Het was jammer dat de molen al gesloten was, toen wij daar vorige week aankwamen. Dat gemis werd gelukkig al snel goed gemaakt, toen Tijmen en Pepijn de pony’s ontdekten, die tegenover de molen in een weilandje stonden …
Pepijn stond er in eerste instantie wat onwennig bij, maar nadat Tijmen de pony’s een paar maal een plukje gras had gegeven, had Pepijn de kunst al snel afgekeken en stak hij ook wat gras door het hekwerk …
Zodra Pepijn ’s ochtends zijn ogen heeft geopend, begint hij enthousiast over van alles en nog wat te kwebbelen en te babbelen, en daar houdt hij pas mee op als hij ’s avonds in bed zijn oogjes weer heeft gesloten. Terwijl we zaterdagochtend op het terras koffie zaten te drinken, schoof hij gezellig bij ons aan …
Vorig jaar maakte Pepijn hier op “de Merelhof” kennis met het boerenleven en stond hij zich te vergapen aan de tractor die op het land aan het werk was. Ditmaal werd er niet op het land gewerkt, maar hij hoorde en telde elke tractor die er in de omgeving te horen was. En wanneer in de verte of dichterbij eens het geloei van een koe klonk, dan volgde er vast een imitatie met een glimlach …
En dan is er onontkoombaar ineens het moment waarop het gebabbel voor korte of langere tijd stilvalt en Pepijn zich volledig richt op zijn speelgoed. Met zijn altijd en overal voor handen zijnde rijdend materieel gaat hij vervolgens al babbelend weer helemaal op in zijn eigen fantasiewereldje …
Het viel enkele lezers van het eerste uur gisteren al op: kleine kinderen worden groot, en dat geldt zeker voor Tijmen. Tijmen is een echte lezer, in het weekend op “de Merelhof” werkte hij zich met veel plezier door de laatste bladzijden van deel 3 van Harry Potter heen. Voorwaar niet slecht voor een achtjarige, lijkt me …
Maar Tijmen lijkt ook een een steeds grotere bewegingsdrang te krijgen. Nadat ik zaterdag naar beste kunnen nog even een balletje had getrapt met hem en Pepijn, was het met mijn sportieve prestaties wel gedaan voor de rest van het weekend …
Gelukkig was papa Nils zondagmiddag bereid om aan te treden als sparringpartner bij Tijmens nieuwste sport: tennis. En zo kon ik me nog weer even zonder al teveel inspanning uitleven op de fotografie …
Achteraf bekeken was het natuurlijk een belachelijk idee om te denken dat ik in het afgelopen weekend mijn netten zou kunnen drogen. We gingen tenslotte met kinderen en kleinkinderen een weekendje naar “de Merelhof” bij Ruinen om de bloemetjes eens voorzichtig buiten te zetten …
En daar hadden we een goede reden voor, het leek Aafje namelijk een goed idee om haar 60e verjaardag daar in kleine kring te vieren. Nils verraste ons met een prachtige taart met roosjes voor Aafje en zonnebloemen voor mij …
De taart was niet alleen mooi, hij was ook erg lekker. Tijmen liet het zich dan ook goed smaken …
Ook Pepijn wist wel raad met de taart, en ook een glaasje fris ging er goed in …
– wordt vervolgd –
De laatste halte van onze rondrit was bij de vogelkijkhut die in de volksmond bekend staat als het prieeltje aan de westelijke oever van de Leijen bij Doktersheide …
Voor mij werd het na onze voorgaande avonturen bij Earnewâld al een hele wandeling, maar Tijmen ging huppelend over het vlonderpad …
Omdat hij op palen in het water staat en er geen ramen met luikjes in zitten zoals in ander vogelkijkhutten, vond Tijmen vond het maar een rare vogelhut. Bovendien was de reling rond het uitkijkplateau zo hoog, dat Tijmen er alleen op zijn tenen staand overheen kon kijken …
Daar had Tijmen echter al snel wat op gevonden, terwijl ik op één van de bankjes onder het dak ging zitten, nestelde Tijmen zich lekker op de vlonder, zodat hij vrij zicht had over het meertje …
En zo hadden we allebei een prima plekje om wat van het uitzicht te genieten, terwijl we genoten van de laatste versnaperingen die ik voor ons had meegenomen …
Het was het einde van een prachtige middag, waar we allebei nog wel eens aan terug zullen denken. En het zal ook vast niet ons laatste uitstapje in de natuur geweest zijn …
Nadat we de rietsnijder achter ons hadden gelaten en we voor de tweede maal terug waren bij de auto, vroeg ik Tijmen of hij terug wilde naar beppe en Pepijn of dat hij eerst nog ergens anders naar toe wilde. Omdat Tijmen eerst best nog even ergens anders naar toe wilde, stelde ik voor om even bij het meer De Leijen te kijken, en dat leek Tijmen een prima plan. Ik besloot het ritje naar de Leijen te beginnen met een kleine omweg. Wie weet, met een beetje geluk zouden we de zwarte ree en zijn maatjes op hun vaste plekje kunnen spotten. En we hadden geluk!
“Kijk pake, daar staat een ree, ” zei Tijmen een minuut of vijf later, terwijl hij naar het hooiland links van de weg wees. Omdat ik de zwarte ree – die bruiner leek dan bij eerdere ontmoetingen – al even in het vizier had, liet ik de auto alvast rustig uitrollen in de berm. Nadat Tijmen zijn camera uit het wat krappe tasje had gewurmd, zei ik tegen hem dat hij maar rustig uit moest stappen en dan voorzichtig voor de auto moest gaan staan om foto’s te maken. Zodra Tijmen voor de auto stond, kwam een tweede ree overeind uit het gras. En zo kon Tijmen dit bijzondere stel fotograferen. De eerste foto is van Tijmen, is hij niet prachtig!? Ik vind het razend knap, vooral omdat de reeën toch op een flinke afstand van ons liepen …
Zelf had ik intussen het autoraampje aan de bestuurderskant naar beneden laten zakken, zodat ik ook een paar foto’s kon maken zonder de dieren teveel te verontrusten. De beide dieren gingen intussen in rustig tempo aan de wandel …
Midden in het stuk land stond een knobbelzwaan, daar hield de voorste ree even halt, en dat leverde toch wel weer een bijzonder plaatje op …
De onderstaande foto vond ik het totaalbeeld van de reeën, de ganzen, de scholekster en het hek op de achtergrond wel aardig …
Met een high five kwam Tijmen even later weer naast me zitten: “Wij hebben echt een geluksdag, hè pake,” zei hij glunderend. Dat kon ik alleen maar bevestigen, want toen ik hier onlangs met mijn fotomaatje langs kwam, was er geen ree te zien …
Op mijn vraag of hij ook na dit avontuur nog naar het meer wilde, knikte Tijmen bevestigend met een brede glimlach.
Terug bij de auto ontdekte Tijmen zaterdagmiddag in de verte brand in het rietland: “Kijk pake, daar is een beetje brand … waarom is dat?”
Hoewel de voorgaande fotokuier al flink voelbaar was in mijn bovenbenen, stelde ik Tijmen voor om dat vuurtje maar eens van dichtbij te bekijken …
Terwijl we die kant op liepen, begon ik alvast te vertellen wat die rietsnijder aan het doen was met het riet en het vuurtje …
Nu kwam de kennis die ik in 2010-2011 had opgedaan bij het maken van de film “Werk in het Weerribbenriet” goed van pas … 🙂
Terwijl de rietsnijder de ruigte uit het riet kamde, stond Tijmen aandachtig te luisteren naar mijn uitleg …
Ook het krachtig samenbinden van het riet tot een groot bos kon Tijmen nog wel boeien, maar daarna was het gedaan …
Zoals het een echte jongen betaamt, ging Tijmens aandacht al snel weer uit naar het vuurtje, daar moest natuurlijk nog wel even een close-up van worden gemaakt …
Daarna was het tijd om afscheid te nemen van de rietsnijder en terug te gaan naar de auto …
Terwijl Pepijn en beppe zich vermaakten bij de kinderboerderij, maakte ik met kleinzoon Tijmen een fotokuier in het Wikelslân bij Earnewâld. We waren nog maar net onderweg, toen de eerste ooievaar al over ons heen zweefde …
Die moest natuurlijk meteen op de foto. Daarbij ontdekte Tijmen dat dat nog lang niet meeviel, want zo’n vogel vliegt steeds zomaar weer uit beeld, en dan moet je ook nog eens scherpstellen …
Toen ik even later een ooievaar achter een rietkraag neer zag strijken, fluisterde ik Tijmen toe dat hij heel stilletjes naar het bruggetje moest lopen, zodat hij de grote vogel daar vandaan kon fotograferen …
En dat lukte prima! kijk eens wat een mooie foto Tijmen heeft gemaakt van de foeragerende ooievaar. Trots als een pauw liet hij me het resultaat meteen zien …
Nadat we weer een stukje verder waren gelopen, zag Tijmen een vogel tussen het riet zwemmen …
Even later had Tijmen ook de meerkoet, die bezig leek te zijn met nestmateriaal, mooi op de foto gezet …
Terwijl we enige tijd later weer over een bruggetje liepen, knielde Tijmen daar even neer …
“Ik heb de wolken op het water gefotografeerd, pake,” zei hij lachend, “kijk maar …”
En natuurlijk moest pake ook even op de foto …
Op weg terug naar de auto lukte het Tijmen om een foto te maken van een paar ooievaars, die mooi op hun nest zaten …
En wie nu denkt dat dit het was, die heeft het helemaal mis, want we hebben samen nog veel meer gezien en gefotografeerd. Daarover later meer!
Afanja's Weblog 