trekken. Het doel was de uitkijktoren ‘Skarrekiker’ in natuurgebied Hemrikkerscharren tussen Beetsterzwaag en Hemrik (Google Maps)


Vanwege de aanhoudende koude noordenwind heb ik bewust gekozen voor deze plek waar ik nog nooit eerder was geweest. De route voerde vooral door de beboste omgeving rond Beetsterzwaag waar de wind geen spelbreker was. Ik passeerde o.a. het Koningsdiep of Alddjip, ik kwam langs een weerstation midden in het bos en ik reed over diverse bruggetjes. Na het bezoek aan de uitkijktoren heb ik op de terugweg o.a. een tussenstop gemaakt bij de luid kwakende kikkers in het Witte Meer (Google Maps)

Het was een mooi ritje, dat vooral over asfalt- en schelpenpaden voerde. Met de camera aan de draagband rond mijn nek heb ik onderweg een aantal korte video-opnamen gemaakt, zodat jullie een idee krijgen van de lommerrijke route …

Over iriserende wolken

Zonlicht kan diverse optische verschijnselen tot gevolg hebben. Je kunt hierbij b.v. denken aan de kleuren bij zonsopkomst en zonsondergang, maar ook aan fenomenen als een regenboog, een halo of een bijzon. Een ander zeldzaam optisch fenomeen is irisatie. De zeldzame iriserende wolken ontstaan bij de breking van licht in kleine waterdruppels of ijskristalletjes …


In verband met het gebruik van nieuwe medicatie mocht ik afgelopen week van maandag t/m woensdag niet autorijden. Op die dagen heb ik mijn beweging daarom tussen de buien door in de tuin gemaakt. Bij het voorbij trekken van een wolkenformatie die mijn aandacht trok, zag ik op een bepaald moment iriserende kleuren verschijnen …

Omdat ik dit verschijnsel wel vaker had gezien, herkende ik het meteen. Irisatie ontstaat altijd in de buurt van de zon. Die kant moet je dus ook op kijken om het te zien. Doe dat echter altijd voorzichtig, kijk nooit rechtstreeks in de zon wanneer de wolken wijken …


Welgeteld zes minuten later verdwenen de iriserende kleuren net zo snel als ze waren verschenen. Voor mij werd het op dat moment tijd om naar binnen te gaan, want de iriserende wolken werden korte tijd later gevolg door een felle bui …

Ik sluit af met een korte, maar duidelijke uitleg over het ontstaan van iriserende wolken van weerman Peter Kuipers Munneke …

In de greep van de warmte

Hoewel het tot dusver geen extreem warme zomer is – gelukkig niet – heeft de zomer mijn lichaam de afgelopen twee weken met een paar dagen temperaturen tegen en rond de 30°C al flink in zijn greep gekregen. In tijden van warmte speelt de vermoeidheid door MS steeds meer op. Tot een paar jaar geleden kon ik enkele dagen boven de 25°C nog redelijk hanteren. Nu zijn twee dagen boven die zomerse grens al genoeg om vrijwel alle kracht uit mijn benen weg te laten vloeien. Met een gevoel van elastiek in de benen en lood in mijn voeten kom ik dan niet verder dan huis en tuin …


Ik ben blij dat de maximumtemperaturen deze week zo rond de 20°C blijven hangen. Kan ik even wat bijkomen en weer voorzichtig wat druk op de benen zetten. En dat is nodig ook, want behalve dat ik tegenwoordig eerder last heb van de warmte, duurt het ook langer om er weer van te herstellen. Van fotokuiertjes in de natuur komt deze week dan ook nog weinig of niets terecht, zoals het nu lijkt. En het zou in de loop van volgende week wel weer eens wat warmer kunnen worden. In dat geval kijk ik slechts uit naar de zomerse avonden na een uur of negen …


Voor de nog wat langere termijn ziet het er ook niet goed uit. De kans op meer warme perioden neemt helaas met het jaar toe. En dat betekent onherroepelijk dat ik daar met het jaar meer last van zal krijgen. Gelukkig heb ik voorlopig nog een goed gevuld fotoarchief waar ik nog even mee vooruit kan …

Wachtend op de winter

Nog steeds wijst alles erop dat we vandaag de winter in duiken. Maar of het tot de helse winter komt, die ons de afgelopen dagen in de landelijke media is voorgespiegeld, dat moet allemaal nog. De onderstaande druppel geeft niet echt een helder beeld over de toekomstige ontwikkelingen, maar ik weet wel dat de temperatuur hier intussen is gedaald tot 0,3 ºC en de gevoelstemperatuur ligt rond -4 ºC …

Voor de schaatsers lonkt er zeker perspectief voor de komende week. Het ondergelopen land bij De Headammen ligt er helemaal klaar voor. Na twee nachten met matige vorst verschijnen hier vaak al de eerste schaatsers om zich op glad ijs te wagen. En als het vervolgens nog een paar dagen lekker koud blijft, kun je hier vandaan via Earnewâld alle kanten op. En daar ziet het zeker naar uit met overdag lichte en ’s nachts matige tot strenge vorst. De sneeuw lijkt hier geen spelbreker te zijn om de ijsgroei te temperen, nu alleen nog hopen dat de wind na morgen snel gaat liggen. Maar hoe het ook uitpakt, de kenners kiezen niet meteen voor die uitnodigende route richting Earnewâld op de middelste foto, dat is een sloot en die zou wel eens verrassend diep kunnen zijn …   😉

Maar goed, ik schaats niet meer. Ik verheug me meer op fotogenieke sneeuwwandelingen. Samen met het eerste bloeiende sneeuwklokje heb ik daaromtrent vanmorgen echter een paar traantjes weggepinkt. Het eerder deze week aangekondigde pak sneeuw sneeuw lijkt ons namelijk opnieuw niet te worden gegund. Van een centimeter of 30 is het voor onze omgeving intussen teruggebracht tot 5 à 10 centimeter. En van lekker wandelen is in een sneeuwjacht ook al geen sprake …

Maar goed, het is en blijft natuurlijk wel weer, en dat kan zeker in een situatie als vandaag en morgen knap grillig zijn. Ik blijf de ontwikkelingen volgen en ik laat me graag verrassen. Voor wie op de hoogte wil blijven van de actuele temperaturen, dit is het linkje naar mijn weerstation: Meteo Afanja – Drachten (ook terug te vinden in de linker kolom onder het kopje ‘Afanja op internet’.

Eindejaarsmijmeringen in de tuin

“Moet er nog wat gezegd worden over 2020 …?” vroeg ik me af, terwijl ik naar de tuin in kerstsfeer zat te staren. Voorgaande jaren maakte ik in december nog wel eens iets van een jaaroverzicht, maar ik kan er nu niet echt toe komen. Corona heeft ons leven vanaf half maart flink in zijn greep genomen, dat is geen nieuws. Daar is eerst wel even genoeg over gezegd, wat mij betreft. In de aanloop naar de vaccinaties zal er nog genoeg te mopperen zijn, maar dat bewaar ik dan maar voor volgend jaar …

Op hoofdlijnen was 2020 een waardeloos jaar, maar was het daarmee een verloren jaar? Zeker niet, er waren nog genoeg kleurige lichtpuntjes en mooie momenten. Je moet er alleen oog voor hebben en je ervoor openstellen. Zo was er eind juli een leuke kennismaking met Omabaard en haar kleine reisgezelschap in de Ecokathedraal bij Mildam. Verder heb ik, zodra het leven in coronatijd wat in ‘nieuw normale plooien’ viel, toch ook weer een aantal gezellige dagen met mijn fotomaatje gehad …

En het klinkt misschien raar, maar dankzij corona is voor Aafje en mij de overgang naar haar pensionering achteraf bekeken heel soepel verlopen. Nadat Aafje tijdens de eerste lockdown volledig thuis had gewerkt, kon ze in de laatste maanden afwisselend thuis en op kantoor werken. En zo zijn we in feite heel harmonieus naar de nieuwe situatie gegroeid, waarin we huis en tuin vanaf nu niet alleen ’s nachts maar ook overdag delen …

Nee, verder hoeft er niet veel meer te worden gezegd, ik ben wel klaar met 2020. Eigenlijk hoef ik alleen mijn vuurwerkshow voor morgen nog maar voor te bereiden …   😉