Hoe kan ik deze licht winterse serie, waar ik op 21 december mee ben begonnen, beter afsluiten dan met het laatste ijs op de vijver …
Ook daar ging de kwaliteit van het ijs na de kerst snel achteruit. Kijk maar eens naar de veranderingen, linksonder 26 december en rechtsonder 27 december …
Maar ach, daar staan dan ook weer andere zaken tegenover. De vissen vertoonden meteen meer actie, en daarmee verscheen er toch weer wat kleur in de vijver …
Het kerstwintertje van 2021 was voorgoed voorbij, toen onze vijver op oudjaarsdag buiten zijn oevers trad …
Het hard bevroren ijs dat op Tweede Kerstdag nog zo’n mooie glanzende herfstcompositie vormde in het vogelbadje, veranderde een dag later in een bordje met papijs …
Het mooiste was er duidelijk wel af, maar toch vond ik het nog steeds een boeiend geheel …
In het grotere houten vogelbad elders in de tuin was de situatie al niet veel anders …
Rondom verscheen water op het ijs, daardoor ontstonden er aan de rand zachte weerspiegelingen …
In het midden van het opbollende oppervlak werden tot slot mooie breuklijnen zichtbaar …
Na nog een nachtje met lichte vorst was het sierlijke laagje rijp in de ochtend van 23 december al snel verdwenen. Op de beide dagen voor kerst lag de maximumtemperatuur ruim boven het vriespunt. Maar daarmee was het flitswintertje nog niet voorbij …
Op beide kerstdagen was het hier mooi zonnig weer, met maximumtemperaturen die niet boven het vriespunt kwamen. En zo kon ik op de valreep nog net twee ijsdagen voor 2021 bijschrijven …
Meestal maak ik de foto’s van de ijsstructuren op de vijver vanaf het terras, zoals op de eerste en de laatste foto. Maar vanaf de andere kant van de vijver leverden ze nog even een paar flink gebroken weerspiegelingen van ons huis op …
Vandaag is het op de kop af 25 jaar geleden dat de 15e en voorlopig laatste Elfstedentocht werd gereden. Nadat Aafje en ik ’s ochtends de wedstrijd van start tot finish voor de tv gevolgd, zijn we in de auto gestapt om ergens langs de route wat sfeer op te snuiven. Bij Birdaard vonden we een mooi parkeerplekje vlak langs de route …
Daar vandaan hebben we een wandeling gemaakt over de Dokkumer Ee naar wat op die dag het centrum van de wereld was: het bruggetje van Bartlehiem. Behalve dat er een uitstekende sfeer hing langs de route, herinner ik me vooral goed hoe koud het daar op de kale vlakte in de snijdende wind was. De gevoelstemperatuur lag rond de -20 graden als ik het me goed herinner. Vooral op de terugweg naar Birdaard was het met een gure oostenwind tegen gruwelijk koud. Maar het was enig rillen zeker waard om erbij te zijn, want die dag pakken ze ons niet meer af …
Of en wanneer we weer zo’n dag krijgen, is maar zeer de vraag. In de jaren die volgden hebben we nog wel een paar koude winters meegemaakt, maar tot een Elfstedentocht is het helaas niet meer gekomen. Misschien blijft het fenomeen Elfstedentocht wel voorgoed voorbehouden aan de 20e eeuw. Alle 15 tochten zijn tenslotte in die eeuw gereden. En ook de meest actuele klimaatstreepjescode van het KNMI geeft geen aanleiding tot optimisme …
Misschien is de Elfstedentocht vanaf nu alleen nog maar weggelegd voor de mannen van staal bij Earnewâld die de elementen gedurende het hele jaar trotseren …
Hoe dan ook, schaatsliefhebbers en romantici kunnen vandaag via een stream op NOS.nl om 05.10 uur inschakelen om het hele spektakel van start tot finish nog eens te beleven. De eerste twee uur worden vanaf dat tijdstip ook in zijn geheel uitgezonden op televisie via NPO1. Daarna is er op elk uur een Elfstedenjournaal te zien. Ik sluit af met de prachtige finishboog op de Bonke bij Leeuwarden, die pas in november 2019 is onthuld. Wat zou het mooi zijn als die binnenkort nog eens echt als finish kan dienen …
Ben ik even blij, dat ik gisteren een paar uur heb kunnen genieten van de tijdelijk wit berijpte wereld! Vandaag ziet het er met regen en ijzel ineens weer een stuk minder mooi en winters uit. Maar met de foto’s die mijn ritje gisteren heeft opgeleverd, gaat het wel lukken om hier een winterse sfeertje vast te houden tijdens de kerstdagen …
De eerste tussenstop heb ik gemaakt bij het nieuwe gemaal aan de Bûtendiken tussen Smalle Ee en De Veenhoop. Daar heb ik een korte kuier langs het noordelijk deel van het natuurgebied ‘Petgatten De Feanhoop’. Hieronder een blik van oost naar west met ’t winterse tegenlicht van de laagstaande zon …
Het is, omdat het over ijs van maar twee nachtjes lichte vorst lastig schaatsen is, anders zou je bij het onderstaande beeld elk moment kunnen verwachten dat er een schaatser achter het riet vandaan komt. Maar dat kan alleen in de Ryptsjerksterpolder. Daar waagden de eerste vermetele schaatsers zich gisterochtend zoals gebruikelijk wel weer over slechts 2 cm dik ijs. Intussen kunnen de schaatsen weer in het vet, want het regent hier bij een temperatuur net boven het vriespunt …
Na een minimumtemperatuur van -0,4°C lag er vanmorgen voor ’t eerst een laagje ijs in het vogelbadje …
Neerkijkend op hun deels vastgevroren soortgenoten lijken de laatste bladeren zich amechtig vast te klampen aan de hazelaar. Sommige bladeren hebben nu nog het geluk dat ze op het net boven de vijver neerdwarrelen …
Ik kijk ernaar uit dat ook de laatste bladeren zijn gevallen en het net weer van de vijver verwijderd kan worden. Laat de winter dan maar komen, er ligt me niet snel teveel ijs …
Afanja's Weblog 