Onze dotterbloem is nogal wispelturig. Het ene jaar staat hij er zielig bij met slechts hier en daar een bloemetje … dit jaar is ’t weer een lust voor het oog …
Zeker als de zon even schijnt, stralen vele gele sterren je aan de waterkant tegemoet. Toen ik deze foto’s maakte, scheen de zon helaas niet …
Maar als er op zo’n moment een zweefvliegje op een van de bloemen wil gaan zitten wanneer ik in de buurt ben, dan is mijn dag toch weer goed …
Langzaam maar zeker komt ook de insectenwereld weer tot leven. Vorige week stuitte ik tijdens een kleine rondgang door ons tuintje op een paar bijen op een bloemetje van de sneeuwroem …
Gelukkig zaten ze op een plekje waar ik goed en relatief makkelijk bij kon komen, en ze namen ook nog eens de tijd om uitgebreid voor me te poseren …
Onder de titel “Bezige bijen, hoe lang nog?” schreef ik hier vorige week een logje over de abnormale bijensterfte van de laatste jaren als gevolg van bestrijdingsmiddelen …
Intussen is er gelukkig enig goed nieuws voor de bijen, maandag is door de Europese Commissie een eerste stapje gezet om de bijen te beschermen: er komt een deelverbod op drie voor bijen dodelijke bestrijdingsmiddelen. Greenpeace noemt het een eerste stap in de goede richting, maar om de bijen en andere insecten te beschermen, is een totaalverbod nodig op alle voor bijen schadelijke landbouwgiffen …
Gistermiddag heb ik wat macrofoto’s gemaakt van de bijen die druk bezig waren met het verzamelen van stuifmeel op de wilgenkatjes bij de Leijen. Bij het tonen van die foto’s wil ik niet voorbij gaan het probleem van de bijensterfte …
Sinds enkele jaren gaat het wereldwijd helaas erg slecht met de bijen, en dat is met het oog op onze voedselvoorziening niet best . Appels, bonen, tomaten, sinaasappelen, peren, pompoen, sojabonen en vele andere vruchten zijn voor hun productiviteit grotendeels aangewezen op dierlijke bestuiving. Sterven de bijen uit, dan zou ongeveer een derde van onze voedselgewassen op een andere manier bestoven moeten worden….
Ook voor de natuur zijn bijen van onschatbare waarde: samen met andere insecten bestuiven ze 60 tot 90 procent van alle soorten wilde planten en bomen. Die planten vormen op hun beurt de basis van de voedselpiramide en dus van het gehele ecosysteem waar ze deel van uitmaken …
De abnormale bijensterfte van de laatste jaren is volgens vrijwel alle deskundigen het gevolg van een combinatie van factoren. Ziektes en parasieten worden het meest genoemd, gevolgd door te weinig – en te eenzijdig – voedsel en giftige stoffen zoals bestrijdingsmiddelen. De aanwijzingen dat een aantal z.g. neonicotinoïden, een recent in gebruik genomen groep insecticiden, een centrale rol speelt bij de bijensterfte, stapelen zich op …
Een verbod op het gebruik van neonicotinoïden en andere pesticiden die schadelijk zijn voor bijen is een eerste stap om de bijensterfte een halt toe te roepen. Voor alle duidelijkheid: bij Tros Radar was gisteravond te zien dat het daarbij niet alleen gaat om pesticiden die in de land- en tuinbouw worden gebruikt, ook veel bestrijdingsmiddelen die door de consument in zijn tuintje worden gebruikt, hebben een dodelijk effect op bijen …
Voor meer informatie kun je terecht op de website van Greenpeace.
Daar kun je ook de PETITIE RED DE BIJEN tekenen. Niet twijfelen, niet uitstellen, gewoon even doen … NU!
Mede namens de bijen: bedankt!
Nadat we vanmorgen in een goed gesprek weer eens hadden bijgepraat met de neuroloog, vond ik het vanmiddag tijd om weer eens even lekker uit te waaien op een zonnig plekje. Daarvoor ben ik voor het eerst sinds lange tijd weer eens naar het uitzichtpunt aan de Leijen bij Eastermar gegaan …
In de richting van Opeinde kijkend, werd het wateroppervlak getooid met een zee aan twinkelingen. Verder lag het meer er stil en verlaten bij, voor de meeste bootjesmensen is het duidelijk nog te koud en de vogels hielden zich blijkbaar allemaal elders in de luwte op …
Het was geen enkel probleem om daar even flink uit te waaien, aan de rietstengels is goed te zien dat er meer dan genoeg wind stond. Omdat de wind recht over het koude water in de richting van het uitzichtpunt blies, was het er nog allerminst aangenaam …
Erg lang heb ik daarom niet op het uitzichtpunt gezeten. De intussen behoorlijk in verval rakende balustrade gaf maar bar weinig beschutting, waardoor mijn bovenbenen al snel weer strammer begonnen aan te voelen dan me lief is …
Op weg terug naar de parkeerplaats heb ik op een lekker plekje in de luwte van riet en struikgewas nog enige tijd staan genieten van de drukte en het gezoem rond de bloeiende wilgenkatjes …
Hoewel de wind het ook daar nog knap lastig maakte om scherpe macrofoto’s te maken, is het toch gelukt om een aantal acceptabele shots te maken. Morgen wat foto’s van bezige bijtjes waar meer dan alleen het kontje op staat … 🙂
Het warme weer van de laatste dagen hakt er in lichamelijk opzicht weer behoorlijk in. ’s Zomers voel ik me over het algemeen het best bij temperaturen van zo’n 20 tot 23 graden, maar nu de warmte zo vroeg komt, is mijn lichaam daar nog niet op ingesteld. Als gevolg van de MS is mijn inwendige thermostaat namelijk defect geraakt. Daarom heb ik me gistermiddag na afloop van mijn ritje door de Friese weiden hoofdzakelijk in de schaduw opgehouden …
Dat lukte natuurlijk weer niet helemaal, want toen er op een zonnig plekje bij de vijver een zweefvlieg neerstreek op een hosta, moest die natuurlijk wel even op de korrel worden genomen …
Speciaal voor dergelijk momenten heb ik sinds vorige week een plastic krukje voor het grijpen. Af en toe eens even een moment neerknielen om een bloemetje of een beestje te fotograferen, is nog wel te doen. Maar als het wat langer duurt, dan kost dat me zeker met de huidige temperaturen erg veel kracht. Zo’n krukje is dan reuze handig, omdat ik het me daarmee ook nog eens een stuk makkelijker maak om de camera stabiel te houden, want dat is toch wel een eerste voorwaarde voor scherpe macro-opnamen …
In samenspel met een gewillig model leverde dat gistermiddag een aantal strakke opnamen op van de eerder genoemde zweefvlieg. Hij had de hosta verkozen als uitvalsbasis, van waaruit hij passerende insecten naar het leven leek te staan. Na elke korte aanvalsvlucht zocht hij weer een plekje op een van de bladeren van de hosta. Zo kreeg ik alle gelegenheid om een serie portretten te maken, met als hoogtepunt de onderstaande foto, waarop zelfs het rasterwerk van zijn facetogen goed te zien is …
En vandaag … Vandaag staat er weer heel wat anders op het programma. We komen in de eindfase van onze tweede jaargang in de rietteelt. De rietteler is momenteel bezig met het binden van het riet. Daar heb ik vorig jaar ook al wat videobeelden van geschoten, maar daar was ik niet tevreden over, en dus gaan we vanmiddag in de herhaling. Even doorzetten, en daarna twee dagen rust, waarin ik me kan voorbereiden op een volgend hoogtepuntje. 🙂
Het bankje stond er uitnodigend als altijd bij, toen ik rond het middaguur samen met mijn fotomaatje bij de dobbe in het Weinterper Skar arriveerde.
’s Zomers is wat schaduw op dat bankje wel lekker, maar nu had dat tot gevolg dat er nog een flinke laag rijp op lag, en dat leek me toch wel wat erg koud an ’t gat …
Nog afgezien daarvan zou gaan zitten ook geen al te beste uitwerking hebben op mijn toch al behoorlijk verstijvende benen. Nee, rustig in beweging blijven is het motto met deze kou. En dus ben ik wat rond de dobbe gaan scharrelen …
Er was blijkbaar zelfs al iemand over het ijs gelopen, en zo te zien was hij er ook op een paar plaatsen doorheen gegaan. “Dat is Heidehipper vast niet geweest,” zei Jetske lachend. Nee, die was het zeker niet geweest. Net zo min als ik trouwens. Ik doe ook wel eens gekke dingen op het ijs, maar er zijn grenzen. Het ijs op buitenwateren is op dit moment nog volstrekt onbetrouwbaar …
Jetske had zich intussen weer op de van haar zo bekende wijze op de macrofotografie gestort …
Daar heb ik mezelf ook nog wel even mee bezig gehouden, maar gelukkig heb ik het een stuk makkelijker met het volledig kantelbare schermpje van mijn huidige camera…
Helemaal tevreden ben ik overigens niet over mijn eigen macro’s. Jetske zal vanavond vast mooiere exemplaren op haar weblog zetten, maar ik doe het met wat ik heb. En dat doe ik met plezier, want daar gaat het tenslotte om …
Het was een korte, maar krachtige wandeling deze keer, want na een half uurtje hadden we het wel gezien. Maar het was er weer niet minder gezellig om!
Afanja's Weblog 