Dag twee van de virtuele vakantie heb ik in fotografisch opzicht ’s avonds afgerond op het balkon …
Terwijl de krijtrotsen in het zuiden een ander kleurtje kregen, zakte de zon in het westen langzaam richting oceaan …
En ook daarbij voltrok zich een mooi kleurenspel …
– wordt vervolgd –
Zoals ik eerder over de smalle strook kiezelstrand noordwaarts was gelopen, ging ik nu een stukje zuidwaarts. Mijn aandacht werd getrokken door het grote, donkere gebouw, dat voorbij het versterkte deel op de krijtrots stond …
Onderweg daar naar toe heb ik nog even een paar shots gemaakt van de almaar komende en gaande ruisende en bruisende golven …
Zodra ik voorbij het versterkte deel van de rotswand was, zag ik vanaf veilige afstand dat er een dichtgetimmerd huis op de top van de eerste onbeschermde krijtrots stond. Het leek op het uiterste randje van de rots te balanceren. Later in de week heb ik die ruïne op de rotsen van dichtbij bekeken …
– wordt vervolgd –
Toen ik eenmaal aan de voet van de krijtrotsen op dat dikke betonnen plateau stond, was het nog maar een kleine stap om nog iets verder af te dalen …
Onder toeziend oog van de beide vrouwen liep ik over de laatste smalle strook kiezelstrand, die bij hoog water restte, eerst eens een klein stukje in noordelijke richting. Daar werd de rotswand op dat moment mooi in het licht gezet door de zon …
Ter hoogte van de plek waar de wandbekleding met natuursteen stopte en de krijtrots weer op zichzelf was aangewezen, richtte ik de blik omhoog. Van wat ik daar te zien kreeg, schrok ik toch wel even. Daar was een flink stuk van de rotswand verdwenen. Aan de linkerkant leek een soort gemetselde pijp half te zijn verdwenen, een soort afvoer misschien …?
Wat het ook geweest was, ik stond daar ineens toch een stuk minder gemakkelijk dan voordat ik de blik omhoog had gericht. Ik liep terug naar het betonnen plateau, waarna ik een stukje in zuidelijke richting wandelde …
– wordt vervolgd –
Na het bezoek aan Le Hourdel zijn we weer terug gereden naar Ault. Daar zijn we niet meteen teruggegaan naar het huis, dat ergens centraal aan de kustlijn staat. We zijn eerst doorgereden naar de zuidkant van het dorp. Daar is de kwetsbare krijtrots voorzien van een stoere mantel van natuursteen …
Via een mooie brede en lekker luie trap kan aan twee kanten worden afgedaald naar zeeniveau. Het spreekt voor zich, dat ik al snel aan de voet van één van de trappen op een zwaar betonnen plateau stond om het geheel beter te kunnen bekijken ….
Het leek me wel een mooie oplossing om een totale ineenstorting van het dorp op korte termijn te voorkomen. Een totale ineenstorting …, is dat niet wat overdreven …? Nee hoor, integendeel! Morgen zal ik laten zien dat dat zeker niet overdreven is …
– wordt vervolgd –
Tijdens onze wandeling passeerden we de vuurtoren van Le Hourdel. Al in 1840 werd er een lichtbaken op deze plaats gebouwd, dat in 1852 op een 10 meter hoge houten voet werd geplaatst. In 1905 werd er een nieuwe vuurtoren gebouwd op een ruim 10 meter hoog metalen zuil, die in 1944 werd vernield door oorlogsgeweld.. In 1950 kwam een nieuwe vuurtoren gereed, uitgevoerd in gewapend beton en 18 meter hoog … (bron: Wikipedia)
Deze omgeving is bekend omdat het een goede plek is om zeehonden te spotten. Hier komt de belangrijkste Franse kolonie gewone zeehonden voor. De plek was goed, het moment echter niet. Daarom zijn we maar even naar de wat verderop drooggevallen vissersvloot gewandeld. Mooi om deze kleine, kleurrijke boten hier op deze enorme zee van zand en grind te zien liggen …
– wordt vervolgd –
Ik begin de nieuwe week met een woordje van respect en waardering voor alle zorgmedewerkers en hulpverleners, die zich weer dag en nacht het vuur uit de sloffen lopen t.b.v. allen die ten prooi vallen aan Covid-19. Dit temeer daar ik vrees dat het allemaal nog veel erger wordt zo lang Rutte en zijn trawanten slechts het dreigende vingertje heffen zonder echt door te willen en te durven pakken. Om niemand in de weg te lopen, blijf ik nog maar even virtueel op vakantie …
Op dag twee maakten we na de koffie een ritje naar de Baai van de Somme ten noorden van Ault. Aan de zuidkant van de baai ligt op een smalle strook land het gehucht Le Hourdel. De kleine vissershaven bij het dorp lag er op dat moment stil en droog bij …
We besloten af te dalen van de kade om een wandelingetje te maken door de drooggevallen baai. Vanaf de bodem van de haven omhoog kijkend, was ik blij dat het eb was op dat moment …
Al na een korte wandeling bevonden we ons weer in een geheel andere wereld. In Fryslân zijn we wel gewend aan weidse uitzichten, maar dit vond ik toch wel heel bijzonder en indrukwekkend. Zo ver het oog reikte, strekte zich een enorme vlakte van zand en grind uit …
– wordt vervolgd –
De eerste wandeling door Ault en over het strand was niet eens zo lang geweest, maar ik was blij dat we weer terug waren. Het heuvelachtige karakter van het dorp en het grind op het strand hadden het lopen niet makkelijker gemaakt. Toch duurde het tijdens de koffie niet lang of ik stond weer met de camera op het balkon om nog eens naar de krijtrotsen te kijken …
De lucht was grijs en trok steeds verder dicht. Daaronder vertoonde de oceaan een mengeling van zeegroen en loodgrijs. Niet eerder had ik een week lang zo’n uitzonderlijk zicht op de zee. Hoogte is altijd moeilijk in te schatten, maar ik denk dat het balkon zich al snel ca. 25 meter boven de zeespiegel bevond …
Ondanks het grijze weer was ik op dag één meteen al verrukt van dat uitzicht. Maar wat voor bevoorrechte positie dat echt was, zou pas in de loop van de week blijken …
De eerste dag eindigde met regen en wind. Maar het was geen straf om ’s nachts met het voortdurende ruisen van de zee en het geluid van af en toe zacht klapperende luiken in slaap te vallen. Dag twee zou een veel vriendelijker weerbeeld bieden …
– wordt vervolgd –
Afanja's Weblog 