Nadat we uitgebreid hadden zitten bijpraten, besloten fotomaatje Jetske en ik gistermiddag toch nog maar even naar buiten te gaan. Omdat Jetske zin had om even ergens aan de waterkant uit te waaien, reden we even naar de Leijen. …
Omdat een kuier door drassig rietland er voorlopig nog niet in zit, kozen we deze keer niet voor de vogelkijkhut bij Doktersheide. In plaats daarvan reden we even naar het Paviljoen en het strandje bij Rottevalle …
Daar troffen we gelukkig net een droog halfuurtje, waarin we echt even konden uitwaaien. Daarna moesten we ons toch nog even haasten om droog bij de auto te komen …
Drachten probeert zich al een aantal jaren aan te prijzen als oostelijke toegangspoort tot de Friese Meren. Om de relatie met het water, die er sinds 1641 is, meer gestalte te geven, wordt al een aantal jaren gewerkt aan ‘Waterfront Drachten’. Dat is hard nodig, want tot nu toe heeft de gemiddelde watersporter hier niet zo gek veel te zoeken …
Wie eenmaal met zijn boot in Drachten ligt aangemeerd, is daar meestal snel uitgekeken. De best optie is vaak om de trossen meteen weer los te gooien en in westelijke richting te koersen, zoals deze zeilboot onlangs ook deed …
Ik houd er op zijn tijd wel van om een stukje te varen, ongeacht of dat nu op de Friese wateren is of in de Kop van Overijssel. Maar met het huidige weerbeeld lokt het me niet echt …
Terwijl wij in de richting van Giethoorn voeren, kwamen we onderweg de Ecowaterbus ‘Giethoorn’ tegen. Dankzij de fluisterstille ecowaterbussen, die dagelijks enkele afvaarten vanuit Giethoorn en Blokzijl naar het bezoekerscentrum de Wieden bij Sint Jansklooster onderhouden, is het mogelijk om varen, wandelen en fietsen door de Wieden te combineren …
Niet veel later voeren we langs een uit het water oprijzend kunstwerk: de Beulaker Toren. Een paar meter onder de oppervlakte van de Beulakerwijde ligt het verdronken dorp Beulake. Eind 18e eeuw werd rond het dorp door bewoners zoveel turf gestoken, dat de Zuiderzee het kwetsbare dorp in de nacht van 22 november 1776 tijdens een hevige storm volledig overspoelde. Volgens de overlevering was alleen de kerktoren nog jarenlang boven het water zichtbaar. Op de plaats van de toenmalige kerk staat nu een nieuwe torenspits. Er wordt gefluisterd, dat je de torenklok heel soms nog kunt horen luiden. De Beulaker Toren is een kunstwerk van Alphons ter Avest …
Na het indrukwekkende verhaal van de ondergang van Beulake, richtte ik de camera op de weinige andere boten die op dat moment op het water waren. Vooral de oude houten zeilboot op de derde foto en de zeilpunter op de vierde foto vind ik zelf erg mooie boten. Zelf zou ik er overigens weinig aan hebben, want zeilen kan ik niet …
Na enige tijd zette Jetske de buienboordmotor uit, waarna ze de vaarboom weer tevoorschijn haalde. Het plan was om nog even een plekje in de luwte te zoeken waar we nog even wat konden drinken. Dit maal gebruikte ze de vaarboom niet alleen om de boot eraan vast te binden …
Het uitkijkplatform bij het strandje aan de Leyensloane viel me helemaal niet tegen. Met mijn rug naar de wind en kop in de zon was het er ook best even lekker zitten. Maar al te lang moest dat niet duren, daarom begon ik weer te fotograferen …
Aan de westkant van de landtong dobberden wat eenden en ganzen in het water. De Canadezen doen het hier blijkbaar goed, want ze bepaalden ook hier het beeld …
Om vogels te fotograferen lijkt dit me niet het beste plekje. Het rietkraagje is weliswaar mooi en sierlijk, de vogels die er waren hielden zich erachter schuil en waren moeilijk in beeld te krijgen. Op zonnige zomerdagen zullen vogels dit plekje waarschijnlijk mijden, want dan is het vaal druk en luidruchtig de omgeving van het strandje …
Aan de oostkant zal het op zomerse dagen niet veel beter zijn. Dan trekt er vaak een lange stoet bootjes vanuit het Opeinder Kanaal in de richting van het riviertje de Lits aan de noordkant van de Leijen (vv). Kortom: het uitkijkplatform is een fijn plekje om eens even lekker te zitten, maar niet optimaal voor de vogelfotografie …
Dan nog maar eens een blik in noordwestelijke richting. Daar is tussen de rietpluimen door de vogelkijkhut ‘Blaustirns’ bij De Tike te zien. Ik moet er 10 km verder voor rijden om daar te komen, maar dat heb ik er graag voor over, want het is lopend meer dan de helft korter om van de auto bij de hut te komen …
Tot slot richt ik de blik nog even naar het zuiden. In de verte is boven het rietland de auto te zien. Nog maar even niet aan denken, want die staat wel erg ver weg. Nog een stukje verder weg torent aan de andere kant van het kanaal de schoorsteenpijp van de grasdrogerij Opeinde ….
Maandag ben ik aan het eind van de ochtend in de auto gestapt voor een ritje naar het paviljoen aan de oostkant van de Leijen om daar even uit te waaien …
Ik liet de ingang naar het strandje even links liggen, ik nam het paadje naar rechts. Daar passeerde ik eerst de otters die nog steeds op hun boomstam lagen, daarna kwam mijn doel inzicht …
Vanaf het uitkijkplatform (Google Maps) had ik even later mooi zicht op het noordelijk deel van de Leijen. Er trok net een buitje over het meer. Het water werd opgezweept door de wind, witte schuimkoppen kwamen op de golven tevoorschijn …
Al snel kwam er vanaf de kant van het paviljoen een surfer in beeld. Zo snel als hij in beeld kwam, zo snel was hij even later ook weer verdwenen aan de andere kant van het meer …
Het was een bijzonder ervaring om op 24 oktober zo lekker te kunnen uitwaaien. De temperatuur lag hier op dat tijdstip rond de 16°C. En het lijkt de komende dagen nog wat warmer te worden …
Eenmaal onderweg langs het petgat aan de rechterkant van de parkeerplaats, moest ik natuurlijk wel even de min of meer traditionele foto van de werkschuur van SBB maken. De gebruikelijke weerspiegeling werd op dat moment nogal gebroken door op het water drijvend kroos …
Terwijl ik rustig verder scharrelde, lukte het vrij makkelijk om links en rechts juffertjes te fotograferen. Op het risico af, dat ik straks weer een terechtwijzing krijg, zou ik denken dat het allemaal lantaarntjes waren …
Ik was intussen al een mooie eindje voor Jetske uitgelopen, daarom besloot ik mijn krukje maar eens uit te klappen en te zien wat er rondom zou gebeuren. Ik zat nog maar net, toen er een paar meter verderop een libel neerstreek. En dat was niet zomaar een libel … het was een libel met vier witte vlekken in de vleugels …
Op het moment dat Jetske niet veel later voorzichtig aan me voorbij schuifelde, zat ik net te genieten van een waterjuffer, die met zijn gymnastische oefeningen bezig was …
Jetske had intussen een klein stukje verderop een open plekje in de rietkraag gevonden. Daar vandaan had ze een beter zicht op het petgat en hetgeen zich daarin bevond …
Hopelijk heeft Ciara bij de meesten van jullie weinig of geen schade aangericht. Dat dat niet overal is gelukt, is op het weblog van mijn fotomaatje te zien, daar werd een appelboom wat al te innig geknuffeld door Ciara: ‘Schade door winterstorm Ciara’.
Zelf heb ik gelukkig geen foto’s kunnen maken van stormschade in de tuin. De enige zichtbare schade bestaat uit wat loshangende twijgjes aan de onderkant van het duivennest in de hazelaar. Dat is de moeite van het fotograferen niet echt waard …
Omdat mijn benen vandaag een draagkracht van naar schatting 0.5 hebben, laat ik het even bij een paar foto’s uit het archief. Deze foto’s heb ik aan de noordkant van de Leijen (Google Maps) gemaakt op een onstuimige dag in februari 2008 …
Stormy Monday – 2
Stormy Monday – 3
Stormy Monday – 4
Buiten is het nog steeds rûzich, binnen is het met bijpassende muziek goed toeven …
Afanja's Weblog 