Fotomaatje Jetske stelde vrijdag voor om eens te kijken of de zwarte sterns zich weer lieten zien rond de vogelkijkhut ‘Blauwstirns’ bij de Leijen. We hadden de auto net achter ons gelaten, toen het begon te regenen. Even was er twijfel, doorlopen naar de hut of toch eerst maar terug naar de auto? Omdat een rietzanger bij de brug fier bleef zitten zingen in de zachte regen, besloten we maar door te lopen …
We passeerden het hek met de dagkoeksbloemen langs het rietland. Nadat we door het voorportaal van de kijkhut waren gelopen, bleef ik even staan om wat foto’s van het riet te maken. Ik sta er elk jaar weer van te kijken hoe snel dat riet groeit …
Er hingen donkere wolken boven de Leijen, maar de wind stond gelukkig gunstig, zodat we de hut niet uit waaiden. Zwarter sterns lieten ze nog niet meteen zien, maar met dit visdiefje dat voor de hut langs vloog, was ik ook al blij …
In de bijna 15 jaar waarin Jetske en ik regelmatig samen een fotokuier maken, hebben we ons maar zelden laten weerhouden door de weersomstandigheden. Daarom zijn we ondanks de stormachtige wind en de buien die over het land werden geblazen ook gisteren samen op pad gegaan …
Ons eerste doel werd het Weinterper Skar, want Jetske wilde ook dit jaar graag weer een paar wilde orchideeën fotograferen. Dat viel nog lang niet mee ditmaal, ontdekte ze. Om te beginnen stonden er nog steeds maar weinig orchissen, maar het was ook erg nat. De vuilniszak, de Jetske bij zich had om droog neer te kunnen knielen, was tegen deze nattigheid niet opgewassen. Maar uiteindelijk kon Jetske toch met een paar orchissen op de foto terug naar huis …
Eigenlijk was het met die harde wind natuurlijk helemaal geen weer om macro-opnamen te maken. Het zou er nu moeten zoemen van de insecten en fladderen van de vlinders, maar niks van dat alles. Veel verder dan enkele pogingen om een paar Pinksterbloemen nog enigszins acceptabel te vereeuwigen ben ik niet gekomen. Verder heb ik me vooral gericht op het veelkleurige bloementapijt onder de voortjagende grijze wolken …
Nadat we tussendoor thuis een paar boterhammen hadden gegeten, besloten we nog even naar de vogelkijkhut ‘de Blaustirns’ bij de Leijen te rijden. Het was er een stuk minder gerieflijk dan toen ik hier op 11 mei was. Maar we hadden het slechter kunnen treffen, want we konden de kijkluikjes open hebben zonder te worden weggeblazen …
Sterns en de boerenzwaluwen lieten zich alleen zien terwijl ze in hoog tempo het luchtruim doorkliefden. De roerdomp liet zich weer horen, net als de rietzanger die ons vlak naast de kijkhut op een mooi concertje trakteerde. Hoe we ook zochten, we kregen ze niet te zien. Daarom hielden we ons verder vooral bezig met de dreigende wolkenpartijen en de woelige baren. Na verloop van tijd verschenen er aan de andere kant van het meer een paar windsurfers, die nog voor wat afleiding zorgden …
Toen we een klein uurtje later huiswaarts keerden, was ik de enige die een vogeltje op een takje in beeld had kunnen vangen. Deze rietzanger liet zich onderweg naar de auto heel even zien, om daarna snel weer in de diepte van takken en bladeren te verdwijnen. Maar het allerbelangrijkst was, dat we weer terug konden kijken op een paar gezellige en geslaagde fotokuiertjes …
Sinds enige tijd zit er regelmatig een vogeltje luidkeels te zingen in een struikje vlak bij de plaats waar ik mijn auto parkeer wanneer ik naar de vogelkijkhut in de Jan Durkspolder ga. Een week of twee geleden ben ik hem maar eens op gaan zoeken. Afgaand op zijn uiterlijk en zijn zang, denk ik dat het een rietzanger is, die vanuit dit struikje zijn territorium overziet en bewaakt …
Tijdens de fotokuier die ik vorige week woensdag in de Jan Durkspolder maakte met mijn fotomaatje Jetske, zat hij ook weer op zijn plekje. Jetske was ook erg enthousiast over deze kleine zanger, zo valt vandaag op haar weblog te lezen in het logje “Rietzanger zing het hoogste lied” …
1. rietzanger
2. rietzanger
3. rietzanger
Hoewel de wind het met zijn vrijwel altijd storende windgeruis en ferm heen en weer zwaaiende takjes en twijgjes niet echt gemakkelijk maakte, heb ik vanwege het fraaie lied van deze zanger toch maar even een filmpje gemaakt. Let er ook even op hoe hij zonder noemenswaardige onderbreking tussendoor even een smakelijk vliegje vangt …
Vrijdagmiddag heb ik weer eens een kijkje genomen bij het prieeltje op De Leijen bij Doktersheide (Google Maps). Ik was er snel uitgekeken, want behalve een ganzenfamilie in de verte was er helemaal niets te zien. Nadat ik er een kwartiertje had gezeten, ben ik langs de vaart teruggelopen richting auto …
Halverwege het pad hoorde ik aan de overkant van het water een vogel zingen. Na enig rondkijken kreeg ik hem bij het struikgewas aan de andere kant van het water in beeld, de rietzanger …
Het beestje bleef lustig riedelend af en aan vliegen tussen de struikjes en het rietkraagje iets verderop. Na een paar minuten kon ik hem bij de struiken nog eens fotograferen, ditmaal met een vlinder en een paar vette rupsen in de snavel …
Omdat de struikjes bepaald geen fijn ogend decor vormden, ben ik even later een stukje verderop gaan staan, daar heb ik de beide laatste foto’s van het actieve diertje kunnen maken …
Hiermee was het gebrek aan activiteit op het water rond het prieeltje wat mij betreft al ruimschoots goedgemaakt, maar bij het hek aan het eind van het pad zou me nog een prettige verrassing ten deel vallen …
Gistermiddag heb ik weer eens een tijdje in de vogelkijkhut in de Jan Durkspolder gezeten. Na binnenkomst heb ik eerst het luikje in de zuidoostelijke hoek van de hut maar dicht gedaan, want daar blies de koude wind onaangenaam door naar binnen. Het uitzicht over de Jan Durkspolder was er mede dankzij de voortdrijvende wolkenmassa’s niet minder mooi om …
Terwijl ik met een collega-fotograaf een prettig gesprek voerde over ditjes en datjes, streek er regelmatig een luid kwetterende rietzanger neer in het struikje bij het rietkraagje voor de hut …
Omdat er verder betrekkelijk weinig interessants te zien was in de omgeving van de hut, en omdat het alweer een paar jaar geleden was dat ik een rietzanger had gekiekt, heb ik mijn camera maar eens wat op dat struikje gericht. Met deze twee foto’s, waarop de rietzanger luidkeels kwetterend nog net wat laat zien van de kleurrijke binnenkant van zijn snaveltje, ben ik niet ontevreden …
Toen de kou na een half uurtje voor mijn gevoel wat al teveel vat op mijn bovenbenen begon te krijgen, heb ik afscheid genomen van de andere fotograaf. Na een laatste blik over het natte polderland, ben ik terug gelopen naar de auto om mijn ritje over het platteland voort te zetten …
Toen de juffertjes waren afgekoeld, was het tijd om zelf op zoek te gaan naar wat verkoeling, en dus vervolgde ik mijn weg langs en door het zompige rietveld naar het prieeltje dat in de verte lonkte …
Onderweg werd mijn aandacht getrokken door een vogeltje dat aan de andere kant van de vaart het hoogste lied zat te zingen, het zal wel een rietzanger zijn geweest …
In eerste instantie probeerde het beestje zich nog te verbergen achter een rietpluim, maar ik kreeg hem toch lekker in het vizier …
Uiteindelijk kwam ik dan toch bij het prieeltje aan, daar heb ik een tijdlang heerlijk zitten genieten van het koele briesje en het uitzicht over het water …
De waterlelies deinden zachtjes op en neer …
Visdiefjes vlogen af en aan en deden regelmatig een poging om een visje te verschalken …
Afanja's Weblog 