Een blauwe reiger op ’t dak

Gisteren schreef ik al, dat er dinsdagmiddag een blauwe reiger op het dak zat. Hij zat op het huis van buren waar een andere blauwe reiger een jaar of 25 geleden eens een vijver heeft leeggevist. Ook bij de overburen werd een deel van de vis in die week uit de vijver gesnoept. Alleen onze vijver werd niet bezocht …

Het is sindsdien overigens niet de eerste keer dat we een blauwe reiger op bezoek hebben gehad. Een enkele keer was er zelfs eentje zo brutaal om op het platte dak van de bijkeuken te gaan zitten. Dichterbij onze vijver is een blauwe reiger nog nooit geweest. Vermoedelijk weerhouden onze pergola’s, waarvan eentje deels boven de vijver, ze ervan om bij onze vijver te landen …

Ook deze passant leek geen plannen te hebben om hier te lunchen. Ik was net begonnen aan een kleine fotoserie, toen hij tot actie overging. Hij deed een poep …, hij deed een plas …

Ik wist, dat met het dumpen van die overbodige ballast, zijn vertrek niet ver meer af was …

En dat bleek ook te kloppen. Een ogenblik later sloeg hij zijn grote vleugels uit. Zodra hij snelheid had gemaakt, vloog hij met een bocht naar links vlak bij me langs, alsof hij me nog even wilde groeten …

’t Is een natte boel

Nadat Jetske haar cameratas met een ferme zwaai in de auto had gelegd, lieten we De Delen achter ons. Over de volle anderhalve kilometer van de smalle Hooivaartsweg was de noordelijke berm onlangs bewerkt. Daardoor was die berm zo zacht dat het onverantwoord was om daar met het natte weer doorheen te rijden. Jetske kon op een gunstig plekje even wachten om een tegenligger alle ruimte te geven …

Niet alleen in die ene berm was het een natte boel, diverse weilanden en vooral veel stukken maisland maakten een verzopen indruk …

Maar het is nog altijd een stuk minder nat dan vorig jaar rond deze tijd …

En toen kwam de regen

Ik kom tot een afronding van het zonnige kwartiertje dat Jetske en ik vorige week vrijdag hadden in De Deelen. Naar mate de bui dichterbij kwam, werd de lucht donkerder …

Daardoor werden de kleuren van door de felle zon belichte bomen en struiken op de oostelijke oever nog wat intenser. Intussen was de bui zo dichtbij gekomen, dat de eerste druppels kringetjes in het water begonnen te tekenen …

Ik liep terug naar het begin van het petgat, waar ik nog snel een paar foto’s maakte van het boothuis van Staatsbosbeheer aan de overkant van het water. Van enkele druppels was intussen al lang geen sprake meer …

Ik zat al lekker droog in de auto, toen Jetske even later ook weer tevoorschijn kwam van haar wandeling langs het petgat. De brede glimlach op haar gezicht verried haar tevredenheid over haar cameratas op wieltjes, vertelde ze even later. Ook op het modderige pad kon ze er goed mee uit de voeten en liep ze vele malen lichter dan met haar zware rugtas met camera’s in het recente verleden …

Het boompje en de zilverreiger

Ik heb nog een paar foto’s gemaakt bij het eerste petgat bij de parkeerplaats, waarbij het me niet direct om de kleuren van lucht, water en riet ging …

Het was nog steeds droog en Jetske vermaakte zich daar ergens bij het eind van het petgat prima, vermoedde ik. Ik besloot me nog even uit te leven met het meerstammige boompje en de grote zilverreiger die daar ver achter stond …

Te grazen genomen

Het is nog lang goed gegaan, maar vannacht heeft het virus waarmee Aafje sinds de Kerstdagen rondliep, me dan toch te pakken gekregen. Proestend, maar vooral hoestend, voel ik me ongeveer als op deze foto. De komende dagen zal ik daarom naar verwachting wat minder actief zijn …

In een zee van goud

Voor de verandering ben ik het (beeld)verslag van mijn dag met Jetske gisteren eens begonnen met de mooiste foto van de dag. Dat betekent dat ik verder wat heen en weer spring in de tijd.

Jetske had in De Deelen meteen gekozen voor het pad langs het oostelijke petgat aan het begin van de parkeerplaats. Ze is op de eerste foto nog net te zien in haar blauwe jas. Het was op dat moment mooi zonnig weer met een vriendelijke lucht …

Nadat ik Jetske had uitgezwaaid, liep ik eerst even naar het tweede petgat. Een minuut of 10 later liep ik terug naar de parkeerplaats. De lucht boven het eerste petgat bood toen een heel ander beeld. Kijkend naar de grijze valstrepen in de verte leek er een bui met hagel en/of natte sneeuw te naderen …

Ik liep een stukje het pad langs het petgat op. Een aalscholver kwam uit de rietkraag tevoorschijn. Hij gaf me net genoeg tijd om een paar foto’s te maken, terwijl hij in een zee van goud aan me voorbij zwom …

Zodra hij mijn aanwezigheid merkte, begon hij vaart te maken. Al snel verhief hij zich uit het water om in noordelijke richting weg te vliegen …

Zonnig accent op een bui

Fotomaatje Jetske en ik reden gisteren al geruime tijd tussen felle buien met hagel en natte sneeuw door over het vlakke Friese land, toen halverwege de middag het absolute fotografische hoogtepunt van de dag bereikt werd …

We waren net in De Deelen, toen er halverwege de middag vlak ten noorden van het natuurgebied een zware bui voorbij trok. De donkere lucht werd extra geaccentueerd door het felle zonlicht op de oostelijke oever van het petgat en de grote zilverreiger, die gewoon zijn ding bleef doen …