De ijsvogel, echt wel!

De afgelopen jaren had ik al diverse keren van lokale vogelaars gehoord, dat er regelmatig een ijsvogel in de buurt van de vogelkijkhut bij de Leijen zit. Hoe vaak ik de afgelopen 20 jaar ook in de vogelkijkhut naar hem heb zitten uitkijken, ik kreeg de ijsvogel niet te zien. Maar ja, een paar van die echte vogelaars zitten er vaak van ’s ochtend vroeg tot in de middag, en dat lukt mij niet …

Op de dag waarop de waterhoentjes een hardloopwedstrijd over de bladeren van gele plomp en waterlelies hielden, streek er plotseling ook een ijsvogel op een paal voor de hut neer. Eindelijk, hij zit er dus echt wel! Het was alleen wat jammer dat ik hem alleen in tegenlicht te zien kreeg. Maar goed, een kniesoor die daar op let. Hij zit er en ik heb hem gezien …

Ganzen in tegenlicht

Nadat Jetskes’ schoenen weer schoon genoeg waren om ermee verder te kunnen reizen, reden we een klein stukje verder. Daar namen we een kijkje aan de andere kant van de weg, waar we zicht hadden op de noordelijke plas van de Jan Durkspolder. Terwijl ik naar het hek liep, ging Jetske net terug om haar andere camera te halen …

Ik houd vooral ’s winters van dit plekje, al was het maar vanwege het dan vaak mooie grijsblauwe beeld van de silhouetten van de twee windmotoren verderop in de polder. Steunend op het hek, hebben we een tijdlang genoten van de drukte op het wateroppervlak. Toen de wind even wegviel, leek het bijna voorjaar …

Op een meerpaal

Jetske en ik begonnen ons ritje vrijdag bij de jachthaven van Earnewâld. Waar over een paar maanden de toeristen weer zorgen voor levendigheid in en rond de haven, werd het beeld nu bepaald door meeuwen. En zelfs zij waren erg rustig, ze hadden allemaal een meerpaal uitgekozen om lekker wat te zonnen …

Ik heb één van de meeuwen uitgekozen om even wat te spelen met het licht ….

Bij de Mariatsjerke

Terwijl ik de zee achter me liet, liep ik langs het vissersmonument over de trap naar beneden. Met de zon achter één van de ankers kon ik er nog net even een mooie tegenlichtopname van maken …

Nadat ik de trap was afgedaald liep ik nog even in de richting van de Mariatsjerke. Het is een kerk die omstreeks 1200 is gebouwd. Van de oorspronkelijke kerk rest alleen de zadeldaktoren en de westzijde. Het schip en het koor werden in 1912 vervangen door nieuwbouw ….

Voor de kerk staat het beeld ‘De wjirmdolster’, ‘De pierensteekster’, van beeldhouwer Hans Jouta. Over de achtergrond van dit beeld heb ik in 2019 al eens een blogje geschreven: De wjirmdolster

Ik sluit dit hoofdstuk af met een paar foto’s van de ingang van de kerk, die deels opnieuw is gemetseld. Naast de deur in de toren zit een gevelsteen met peilstreep. Daarop staat aangegeven hoe hoog het water hier eens heeft gestaan bij een dijkdoorbraak …

Bij een dergelijke ramp konden de dorpelingen alleen redding vinden in de hoge toren. Daar sluit ik vandaag af met een laatste foto van de oude kerktoren. Daarna ben ik op zoek gegaan naar een zitplekje op een muurtje aan het Tsjerkeplein …

– wordt vervolgd

Een laagje ijs in de polder

Het verschil kan nauwelijks groter zijn nu regen en wind het weerbeeld weer bepalen, maar we gaan toch weer even terug naar de zonnige donderdagochtend. Nadat ik een tijdlang had genoten van de reeën, die in alle rust met zijn vijven in een weiland stonden te grazen, ben ik doorgereden naar de Jan Durkspolder. Daar stond bij aankomst een blauwe reiger aan de noordkant bij de Lytse Mar …

Ik parkeerde de auto en liep naar de grote vogelkijkhut. Ik had er alle ruimte, want ik was er alleen. In alle rust heb ik beurtelings aan alle drie de kanten een tijdje rond zitten kijken. Vogels waren er niet te zien, in de verte lieten alleen wat fluiteenden zich af en toe horen. Daarom heb ik rondgaand van west naar oost, alleen wat foto’s gemaakt van de prachtige ijsvlakte die de plas lag. ’t Is alleen wel jammer dat hij amper een centimeter dik was en intussen weer is verdwenen …

Ik sluit mijn rondblik over de Jan Durkspolder af met kijkje in noordoostelijke richting. Daar staat de windmotor aan de Westersanning als een baken over de ijzige vlakte te wuiven …

Vergeefs wachten

Nauwelijks zichtbaar deinde de lange stengel van de verbena zachtjes op een neer. Hoewel dit al een erg mooi beeld was, hoopte ik stiekem dat er in deze setting nog even een vlinder op de bloemen neer zou strijken. Daar heb ik echter vergeefs op zitten wachten …

Grazers langs de Geasten

Een groepje koeien stond vredig te herkauwen in een weiland aan het eind van de doodlopende weg de Geasten (Google Maps) onder Oudega…


Het onderstaande duo, hierboven nog verborgen in de kleine kudde, wist me te verleiden tot het maken van een kleine serie dubbelportretten met een vleugje tegenlicht …

Best kans dat ze hier nu voor het laatst grazen, want dat wordt lastig in het nieuwe meer op een diepte van 2.50 m. En zeekoeien zullen hier wel niet gedijen …