Vanwege een overdaad aan futloosheid en vermoeidheid, en een absoluut gebrek aan fitheid en inspiratie laat ik het vandaag nog maar eens bij een stilleven …
Fijne zondag allemaal.
Stilleven
Tagarchief: muur
Een bijzon in de finale
Aan alles komt een eind, zo ook aan ons dagje aan het Wad. Dit is het laatste deel van deze 19-delige serie. Nog een laatste rondblik over het Tsjerkeplein in Wierum. In de noordwesthoek van het plein staat een boerenschuur. Van alleen vis konden ze ook in zo’n vissersdorp tenslotte niet leven …
De schuur staat daar mooi op de hoek, maar verder is hij niet echt bijzonder. Mijn blik werd vooral getrokken door de beschilderde klompen, die er aan de muur hingen …
Nog één keer richtte ik mijn camera op de Mariatsjerke. Op de toren staat een mooie windvaan in de vorm van een vissersboot onder zeil. De windvaan met de richtende jager en zijn hond staat op een van de huizen aan het Tsjerkeplein. Met de windvaan van die jager ben ik deze serie op 30 november begonnen …
Op de terugweg heb ik in de buurt van Holwerd vanuit de auto nog een paar foto’s kunnen maken van het echt lange tweetal van ‘Wachten op hoog water’, dat bij de veerboot naar Ameland op de dijk staat …
We hadden het niet beter kunnen treffen. Na een aantal uitstapjes op rij met grijs weer, hadden we ditmaal eindelijk weer eens van begin tot eind zon. Dat kwam buitengewoon goed uit, want het gaf me de kans om de grijze decembermaand tot nu toe te kunnen vullen met 19 blogjes en 165 zonnige foto’s. Bijna weer thuis werden we onderweg nog getrakteerd op een bijzon …
Dank voor weer een machtig mooie dag, Jetske!
Nog wat insecten in oktober
De eerste anderhalve week van oktober zijn hier buitengewoon zonnig en zacht verlopen. Het was met de aangename temperaturen nog regelmatig goed toeven op het terras …
Ook met het insectenleven in de tuin gaat het nog goed de laatste tijd. In het voorjaar was er tijdenlang nauwelijks een vlieg of een vlinder te vinden. Maar het seizoen wordt nu in oktober nog even fijn verlengd …
Akkerhommels en honingbijen bezoeken nog dagelijks de bergsteentijm. Verder zit er nog wel eens een zweefvlieg op de anemonen, en zo nu en dan duikt er eens een wesp op bij de laatste restanten van de druiven. De dagpauwoog was afgelopen week met stip deze meest kleurrijke gast in de tuin. Op deze manier verveelt de herfst voorlopig nog niet …
Bildtstars en Eigenheimers
Langzaam maar zeker naderden we het uiteindelijke doel van onze trip door het westelijke deel van de Friese Waddenstreek. Gelukkig ligt er hier en daar een uitwijkplekje langs de weg om tegemoetkomend verkeer op de smalle oude dijk te laten passeren. Op de onderstaande foto draaien we net vanaf de westkant de Oudebildtdijk op. Het huis hier rechts is met nr. 1229 het laatste huis langs de ruim 12 km lange dijkweg (Google Maps). Ik kom hier later nog op terug, we gaan het eerst hebben over aardappeltelers en andere boeren …
‘Bildtstars en Eigenheimers’ is een foto- en verhalenroute langs de Waddenkust. Reusachtige portretfoto’s van aardappelboeren sieren de boerderijdaken, muren en schuren, Van ver turen de geportretteerde boeren je over de velden aan. Op deze manier wil ‘Sense of Place’ de boeren en hun families een gezicht geven. Soms alleen, soms met hun familie, maar altijd in de dagelijkse kledij en zonder opsmuk. ‘Het landschap is de mensen en de mensen zijn het landschap‘, aldus fotograaf Linette Raven, die de foto’s heeft gemaakt. ‘Je moet die mensen alleen nog even leren kennen …‘
Terwijl we over de Oudebildtdijk reden, kwamen we bij Westhoek langs een boerderij met een zo’n grote foto (Google Maps). We staan hier bij de boerderij van Jan Andringa en Rinske Elsinga. Op de akkers hier bij Westhoek verbouwen de Andringa’s op 70 hectare waddentarwe, brouwgerst, graszaad, uien en pootaardappelen. Het pootgoed is het meest intensieve gewas, dat vanuit miniknollen in vijf jaar wordt opgekweekt voor de buitenlandse markt …
Ook vader en moeder Andringa waren al boer aan de voet van deze oude dijk. In de balken van de schuur zijn nog sporen te zien van de dorsmachine, die werd aangedreven door een paard. Jan en Rinske kwamen hier in 1986. Ze doen alle werkzaamheden zelf. De vier kinderen helpen soms bij grote drukte mee, maar hebben geen grote passie voor het boerenleven. Nu de Andringa’s de pensioengerechtigde leeftijd naderen, bouwen ze ’t bedrijf langzaam af …
Wij maakten ons op voor de laatste etappe, bij dat witte gebouwtje in de verte – Waddenherberg The Friezinn – slaan we linksaf om vervolgens na 300 m een parkeerplekje te zoeken …
Een kleine vrijage
Al ruim 25 jaar sieren de wilde witte voorjaarsbloeiers van de grote muur de rechteroever van het stroompje dat uitmondt in onze vijver. Nou ja, uitmondde eigenlijk, want het stroompje is onder invloed van de klimaatverandering een aantal jaren geleden helaas drooggevallen. Maar de grote muur deed het desalniettemin elk voorjaar nog even mooi. Zo zag het er vorig jaar uit …
Elk jaar verscheen er een mooie witte deken van bloemetjes aan de achterkant van de vijver. Tot dit jaar …
Er verschenen veel minder knoppen en veel meer dan pakweg 25 bloemetjes zijn er de afgelopen periode helaas niet tot bloei gekomen. Onze kleine grote muur dreigt het slachtoffer te worden van de droge lentes die we de afgelopen jaren hebben gehad …
Een groot deel van de bloemetjes liet het kopje al snel hangen. De regen lijkt ook dit jaar weer te laat te komen. Maar er is altijd hoop, zo ook hier … Op een zwoele namiddag was ik getuige van een kleine vrijage van twee bloemen. Ze lijken er alles aan te doen om stand te houden … 😉
Ruïnes in de rimboe
Terwijl ik al even op het hoogste punt in de Ecokathedraal stond, bevonden de beide vrouwen zich nog een stuk lager op de heuvel …
Het was zo te zien opnieuw gelukt om interessant natuurlijk materiaal te vinden …
Anna en Jetske
Jetske en Anna
Korte tijd later zag ik Jetske dichterbij komen met de uitgedroogde bloem van een berenklauw …
Nadat we even met zijn drieën naar de koeien in het weiland aan de voet van de heuvel hadden staan kijken, begon ik alvast aan de afdaling …
Een verdieping lager had ik mooi zicht op de gezusters en de hen omringende ruïnes …
Afijn, kijk maar even mee. Ik loop intussen rustig door naar de volgende fotogenieke plek …
1. achter in de Ecokathedraal
2. de gezusters van Beek
3. Jetske met haar berenklauw
4. zwaar bepakt als altijd
5. ruïnes in de rimboe
6. Anna krijgt er maar geen genoeg van
7. nog meer ruïnes in de rimboe
– wordt vervolgd –
Kademuur in verval
Tijdens mijn eerste oktoberwandeling in de Ecokathedraal ontdekte ik weer eens iets wat ik nog niet eerder had gezien …
De Ecokathedraal wordt deels begrensd door een slootje …
Omdat het grondgebied van de Ecokathedraal hier en daar is verhoogd, heeft grondlegger van de Ecokathedraal Louis le Roy in de beginjaren eigenhandig stukken kademuur tegen de oever gestapeld …
op de grens – 1
op de grens – 2
op de grens – 3
op de grens – 4
op de grens – 5
Normaal gesproken is die kademuur vanaf het wandelpad niet te zien, omdat je er overheen kijkt. Als je goed oplette, kon je hooguit een deel van de betonblokken zien liggen. Omdat er nu behalve die betonblokken duidelijk zichtbaar een aantal flinke takken over de sloot lagen, ben ik eens beter gaan kijken …
Over één van de betonblokken ben ik even naar de overkant gegaan om daar vandaan wat foto’s te maken …
op de grens – 7
op de grens – 8
op de grens – 9
op de grens – 10
Wonderlijk dat die muur zo verzakt en verzwakt is. Waarschijnlijk is dit één van le Roy zijn eerste experimentele bouwsels geweest. Zo extreem ben ik verzakkingen elders in de Ecokathedraal nog niet tegengekomen. Al worden bij de grote bouwwerken helemaal achterin ook hier en daar wat barstjes zichtbaar …
Afijn, genoeg gedraald. Mijn fotomaatje staat nog steeds heel geduldig op de noordelijke oever van de sloot te wachten op haar zuster en mij. Tijd om ons weer bij haar aan te sluiten voor het vervolg van de tocht. We zijn er nog lang niet …
– wordt vervolgd –
Afanja's Weblog 