Begin deze week had ik met mezelf de afspraak gemaakt dat ik weer eens een fotokuiertje zou gaan maken als de zon minstens een half uur achtereen zou schijnen. Vanmorgen was het zo ver, en dus trok ik tegen elven mijn wandelschoenen aan om weer eens een kijkje te nemen bij de dobbe in het Weinterper Skar …

Gelukkig stond het bankje er nog, want in de vier weken waarin ik eigenlijk alleen in huis en tuin ben geweest, hebben mijn benen weer fors aan kracht ingeboet. Ik was dan ook blij dat ik even kon zitten …

Toen er enige tijd later een geaderd witje neerstreek bij een klein polletje dopheide op een meter of vijf afstand van het bankje, heb ik mezelf overeind gehesen om datgene te gaan doen waar ik voor was gekomen: fotograferen …

Terwijl ik even later langs de waterkant liep, sprongen er aan alle kanten sprinkhaantjes door het lange gras. Daarvan moest er natuurlijk ook even eentje op de foto …

Nadat we enige tijd kiekeboe hadden gespeeld, waarbij het sprinkhaantje zich voortdurend trachtte te verstoppen aan de andere kant van de stengel waaraan hij zich vastklampte, lukte het toch om een portretje van hem te schieten …

Na een korte pauze op het bankje was ik er een kwartiertje later getuige van dat een juffertje zo stom was om op de oever van de dobbe verstrikt te raken in een spinnenweb …

De spin zat een klein stukje verderop met een al eerder gevangen prooi. Die zou dus wel niet omkomen van de honger, en dus besloot ik het juffertje maar te bevrijden …

Uiteindelijk heb ik de toch wel lange terugtocht naar de auto aanvaard. Het was weer een heerlijke fotokuier, die naar meer doet verlangen, maar nu even niet. Nu is het de hoogste tijd om mijn benen hun broodnodige rust te geven in de hangmat.