Smeltwater in de tuin

Het waren lokaal een paar witte winterse dagen hier in Fryslân, maar het is alweer voorbij. En dat is maar goed ook, want de plaksneeuw leverde meer gladheid op dan sneeuwpret …

De laatste sneeuwresten verdwijnen nu snel. Alleen het heuveltje achter de vijver is nog goeddeels wit. Het net dat over de vijver is gespannen om bladeren op te vangen werd al snel weer zichtbaar … …

De druppels smeltwater die vanaf de pergola in de vijver vielen, inspireerden me om ter afsluiting van dit kortdurende sneeuwwintertje een stukje hypnotiserende video vast te leggen …

De eerste sneeuw

Toen ik de lamellen woensdagavond laat open draaide, viel er meteen een ongewoon nachtelijk licht binnen. De maan scheen helder door een groot in de bewolking en er lag sneeuw …

Het was weliswaar midden in de nacht, maar dit kind van de winter was gewekt, en dus heb ik meteen de camera even op het statief op het terras gezet. De kans was groot dat de sneeuw de volgende dag weer gesmolten zou zijn, maar dan had ik in ieder geval de foto’s nog …

De laatste foto die ik ’s nachts heb gemaakt, is van het net dat over de vijver hangt om de afgevallen bladeren van de hazelaar en andere bomen en struiken op te vangen. Door het gewicht van de sneeuw hangt het middelste deel van het net in het water, waardoor een mooi patroon in de sneeuw is ontstaan …

Bij een vennetje

Vanaf de boomstronk langs het pad had ik mooi zicht op het vennetje, dat een stukje verderop spiegelend in een kleurig landschap lag …

Nadat ik vanaf die boomstronk wat foto’s had gemaakt, had ik weer voldoende kracht in mijn bovenbenen om naar het vennetje te lopen. Het lag er roerloos spiegelend bij …

Terug bij mijn boomstronk lag Jetske aan de rand van het vennetje nog plat tussen de paddenstoelen …

Korte tijd later had Jetske zich weer bij me gevoegd, waarna we samen terug liepen naar de auto. Daar wachtte ons nog een kleine verrassing, er zat een prachtige bladpootrandwants op de derde deur. De mooiste herfstkleuren hebben we pas onderweg naar huis kunnen fotograferen tijdens een laatste snelle tussenstop …

Al met al konden we toch weer terugkijken op een geslaagd uitstapje.

Bij het Aekingerzand

Na de korte tussenstop bij Boschoord reden we richting Appelscha. Daar maakten we ons op voor het laatste fotokuiertje bij het Aekingerzand. In de volksmond staat het gebied beter bekend als de Kale Duinen. Als kind kwam ik hier al met mijn ouders …

Aan de zandvlakte met de echte Kale Duinen kwamen we niet toe, maar dat had ik ook niet meer verwacht. Halverwege het pad vonden mijn onderdanen het welletjes. Het kwam goed uit, dat daar naast het pad een mooie dikke boomstronk stond. Die kon voor mij mooi als stoeltje dienen, terwijl Jetske bij het vennetje begon rond te struinen. Kijk eens wat een uitzicht …

Intussen liet de zon zich voor het eerst die dag langere tijd zien, het begon zo waar even warm te worden. Het zonlicht kwam de mooie boom, die een stuk verderop langs het pad stond, duidelijk ten goede. Een mengeling van groene, gele en bruine blaadjes lichtte mooi op …

Nadat mijn benen weer wat kracht hadden hervonden, verliet ik mijn boomstam even. Ik besloot even aan de oever van het vennetje te kijken …

– wordt vervolgd

Herfstkleuren bij Boschoord

Eind oktober heb ik het verslag van een rit met fotomaatje Jetske in de omgeving van het Drents-Friese Wold onderbroken, omdat ik werd ingehaald door de actualiteit. Dat ritje pak ik nu weer op …

Jetske kent deze omgeving vrij aardig, maar omdat mijn oriëntatievermogen niet meer is wat het ooit was, raakte ik op die smalle wegen al snel het spoor bijster. Na enige tijd kwamen we uit bij een modderig bospad met de nodige waarschuwingsborden. Omdat de zon weer even leek door te breken, hielden we hier even halt om wat foto’s te maken …

We waren bij Boschoord aangekomen, dat ooit als Kolonie nr. 7 onderdeel was van de Maatschappij van Weldadigheid. Tegenwoordig is Hoeve Boschoord, een zorgcentrum voor mensen met een verstandelijke beperking die om diverse redenen zijn vastgelopen in de maatschappij. Hier worden zij intensief begeleid om een nieuwe start te kunnen maken, zoals dat zo mooi heet …

Meer dan flauwtjes scheen de zon niet door het wolkendek. Dat veranderde, toen we net weer waren ingestapt om onze weg te vervolgen. Het zat nog niet echt mee die dag …

wordt vervolgd

Bij het Mandefjild

In het weekend leek er voorgoed een eind te zijn gekomen aan het rustige herfstweer. Donker weer en buien vielen ons ten deel. Vandaag schijnt de zon echter weer volop. Een prima dag om nog eens het bos in te gaan, maar na een gebroken nacht staan mijn benen dat niet toe. Maar ik heb vanmorgen al wel een paar keer van het mooie weer kunnen genieten in de tuin …

De komende dagen publiceer ik eerst maar eens wat foto’s of fotoseries, die tot nu toe zijn blijven liggen, omdat ik indertijd andere foto’s voorrang heb gegeven. Om te beginnen wat foto’s die ik op een zonnige herfstdag in oktober heb gemaakt in de omgeving van Bakkeveen …

Onderweg heb ik o.a. een paar foto’s gemaakt van een geschoren maisveld met op de achtergrond de langzaam verkleurende bosrand. Daarna heb ik iets verderop nog een tussenstop gemaakt om vanaf de weg een paar plaatjes te schieten van het mooie natuurgebied It Mandefjild, één van de pareltjes van It Fryske Gea

De schat in de Panhuyspoel

Terwijl ik vanuit de Jan Durkspolder over de Alle Om Slachte in de richting van Earnewâld reed, zag ik vaag een regenboog verschijnen. Om daar beter zicht op te krijgen, draaide ik rechtsaf het Nonnepaed op. Dat gaf me de kans om door ’t geopende autoraam de eerste foto te maken van de vage regenboog boven een weiland met schapen …

Terwijl ik langzaam oostwaarts reed, werd de regenboog steeds beter zichtbaar. Wat verderop maakte ik nog een paar foto’s met wat koeien onder de regenboog. De laatste stop maakte ik ter hoogte van zandwinput de Panhuyspoel. Al snel werd duidelijk dat ik daar geen kans maakte om de goudschat te vinden, die lag op de bodem …

De andere kant van de regenboog eindigde in de buurt van de gaswinlocatie aan het eind van de weg. Daar kwam ik amper minuut later aan. Net te laat. Vlak voor mijn ogen loste het uiteinde van de regenboog in het niets op …