Deel 3 begint met de voortgaande mechanisatie in de rietcultuur. De laatste ontwikkeling is het binden van riet tot handelsbossen door een ingebouwde robotarm in een vrachtwagen …
De video eindigt met het riet dat na de oogst opnieuw begint te groeien. Wanneer het wuivende riet aan het begin van de volgende winter weer volgroeid is, begint het ‘Werk in het Weerribbenriet’ gewoon weer opnieuw …
In deel 2 van de driedelige videoserie ‘Werk in ’t Weerribbenriet’ zien we hoe de rietsnijder een deel van zijn land bewerkt, nadat het riet van het land is gehaald. Ook is er aandacht voor de afvoer van het riet. Dat gebeurt in de Weerribben zowel over het land als over water …
Eenmaal op de locatie waar de rietsnijder de rest van het werk verricht, zien we hoe het riet wordt gebonden tot handzame bossen met een omvang van 46 cm. Vroeger werd dat met de hand gedaan. We zien een rietsnijder aan het werk, die zijn riet nog altijd op de originele met twijgen bijeen bindt. Het binden van de bossen gaat tegenwoordig steeds meer machinaal. Ook daarvan zien we in dit deel opnamen …
– wordt vervolgd
Weerribbenriet wordt geteeld in Nationaal Park ‘De Weerribben’ in Noordwest-Overijssel. Kenners zijn ervan overtuigd, dat hier het riet van de beste kwaliteit groeit. Bepalend voor de kwaliteit is o.a. de langzame groei van het riet in dit gebied …
In deel 1 van deze driedelige videoserie is de ontwikkeling van het snijden van het riet in de loop der jaren te zien. Van het oude handwerk van het snijden met de hand tot het machinaal snijden van het riet met een rupsmaaier, die het riet ook meteen tot bosjes bindt …
– wordt vervolgd
Zoals ik gisteren al vertelde, kwamen de Earnewâldster rietsnijders steeds dichterbij terwijl ik bij het ooievaarsnest stond. Meestal breng ik in het vroege voorjaar samen met mijn fotomaatje Jetske een bezoekje aan rietsnijders in De Weerribben. Dat was er dit jaar nog niet van gekomen, daarom was het mooi om deze mannen nu hier aan het werk te zien …
Weldra kwamen de rietsnijders op hun ronkende machine met de brede vol scherpe tanden uit het rietland tevoorschijn. De rupsmaaier werd gekeerd, waarna de lading pas gemaaid riet naast het pad werd gelost …
Nadat de bak geleegd was, kwamen de mannen naar me toe lopen. Al snel ontspon zich een gezellig gesprek over het fantastisch mooie weer dat het werk voor de mannen een stuk makkelijker en aangenamer maakte. Tot nu toe waren ze niet ontevreden over de oogst, dat was wel eens anders geweest. De stengels waren misschien wat aan de korte kant, maar daar was tegenwoordig ook wel vraag naar …
Corona is gunstig geweest voor de riettelers. Er was vooral minder aanvoer uit m.n. China, en dat had een positieve invloed op de prijsontwikkeling gehad. Hoe genoeglijk we ook stonden te praten over de rietteelt, na enige tijd moest er weer gewerkt worden. De machine werd gestart en nadat de laadbak weer was gesloten, reden ze tussen rondzwevende pluisjes het rietland weer in …
Naar mate Acnes en MS me meer hinder en pijn bezorgen, moet ik vaker afspraken, uitjes en fotogelegenheden aan me voorbij laten gaan. Zo ook eind vorige week en afgelopen weekend. Het was de bedoeling om samen met mijn fotomaatje Jetske verslag te doen van wat waarschijnlijk de laatste keer is, dat de rietsnijders die ik al een paar jaar volg actief zijn in de Prikkepolder …
In 2016 heb ik onder de titel “Help, de rietsnijder verzuipt (1)“ al uitgebreid verslag gedaan van de door mensenhand veroorzaakte wateroverlast in het rietland van de Prikkepolder (zie bovenstaande foto). Dit jaar was de overlast opnieuw zo groot dat de mannen zich genoodzaakt zagen om een rupsmaaier te huren om het riet eraf te kunnen krijgen. Dat is overigens niet deze rupsmaaier, want die heb ik in december 2011 bij de Leijen aan het werk gezien …
Na een intussen 7 jaren durende strijd tegen de overheid, is er nog steeds geen duidelijkheid over schadevergoeding of compensatie voor de rietsnijders. Wel is intussen duidelijk dat ook dit gebied in navolging van de aangrenzende weilanden onder water gezet zal worden. Gelukkig kon Jetske er wel bij zijn toen het laatste riet hier vorige week werd geoogst. Haar uitgebreide fotoverslag kun je hier vinden: “Rupsmaaier in het rietland”.
Er was weinig te beleven op en rond De Leijen gistermiddag. Er zaten een paar aalscholvers op een strekdammetje in de richting van het paviljoen bij Rottevalle en er vloog af en toe een meeuw langs. Meer vogels waren er niet te zien …
Mijn gedachten dwaalden terug naar de vlaggen in het rietland achter me. Waar zouden die toch voor dienen? Voor zover ik weet, zie ik die vlaggen elk jaar eigenlijk alleen hier bij Doktersheide in het riet verschijnen …
Het leek me niet erg waarschijnlijk dat ze dienen als routemarkering voor de rietsnijders, dat ze om de bomen heen moeten rijden, zal ook zonder die vlaggen duidelijk zijn …
Even om het hoekje van het prieeltje gluren … Kijk, daar kwamen de mannen net weer aan. De bak zat nog niet helemaal vol, daarom reden de rietsnijders de zon nogmaals tegemoet …
Omdat het nooit lang meer zou kunnen duren voordat de bak vol was, besloot ik alvast terug te lopen naar de weg. Voetje voor voetje schuifelde ik over het vlonderpad, dat hier en daar nog bedekt was met een verraderlijk laagje ijs …
Toen ik weer vaste, maar nog steeds glibberige grond onder mijn voeten had, maakte ik onderweg nog even een tegenlichtopname van een boom en de steeds donkerder wordende bewolking …
Even later kwam de rupsmaaier me zacht ronkend voorbij. De bak was vol, de 100 bossen riet werden -in afwachting van verder vervoer- in de achteruit naar de weg gebracht …
Bij de weg werden de losse bossen riet bijeengebonden tot een grote rol, die daarna uit de bak werd gekiept. Toen de mannen de bak hadden geleegd, knoopten we even een praatje aan …
Al snel kwam het gesprek op de film over de rietcultuur waar ik aan werk. De interesse van de beide mannen was meteen gewekt, en er ontspon zich een aardig gesprek. Na enige tijd kwamen ook de vlaggen in het rietland ter sprake …
Die vlaggen dienen -zoals Wieneke al vermoedde- als vogelverschrikkers. Om nog wat preciezer te zijn: ze worden -zoals Klaas al dacht- gebruikt om te voorkomen dat grote groepen (kolonies) spreeuwen het riet als rustplaats gebruiken. Hier en daar een vogeltje als de rietzanger of de kleine karekiet in het riet kan geen kwaad, maar als er een grote groep spreeuwen in het rietland neerstrijkt, dan knakt en breekt het riet, dat daarmee zijn waarde verliest …
Zo lang het om niet al te grote groepen spreeuwen gaat, zal er best een afschrikwekkende functie van die vlaggen uit gaan. Maar als honderdduizenden spreeuwen hun avonddans opvoeren en vervolgens een plekje voor de nacht zoeken -zoals dat in het voorjaar van 1994 het geval was bij Jubbega- dan is er geen houden aan … Dan helpen nog geen honderd vlaggen …
Tot slot nog even dit: het spreekt voor zich, dat Klaas als geboren rietsnijder buiten mededinging deelnam. De hoofdprijs -een gratis voettocht rond De Leijen- gaat dan ook naar Wieneke. 🙂
Ook vandaag was de lucht hier een groot deel van de dag weer staalblauw. Alleen enkele vliegtuigstrepen brachten aan het begin van de middag hier en daar wat tekening aan …
Omdat ik mijn benen ook vandaag nog niet helemaal vertrouwde, besloot ik even naar De Tike te rijden. Het prieeltje dat bij Doktersheide (kaartje) met zijn voeten in het water van De Leijen staat, zou net bereikbaar zijn, leek me zo …
Dat viel nog niet eens mee, want het eerste deel van het pad langs het rietland lag er knap drassig bij met glibberige sporen van rupsbanden. Zo te zien waren er rietsnijders aan het werk …
Het leek wel feest in het rietland. Waar ik ook keek, overal hingen kleurige wapperende en ritselende vlaggetjes …
Straks maar eens even aan die mannen vragen wat daar de bedoeling van is, want ik heb de laatste twee jaar al heel wat geleerd over de rietcultuur, maar hier weet ik het fijne nog niet van …
Eerst maar eens even mijn benen rust geven in het prieeltje. En natuurlijk even genieten van het uitzicht over De Leijen en van de gouden gloed die over de rietkragen werd gelegd…
Morgen meer over de vlaggen in het rietland …
Afanja's Weblog 