Een rare week

Een ‘rare week’ is eigenlijk een understatement. De eerste drie dagen van de week was ik bij temperaturen onder het vriespunt dagelijks een paar uurtjes langs het ijs te vinden. Vrijdag heb ik samen met mijn fotomaatje bij een temperatuur van 17°C een prachtige dag gehad bij de rietsnijders in De Weerribben. Het was dan ook geen wonder dat ik vrijdagavond moe maar voldaan thuis kwam …

De computerstoring, die zaterdag na het opstarten van mijn pc plotseling optrad, waardoor tal van applicaties niet meer werkten, was er wat teveel aan. Na twee dagen puzzelen heb ik de zaak bijna weer onder controle. Maar het gevolg is wel dat ik nu niet alleen fysiek, maar ook mentaal even heel moe ben. De komende dagen hoop ik rustig bij te kunnen tanken. Daar is het in ieder geval goed weer voor …

Twee keer te laat

Nadat we bij Earnewâld tevergeefs op zoek waren geweest naar rietsnijders aan het werk, besloten we dat ter afsluiting van de dag ook nog even te proberen bij De Leien …

We waren net uitgestapt, toen er een fotograaf aan kwam lopen vanuit de vogelkijkhut. Op onze vraag of er nog wat bijzonders te zien was, vertelde hij dat er een tijdlang twee zeearenden op het boomeilandje hadden gezeten. Omdat te bewijzen liet hij een serie prachtige foto’s zien van de zeearenden in de bekende boom. Hoewel de vogels net vertrokken waren, besloten we toch even door te lopen in de richting van de vogelkijkhut …

In de verte zagen we nog een paar roofvogels cirkelen. Toen ze wat dichterbij kwamen, zagen we echter dat het om buizerds ging. Toch een tegenvallertje in dit geval …

Bij het rietland aangekomen, zagen we dat we te laat waren om de rietsnijders hier aan het werk te zien. Een groot deel van het riet was al gemaaid en lag in bossen samengebonden op het dijkje rond het meer. Omdat het paadje naar de vogelkijkhut erg nat en drassig was, zijn we toch maar niet verder gelopen …

Twee keer te laat op één middag, eerst voor de zeearenden en dan ook nog voor de rietsnijders. Maar toch was het een weer mooie dag.

Naderend afscheid

Wat een prachtig begin van de nieuwe week gisteren. De hele dag volop zon en een temperatuur rond de 10 graden. Maar eerlijk is eerlijk, ik had in deze tijd van het jaar liever -10°C gehad.

Hoe dan ook, het rietland bij de Leijen lag er glanzend bij. Maar de fier heen en weer wuivende pluimen hadden hun langste tijd daar gehad. De rietmaaier stond al klaar, eerdaags komen de rietsnijders en zullen de pluimen vallen …

Intussen heeft ook mem – dat is Fries voor moeder– op 88-jarige leeftijd haar langste tijd gehad. Ze is klaar met het leven, ze wil niet meer en ze kan niet meer. In overleg met de verpleeghuisarts heeft ze in onze aanwezigheid besloten al haar levensverlengende medicijnen te weigeren …

Hoe het precies zal verlopen valt moeilijk te zeggen, maar mem haar laatste reis zal vast niet lang duren. Als ik de komende tijd wat minder of tijdelijk niet actief ben in Weblogland en op Bluesky, dan weten jullie even waar dat door komt …

Wat aalscholvers en ’n kievit

Nadat we uitgebreid met zijn drieën hadden bijgepraat met koffie en koek, stapte Aafje tegen het eind van de ochtend op de fiets om boodschappen te gaan doen. Fotomaatje Jetske en ik stapten in de auto om een ritje door de omgeving te maken. Jetske stelde voor om eerst maar even bij de Leijen te kijken, misschien zouden de baardmannetjes zich daar nu wel willen laten zien …

Ongeacht of we liepen of stil bleven staan, er was geen vogel te horen of te zien, terwijl we langs het rietland in de richting van de vogelkijkhut liepen. Diep in de kraag weggedoken kwamen we bij de vogelkijkhut aan. Behalve grijs was het ook echt waterkoud. Warmer dan 4°C was het zeker niet …

De enige vogels die we vanuit de hut te zien kregen, waren enkele aalscholvers die in de laatste boom zaten die nog rest van het eilandje midden in de Leijen …

We hadden het al snel bekeken in de hut. Terug bij de auto besloten we eerst onze broodjes maar eens op te eten. Meestal leven we tijdens onze tochtjes op water en (goed belegde) broodjes. Gisteren verraste Jetske me met een beker vers geperst sinaasappelsap. Daarna besloten we nog maar even naar de Jan Durkspolder te rijden. Jetske kreeg bij Earnewâld nog een zeearend in beeld …

Ik stelde me een 3 km verderop tevreden met een kievit, die in een weiland langs de Alle om Slachte stond. Het zal een noorderling zijn, die hier hoopt te kunnen overwinteren. Als je goed kijkt, kun je bij gebrek aan zon nog net iets van de glans van zijn verendek zien …

– wordt vervolgd

Mossen en korstmossen

Het was zwaar bewolkt toen ik maandagochtend na de koffie in de auto stapte om even een ritje te maken. Even weer de horizon zien en wat frisse lucht opsnuiven. Ik besloot eerst even naar de vogelkijkhut ‘de Blaustirns’ bij de Leijen te rijden …

Het was stil rond de hut, heel stil. In de verte zaten een paar aalscholvers in de top van de laatste boom van het eilandje de Kninepôle, daarmee was het gezegd voor wat betref de vogels ter plekke.

Om toch wat foto’s te maken, heb ik de camera eens gericht op de rijkelijk met mossen en korstmossen begroeide zijkanten van het vlonderpad …

Nadat ik deze mosculturen in beeld had gebracht, besloot ik terug te lopen naar de auto. Ruim voorbij het vlonderpad, hoorde ik vanuit het bijna manshoge riet een groepje vogels zingen. Toen Merlin Bird ID me even later wist te vertellen, dat het baardmannetjes waren, was ik meteen attent. Hoe goed ik ook keek, ik kreeg ze niet te zien. Zodra ik in beweging kwam, begonnen zij te vliegen en te zingen …, bleef ik stilstaan, dan doken zij stil het riet in …

Dat spel hielden zij langer vol dan ik …

Lichtspel bij de Leijen

Nadat ik maandag een fotokuier had gemaakt in de beslotenheid van de Ecokathedraal, ben ik dinsdag na de koffie in de auto gestapt voor een ritje naar de Leijen. Het werd tijd om weer eens een kijkje te nemen in de vogelkijkhut ‘Blaustirns’ aan het eind van Doktersheide bij De Tike …

Toen ik over het bruggetje onderweg was naar het rietland en de vogelkijkhut, zag ik in de verte een vaartuig naderen waarmee sloten en vaarten worden schoongemaakt. Voordat hij aan mij toe was, kreeg hij telefoon, waarna hij het vaartuig even vastlegde aan de wal. Ik besloot daarom maar door te lopen naar de vogelkijkhut …

In de hut heb ik me vooral vermaakt met het lichtspel van zonnestralen en wolken. Ze veroorzaakten samen met de wind een mooie glinstering op het water. De aalscholvers bleven intussen zitten waar ze zaten. Omdat er verder weinig te beleven viel, ben ik na enige tijd terug gelopen naar de auto om daarna koers te zetten naar de Jan Durkspolder …

Ergens langs het water

Voor de verandering gaan Jetske en ik vandaag eens op woensdag op pad. Het zal een ritje op fiets en iLark worden. We moeten het er alleen onder de koffie nog even over hebben welke kant we op gaan. De kans is groot dat het een ritje ergens langs het water zal worden. We kunnen in de richting van Smalle Ee en De Veenhoop …

Maar we kunnen ook kiezen voor een ritje langs het Opeinder Kanaal naar de Leijen. Wat het ook wordt, we zullen de dag wel weer doorkomen. Een ritje op fiets en iLark heeft dankzij de verkoelende rijwind een weldadig effect met het warme weer …

Maak er een mooie dag van en hou ’t hoofd koel!