Tagarchief: tjasker

Een tjasker in de mist

Geplaatst op door

Ruim driehonderd meter ten zuiden van de spinnenkopmolen ‘de Wicher’ staat aan de Hoogeweg bij Kalenberg een tjasker. Het molentje is in 1963 gebouwd door molenbouwer Roelof Dijksma om het achtergelegen veen in het natuurgebied van water te voorzien …

op de voorgrond een paaltjasker in De Weerribben op de achtergrond een kleine windmotor en wat bomen in de mist

De tjasker is in Fryslân en de Kop van Overijssel vroeger op meerdere plekken ingezet voor het bemalen van kleine percelen. Deze tjasker heeft houten roeden met een lengte van 5 meter en heeft de status van gemeentelijk monument. De tjasker en de spinnenkopmolen aan de Hoogeweg worden onderhouden door enkele vrijwilligers van Staatsbosbeheer De Weerribben …

op de achtergrond vaag zichtbaar een kleine windmotor in de mist, op de voorgrond een deel van de tjasker
op de achtergrond een kleine windmotor in de mist
in de verte een kleine windmotor in de mist

In de loop der jaren raakten tjaskers steeds meer in onbruik en in verval. Ze werden vervangen door kleine, lichtere metalen windmotoren. In die buurt van deze tjasker staan ook twee van die kleine metalen molentjes. De ene is hierboven op een drietal foto’s te zien in combinatie met delen van het silhouet van de tjasker. De andere windmotor staat iets verderop aan de andere kant van de Hoogeweg, die is op de foto hieronder rechts van de tjasker is zien. Jetske is in haar blauwe jas nog vaag links van de tjasker te onderscheiden …

een tjasker in De Weerribben met op de achtergrond links mijn fotomaatje en rechts een kleine windmotor

Een tjasker bij Kalenberg

Geplaatst op door

Weer of geen weer, vandaag staat er weer een dag met mijn fotomaatje op het programma. Een doel hebben we net als de vorige keer maar niet afgesproken, want het weer is nog steeds onvoorspelbaar. Ook twee weken geleden was het grijze en wat miezerige dag. We hebben er toen maar een ritje door de Weerribben van gemaakt …

de tjasker Kalenberg aan de Hoogeweg bij Kalenberg

We kwamen o.a. langs de tjasker aan de Hoogeweg bij Kalenberg. Deze paaltjasker is ons allebei wel bekend, maar we hadden hem geen van beiden al eens met gesloten roeden gezien. Tot nu toe zag hij er altijd uit zoals op de linker foto hieronder uit december 2013 …

de tjsker met open roeden
de tjasker met gesloten roeden

Door die gesloten roeden werd de blik van achter de tjasker nu naar de spinnenkopmolen verderop getrokken. Ik vond het wel een mooi doorkijkje …

een doorkijkje naar de poldermolen De Wicher

Toen ik weer aan de voorkant van het molentje stond, kreeg ik een paar doorkijkjes naar Jetske voorgeschoteld. Meestal ben ik tijdens onze gezamenlijke fotokuiers in het rood gekleed. Het kwam nu mooi uit dat het die dag andersom was …

doorkijkje naar mijn fotomaatje Jetske
een doorkijkje naar fotomaatje Jetske

Nu we de gesloten roeden van de tjasker hebben gezien, is het een mooie gelegenheid om ook de nieuwe zeilen van de spinnenkopmolen ‘De Wicher’ te bekijken, die 300 meter verderop staat …

we vervolgen onze weg door De Weerribben

– wordt vervolgd

Langs ’t pontje van Jonen

Geplaatst op door

Na de koffie zetten we onze vaartocht door de Wieden voort. Je zou je af en toe bijna schuldig voelen om de perfecte weerspiegeling verderop te verbreken, maar Jetske hield standvastig koers …

Typerende landschapselementen trokken in het rietland rondom aan ons voorbij, variërend van nog glanzende windmotors tot oude houten tjaskermolens ,,,

Vanaf de Cornelisgracht draaiden we na verloop van tijd linksaf de Walengracht op. Daar passeerden we even later het fietspontje van Jone. Voor € 1,30 kun je je hier over laten zetten, en dat scheelt al snel 17 km fietsen …

Op verschillende plaatsen zagen we dat een kleine, lichte trekker met brede banden een ponton op of af werd gereden. Deze trekkers worden gebruikt om de hooilanden tussen de rietvelden te maaien. Licht materieel is in dit natte gebied onontbeerlijk, en het zou in mijn ogen als voorbeeld en alternatief moeten dienen voor het zware materieel van de gemiddelde boer, om vernatting van het land mogelijk te maken …

Maar er wordt niet alleen hard gewerkt in Nationaal Park Weerribben-Wieden. Ook voor spelevaren is er alle ruimte in dit prachtige gebied, getuige de bootjes die her en der voor de wal lagen …

Een tunnel vol schaatsers

Geplaatst op door

Met alleen het beeld ‘de Schaatser’ was men in schaatsdorp Sint Jansklooster kennelijk niet tevreden. Daarom werd een fietstunnel, die vlakbij het beeld onder de Flevoweg (N762) door loopt, ook bij het project betrokken …


Albert Weijs – de maker van het beeld ‘de Schaatser’ – heeft samen met zijn dochter Mirthe de wanden van de tunnel beschilderd met schaatsers die tussen rietpluimen en tjaskers over bevroren sloten en meren door het landschap van de Weerribben rijden …

Een oude natuurspeeltuin

Geplaatst op door

Nadat ik bij het Bezoekerscentrum van Natuurmonumenten in de Weerribben-Wieden was neergestreken bij één van de picknicktafels, viel mijn oog op een speeltuintje aan de andere kant van het paadje …

Mijn nieuwsgierigheid was gewekt, omdat ik in mijn werkzame leven ook een tijdlang ‘speelgelegenheid’ in mijn portefeuille heb gehad. Hoewel het erg klein was, was dit in de basis toch wel een speeltuintje naar mijn hart. Een lekker ruig en licht heuvelachtig stukje land met wat houten speeltuigen en een waterbaantje. Een terreintje dat natuur en avontuur op kleine schaal herbergt, een terreintje zoals ik het ook uit mijn eigen jeugd nog ken …

Toen ik me even later weer op de andere kant richtte, zwom een knobbelzwaan traag en sierlijk voorbij …

In de verte zag ik Aafje en Pepijn stilaan weer dichterbij komen. Zo te zien wist Aafje Pepijn’s aandacht nog steeds vast te houden met boeiende informatie over terrein en omgeving …

Terwijl donkere wolken zich samenpakten boven de Beulakerwijde, lieten we ons op het terras nog even verleiden om een ‘best wel droge lekkere koek met zonder slagroom te eten’, zoals Pepijn het later samenvatte …

Bezoekerscentrum de Wieden

Geplaatst op door

Omdat de andere drie al bezigheden voor de middag hadden gevonden, trokken Aafje, Pepijn en ik voor een natuurwandeling naar het Bezoekerscentrum De Wieden bij St. Jansklooster …

Vorig jaar heb ik hier samen met mijn fotomaatje een uitgebreide fotoserie gemaakt van de koninginnepage. In de tuin vormden nu de bijzonder getinte irissen het hoogtepunt …

We hadden een goed moment gekozen, want het was lekker rustig bij het Bezoekerscentrum. Om de kans op vlinders wat groter te maken, had het alleen net wat warmer en zonniger mogen zijn …

Omdat mijn onderdanen weer niet erg krachtig waren, heb ik bij het bruggetje aan het begin van het een kilometer lange vlonderpad afscheid genomen van Aafje en Pepijn …

Terwijl zij aan hun rondwandeling begonnen, nam ik wat foto’s van het gemengde kleurenpalet van echte koekoeksbloemen en boterbloemen in de verte …

Toen Aafje in de verte begon te vertellen over de bloempjes en de beestjes ter plekke, heb ik me tactisch teruggetrokken tot bij een van de picknicktafels aan de andere kant van het water …

Een fijn vlonderpad

Geplaatst op door

Nadat we allebei genoeg foto’s van de koninginnepage hadden gemaakt, vroeg Jetske of er nog een kuiertje over het vlonderpad in zat. Omdat ik de vlinders goeddeels zittend had kunnen fotograferen, dacht ik het uitkijkplatform nog wel te kunnen bereiken. En het was alweer een tijdje geleden dat we hier samen zwarte sterns hadden gespot vanaf dat uitkijkplatform ….

En dus begaven we ons op weg over het vlonderpad. We kwamen daarbij langs de tjasker die vorig jaar bij een zware storm ernstig werd beschadigd. Dankzij de inzet van vrijwilligers is hij netjes hersteld …

Eenmaal bij het platform aangekomen, bleken de bankjes bezet te zijn door een paar jongedames, die zich daar uitgebreid hadden geïnstalleerd. We hadden er even werk van, maar na enige tijd lukte het toch om ze weg te kijken. En zo kon ik mijn onderdanen even wat rust geven en konden we genieten van het uitzicht …

Langs het licht hellende deel daalden we even later weer af naar het pad, dat verderop tussen en langs het riet verder gaat. De leuningen langs het hellend verhinderden dat ik vroegtijdig naar beneden zou sukkelen. Verderop begon mijn afwijking naar links me enigszins parten te spelen …

Door mijn koers regelmatig een paar graden te verleggen, wisten we uiteindelijk toch het startpunt van het vlonderpad weer veilig te bereiken. De steeds achter me lopende Jetske slaakte nog net geen zucht van opluchting … 😉

Veel meer en vooral ook mooiere foto’s, die langs dit mooie en dankzij een goede materiaalkeuze lekker lopende vlonderpad zijn gemaakt, kun je vandaag op het weblog van mijn fotomaatje zien: Schrijven met licht.