Nadat Jetske en ik de kans hadden gehad om een aantal grutto’s van dichtbij in beeld te brengen, was dat deel van de dag geslaagd. We waren het er al snel over eens om met een kleine omweg terug te rijden via de ijsvogels …
Omdat Jetske aan het eind van de middag nog wat gepland had, stelde ik ter plekke voor dat we tot 15:00 uur zouden wachten op het verschijnen van een ijsvogel. Precies om 14:58 uur landde meneer ijsvogel op een van de takken bij het nest. Nadat hij daar een klein minuutje had gezeten, vloog hij naar een hek wat verderop aan de waterkant …
Met een tevreden gevoel reden we korte tijd later huiswaarts.
Met dit hek, dat bijna op het hoogste punt van it Reaklif langs het IJsselmeer staat, sluit ik op symbolische wijze een hoofdstuk af. Sinds september 2006 zijn fotomaatje Jetske en ik steeds samen op pad geweest met de auto en de benenwagen. Aan die situatie is met de komst van de iLark een eind gekomen …
Afgelopen vrijdag hebben Jetske en ik na bijna 17 jaar voor het eerst samen een fietstocht gemaakt, Jetske op de fiets en ik op de iLark. Het werd een mooi ritje van ongeveer 23 km over asfalt- en schelpenpaadjes langs zandpaden door het bos- en heiderijke gebied ten zuiden van Drachten. Jetske zei na afloop verrast te zijn, dat ik al die jaren zoveel moois voor haar verborgen had gehouden … 😉
Met het oog op de onzekere weersverwachting kozen Jetske en ik er tijdens onze vorige gezamenlijke fotodag voor om een ritje langs wat oude Friese kerken en torens te maken. Jetske had zelfs al wat voorwerk gedaan en drie plaatsen aangestipt. Ze stelde voor om op vertrouwd terrein te beginnen, bij de toren van Eagum (Google Maps) …
Zelf ben ik er wel vaker geweest, en we hebben er ook samen al eens rondgestruind. Maar dat maakt niet uit, sommige bouwwerken en objecten tonen zich in elk seizoen anders. Zo ook de toren van Eagum, die nu mooi door de bijna kale bomen schemert waar hij ’s zomers goeddeels schuil achter gaat. En het is gewoon een lief torentje …
Het was nog geen sinecure om bij de toren en op het omringende kerkhof te komen. Wat we ook deden en probeerden, het hek bleef – waarschijnlijk als gevolg van vandalisme – dicht. Het zat werkelijk muurvast, er was geen beweging in de krijgen. Er zat niets anders op, dan over het hekwerk aan de buitenkant van de palen te klimmen. Voor mij was dat gewoon een forse stap, maar voor Jetske was het met haar geringere lengte nog een aardig klusje, want er zaten gemene punten op dat hekwerk …
Afijn, we hadden het gered en stonden meteen aan de voet van de toren, bij het centrum van Fryslân, tevens het middelpunt van de wereld …
Er is in de gemeente Smallingerland nog een herinnering aan de oorlog van 1672-1674 te vinden. Nadat de plunderende bende van Bernhard von Galen – de bisschop van Münster, alias Bommen Berend – in juli 1672 tussen Nijega en Oudega bij ‘de Blauwe stien‘ werd tegengehouden, trokken die manschappen in verschillende groepen plunderend door de omgeving …
Een tweede treffen vond plaats bij Bûtenstfallaat (Google Maps) tussen Drachten en Smalle Ee. Bij de Poalsbrêge over het riviertje de Drait werden de plunderaars opnieuw opgewacht door Friese verdedigers onder leiding van de grietman. Ook hier was de weg opgebroken en gebarricadeerd …
Drie veldgraven uit 1672 herinneren nog aan deze lokale slag. In de volksmond worden ze de Biskopsgrêven (Bisschopsgraven) genoemd. Er liggen echter geen bisschoppen, maar drie van de plunderende Munsterse soldaten uit het leger van Bernhard van Galen, de bisschop van Münster. De graven werden in 1880 omheind met een hekwerk …
Nadat we die mooie serie van de weidebeekjuffers hadden gemaakt, stelde Jetske voor om via een toeristische route huiswaarts te rijden. Die route voerde voor een groot deel over de oude zeedijk, die het oude land beschermde tegen de Zuiderzee. Dat lukte niet altijd en overal. Als je over die oude dijk rijdt, zie je aan de noordoostelijk kant van de dijk meerdere kolken liggen, die zijn ontstaan door dijkdoorbraken …
Door het rond kolkende water zijn diepe gaten ontstaan. Bij het doorbreken van de dijk was de kracht van het water vaak zo groot, dat de dijk niet meer te dichten was. Om de kolk werd dan een nieuw stuk dijk aangelegd, vandaar ook dat de dijk voortdurend van links naar rechts door het land slingert …
Wat nu nog resteert zijn vaak kleine, diepe poelen. En de zee, die is tegenwoordig ver weg, aan de westkant van de dijk ligt nu de Noordoostpolder. Aan één van de oude kolken staat de uit 1892 daterende kerk van Blankenham (Google Maps). Toen we daar waren, vroeg ik Jetske om even te stoppen …
Een jaar of wat geleden hebben we hier ook een korte tussenstop gemaakt, maar toen zijn we aan de dijk gebleven. Ik had wel zin om de kerk nu eens van dichtbij te bekijken. De kerk is gebouwd nadat de originele kerk uit 1816 werd getroffen door blikseminslag en volledig afbrandde …
Normaal gesproken ben ik niet zo’n kerkganger, maar ik vind het altijd wel mooi om een oude kerk te bekijken. Het is alleen zo jammer dat je vrijwel nooit even ergens een kijkje binnen kunt nemen. Maar het rondje om de kerk, dat zeker de moeite waard was. Het viel alleen toch weer niet mee om daarna de dijk te beklimmen …
In het logje ‘In de gevarenzone’ stonden we aan de voet van de krijtrots aan de zuidkant van Ault niet alleen onder het grote kruis, dat hier gisteren van nabij was te zien, maar ook onder het grote huis dat op de rand van de krijtrots stond te wankelen …
Nadat we hadden genoten van het uitzicht daar bij het kruis, zijn we een stukje afgedaald. Daar kon ik de restanten van dat grote dichtgetimmerde huis even van dichtbij bekijken …
Heel voorzichtig heb ik even een blik om het hoekje geworpen. Het stond dus echt heel dicht bij de rand, van het terras was al niet veel meer overgebleven …
Terug bij de auto heb ik nog een paar foto’s gemaakt van het uitzicht in noordelijke richting, van het betonnen plateau voor het versterkte deel van de rotswand en van de kerktoren van L’église St-Pierre, de kerk die hier al in de14e en 15e eeuw werd gebouwd …
Op Google Maps heb ik intussen gezien dat het huis er intussen niet meer staat. Slechts de toegangspoort en het laatste restje hekwerk herinneren nog aan het haunted house dat ik er in 2005 heb gefotografeerd. Het is niet het eerste huis in de regio dat ten prooi is gevallen aan het geweld van de Atlantische Oceaan, en het zal zeker ook niet het laatste zijn …
Op weg terug naar huis heb ik vanuit de auto nog een paar plaatjes geschoten van de église St-Pierre …
Vanaf het moment waarop ik 15 jaar geleden begon met bloggen, heb ik tijdens mijn ritjes over het Friese platteland heel wat hekken gefotografeerd. Meestal waren ze net als die grote zilverreiger van gisteren niet meer dan bijzaak, zoals dat op de onderstaande foto het geval is …
Vaak kregen ze echter ook een hoofdrol toebedeeld. Een enkele keer betrof het een mooi smeedijzeren hek of een pas geplaatst nieuw houten hek. Maar meestal ging het om meer of minder ‘uit het lood hangende’ boerenhekken …
Sinds het verloren gaan van mijn eerste zelfstandig draaiende WP-blog, gevolgd door de ondergang web-log.nl zijn veel van de foto’s uit die eerste jaren niet meer toegankelijk. De komende tijd zal ik eens wat foto’s van de hekken uit die eerste jaren onder het stof vandaan halen om ze hier nogmaals te publiceren …
Afanja's Weblog 