Als voor ons langzamerhand het eind van de tocht in zicht komt, komen ons drie mannen tegemoet die nog aan hun tocht moeten beginnen …
Vanuit Peazens-Moddergat zijn er diverse mogelijkheden om het jaar rond onder leiding van een gids wadlooptochten van verschillende lengte en zwaarte te maken. Eén van de mannen droeg een stok bij zich. Net als bij het schaatsen op natuurijs, kent de man met de stok waarschijnlijk de veilige route, hij is de gids …
Toen ik even later nog eens omkeek, waren de mannen al bijna uit zicht verdwenen. Jammer dat ze niet passeerden toen wij aan het eind van de strekdam zaten. Het zou mooi geweest zijn om hun sporen op het Wad met de camera te volgen. Helaas viel onze planning en die van hun niet samen …
We hadden niet alleen wat het weer betreft een prima dag uitgekozen om naar de Peazemerlânnen te gaan. Het was er ook heerlijk rustig …
Meer menselijke activiteit dan af en toe een passerende wandelaar in de verte hebben we er die dag niet gezien. Storend waren die mensen niet, integendeel, ze deden het fotografisch erg goed in die immense leegte …
Zoals ik gisteren al schreef, liep ik het eerste deel van de terugweg over het dammetje achter de oude palenrij. De beide fotografen die ik al had gezien als stipjes aan de horizon, hadden me intussen ingehaald, zij liepen nu voor me uit …
Op de kruin de dijk stonden een paar mannen met elkaar te praten. Geen idee waar ze het over hadden, maar ze wezen in ieder geval niet naar hetzelfde punt aan de overkant …
Ik naderde intussen een gat in de palenrij waar ik de oversteek naar de andere kant wilde maken. Daar hield Jetske zich nog ergens op …
Voetje voor voetje ben ik voorzichtig glibberend naar de palenrij gegaan. Nadat ik het laatste stuk over de basaltblokken was gekleuterd, bevond ik me aan de zeezijde van de palen …
Ik sluit vandaag af met een paar wandelaars, die nu op hun beurt over het dammetje achter de palenrij in de richting van de Peazemerlânnen liepen …
Nadat we vrijdagochtend onder het genot van koffie en koek hadden bijgepraat, vroeg Jetske of ik het zag zit om een ritje te maken. Onder de voorwaarde dat ze drempels en andere verkeersremmers extra voorzichtig zou passeren om mijn onderrug niet nodeloos te belasten, leek dat me wel wat …
De zon scheen en er dreven vriendelijke wolken langs het zwerk. Daar komt nog bij dat ik eigenlijk toch wel minstens 1 of 2 keer per week de horizon moet kunnen zien. Ik stelde voor om even naar de Jan Durkspolder te rijden. Daar is rondom horizon te zien en met een beetje geluk zou ik, gewapend met mijn kruk, zelfs de grote vogelkijkhut kunnen bereiken. Kortom: dat aanbod kon ik niet afslaan …
150 meter krukken bleek toch nog een flinke afstand te zijn, maar het lukte. En het was de moeite waard. Erg veel was er niet te zien, maar een paar wandelaars met een hond en een groep ganzen in de verte boden toch enige afleiding. En verder was er vooral veel horizon te zien en daar was het om begonnen …
Mijn eerste fotokuier heb ik dit jaar net als in 2022 op 3 januari gemaakt in de Jan Durkspolder. Het grootste verschil was, dat het toen helder en zonnig was, terwijl er nu mist boven de polder hing …
Het leek me niet zinvol om in de vogelkijkhut te gaan zitten, daar zou waarschijnlijk weinig te zien zijn. Daarom maakte ik even een wandeling over de Westersânning (Google Maps) …
Het was ook in dit mistige sfeertje weer een prima plekje om het jaar te beginnen. En ik was niet de enige die er zo over dacht …
Oktober ging naadloos over in november, in de eerste week was het regelmatig zacht, maar wisselvallig weer. Vooral in de omgeving van Olterterp en Beetsterzwaag heb ik in november veel boswandelingen gemaakt …
Naar aanleiding van een fotoreportage die ik rond de Sint Hippolytuskerk van Olterterp had gemaakt, stelde Jetske aan het eind van de maand voor om samen eens wat oude Friese kerken te bekijken. En verder waren het de gebruikelijke zaken die ik voor de lens van mijn camera kreeg, zoals een paar glinsterende druppeltjes aan een lampionnetje van de lampionplant en een mooi heidelibel in het Weinterper Skar …
De bossen kregen hun kleurige herfsttooi laat dit jaar, maar dankzij het zachte weer, waren er vrijwel de hele maand veel wandelaars op pad. Ook libellen vlogen lang rond in november. In de koudste periode van de maand lag er op 19 november ’s ochtends voor het eerst sinds maart een laagje ijs in het houten vogelbad. Enkele dagen later zat er bij de kijkhut aan de Leijen één of ander motje dat wel even op de foto wilde. Het was het laatste insect dat ik 2022 voor de lens kreeg …
Met een gemiddelde temperatuur van 8,2°C in onze tuin was november net als de 10 voorgaande maanden zacht. Alleen rond de 20e daalde de temperatuur een aantal dagen en vroor het ’s nachts een paar maal heel licht. Behalve zacht was november ook nat, in ons tuintje viel 100 mm neerslag. Landelijk was dat gemiddeld ca. 90 mm, maar de verschillen waren weer groot tussen het noordwesten en het zuidoosten …
Nadat de beide vrouwen en het paard uit zicht waren verdwenen, twijfelde ik even over wat te doen. Ik had wel zin om te proberen bij het vennetje verderop langs het fietspad te komen. Uiteindelijk durfde ik het niet aan, want dat vergde nog wel een erg stevige wandeling …
In plaats daarvan besloot ik terug te lopen naar de auto en vervolgens naar de parkeerplaats aan de Poostweg te rijden. Daar vandaan zou ik misschien even naar het Witte Meer kunnen lopen. Terwijl ik daar korte tijd later liep, had ik het geluk om nog een paar zonneharpen mee te kunnen pakken …
Het zacht zoemende geluid van een draaiende pomp, dat alleen vlak bij de containers te horen was, verried dat het Witte Meer weer klaargemaakt werd om ijs en weder dienende binnenkort weer te kunnen functioneren als de mooiste ijsbaan van Fryslân. Daartoe wordt water opgepompt uit een beek in de omgeving. Bij de foto rechtsonder stroomt dat water het Witte Meer in…
Terwijl ik lekker in de zon op een van de bankjes was gaan zitten, liepen een paar vrouwen het vlonderpad op. Een stukje verderop gingen ze gezellig samen zitten praten …
Ik had het daar verder al snel bekeken en besloot terug te lopen naar de auto. Toen ik even later uitkwam op een van de brede lanen die het bos doorsnijden, stond ik opnieuw in dubio: rechtstreeks naar de auto of toch nog even …
Afanja's Weblog 