Knobbelzwanen bij Skrok

Nadat ik gisteren de blik vooral maar het westen had gericht, kijken we hieronder uit over de plas Swyns en het uitgestrekte weidelandschap aan de noordkant van de vogelkijkhut Skrok (OpenStreepMap) …

Daar dreven verschillende groepjes knobbelzwanen op het water. Verder stapten ook hier in de verte o.a. nog wat kluten en grutto’s rond …

Terwijl ik naar de zwanen zat te kijken, klonk plotseling het zoevende geluid van een wolkje passerende vogels. Ik kon de camera nog net op het groepje richten om er een paar foto’s te maken. Jetske en ik waren het er niet over eens wat het waren. Thuis bracht Obsidentify uitkomst: het was een vlucht smienten

Ik had mijn blik net weer op de zwanen gericht, toen een deel van de grote vogels het luchtruim koos. Om ze te kunnen volgen, moest ik even naar een kijkopening aan de andere kant van de hut. Ze waren net los van het water, toen ik ze weer op kon pikken. Korte tijd later zag ik ze verdwijnen boven de bebouwing van Wommels. Het zwiepende geluid bleef nog lang klinken, omdat ze in een ruime boog achter de hut langs vlogen …

Het meisje met de zwanen is niet meer

Nadat mem de afgelopen twee weken heel moedig en standvastig alle levensverlengende medicatie heeft geweigerd, is ze intussen op haar eindstation aangekomen. Sinds maandagavond hebben we als kinderen beurtelings gewaakt bij haar bed. Gistermorgen was het even moeilijk, omdat ze weer veel pijn had en onrustig in bed lag. Kort nadat de pijn- en slaapmedicatie goed was ingesteld, werd mem rustiger. Afgelopen nacht is ze om 4:30 uur rustig ingeslapen, terwijl mijn zuster aan haar bed zat.

Het meisje met de zwanen – op de foto’s hieronder in de bloei van haar leven – is niet meer. Het is goed zo …

Wachtend op vogels

We beklommen het verhoogde uitkijkpunt. Daar werden we welkom geheten door een echte vogelaar met een vogeltelescoop statief en een camera. Hij had daar die ochtend al ruim 3 uur zitten kijken en genieten. Hij had onder andere een paar keer een zeearend en een havik gezien …

Op het water was het op dat moment uitermate rustig. Er dobberden alleen een paar eenden en in de verte zag ik een paar grondelende zwanen …

Hoewel het in de lucht ook niet echt druk was, kon ik toch een groepje ganzen en een vlucht watersnippen vastleggen. De andere man wees ons nog op twee buizerds, die in de verte in een boom zaten ..

Veel meer leven viel er op dat moment niet te bespeuren, daarom heb ik mijn camera nog maar even op een paar rietpluimen in tegenlicht gericht …

Nog een laatste foto van het uitkijkpunt Ezumakeeg Noord, daarna maakten we nog een kort ritje door het Lauwersmeergebied …

– wordt vervolgd

Een boot vol verrekijkers

Terwijl we in de zacht op en neer dobberende boot op de Beulakerwijde lagen te fotograferen, hield pa zwaan voortdurend een argwanend oogje in het zeil. Zodra de boot iets te ver afdreef, hief hij zijn kop sissend dreigend op. Hij leek het prima te vinden dat we na enige tijd vertrokken …

Het visdiefje leek minder moeite met onze aanwezigheid te hebben, maar ook hij keek voortdurend attent om zich heen. Ook een boot die op dat moment achter ons langs voer, leek zijn aandacht te hebben …

Er voer een boot vol verrekijkers achter ons langs. Het was de fluisterstille rondvaartboot ‘Zwarte Stern’ van Natuurmonumenten. Van april t/m oktober kun je met één van de excursieboten vanaf de steiger bij het Bezoekerscentrum De Wieden in Sint Jansklooster een rondvaart door de Wieden maken met een boswachter of natuurgids ….

Intussen zag ik een stuk verderop een mooie originele zeilpunter tussen de rietkragen verdwijnen. Het was tot dat moment uitzonderlijk stil geweest, nu verschenen er langzaam wat meer boten op het water …

Terwijl wij op zoek gingen naar een plekje om nog even wat te eten en te drinken, passeerden we een voor anker liggend houten zeiljacht. Ook mooi …

– wordt vervolgd

Zwanen en lege nestvlotjes

We lieten de stuw achter ons en voeren de Beulakerwijde op. Jetske zette koers in de richting van het Bezoekerscentrum de Wieden bij Sint Jansklooster …

In de verte voer een mooie authentieke zeilboot over de Beulakerwijde. Korte tijd later leek het een rietzeiler te zijn geworden …

Vlak voordat wij ons doel bereikten, voeren we langs een zwanenfamilie. Op respectabele afstand zagen we hoe pa en ma samen met hun kroost aan de maaltijd zaten. De spetters vlogen er zo nu en dan vanaf …

Een prachtig gezicht, maar nog net niet waar we voor gekomen waren. We hoopten er iets verderop nog zwarte sterns met hun jongen te kunnen zien. De nestvlotjes lagen er echter leeg en verlaten bij. Een mooie reportage zoals we die hier vorig jaar konden maken, zat er nu dus niet in. Maar ja, toen waren we hier ook twee weken eerder …

Een visdiefje leek toezicht te houden op het verlaten broedgebied van de zwarte sterns. Wij besloten ons terug te trekken en een nieuwe koers uit te zetten …

– wordt vervolgd

Een graspieper in de Mieden

Mijn kleine klaagzang over het koude weer en de gemene noordoostelijke wind, lijkt gehoord te zijn. Eindelijk was het gisterochtend eens een aantal uren lekker zonnig, maar nog belangrijker: het was vrijwel windstil. Daarom ben ik al mooi op tijd in de auto gestapt om een ritje naar de Surhuizumermieden te maken …

Dankzij het ontbreken van die koude wind kon ik er zelfs weer een stukje tussen de groengele weilanden wandelen. Dat maakte het ook mogelijk om deze graspieper stilletjes te benaderen, terwijl hij prinsheerlijk op de paal met het bord van Staatsbosbeheer om zich heen stond te kijken …

Het plasdrasland lag er een stuk leger bij dan bij eerdere bezoekjes. De grutto’s hebben allemaal hun eigen plekje gezocht de Surhuizumermieden. Een enkel grutto liep er rond om te foerageren en in een sloot zwom een meerkoet, verder werd het beeld hier bepaald door een aantal zwanen …

Zwanen en schaatsers

Zodra ik na 18 km Smalle Ee was gepasseerd, zag ik een paar oude bekenden op het ijs …

Twee dagen eerder zagen Jetske en ik hier een paar zwanen in de richting van het ondergelopen bosje zeilen. Nu, maar twee nachten met lichte tot matige vorst later, was dit stuk van de retentiepolder helemaal dichtgevroren. De zwanen leken er niet echt mee te zitten …

Nadat ik bijna aan het eind van de Bûtendiken een parkeerplekje voor de auto had gevonden, liep ik het laatste stukje naar de Noarderkrite. Dit is een stuk buitendijks land van It Fryske Gea, waar net als op het ondergelopen land bij de Hooidammen, al sinds mensenheugenis na enkele nachten geschaatst kan worden. Bij gebrek aan een koek & zopie tent leek een gezin de eigen privé koek & zopie te hebben meegenomen …

Het viel me op dat er steeds meer schaatsers zijn, die een helm dragen op het ijs. Dat lijken vooral de wat oudere schaatsers, die op de fiets ook al vaak een helm dragen, en de meer ervaren schaatsers te zijn, die ook op Thialf hun rondjes maken. Ik kom hier aan het eind van deze serie nog op terug …

Tegen de tijd dat ik koude vingers dreigde te krijgen, ben ik al fotograferend teruggelopen naar de auto. Onderweg kijken we morgen nog even naar het ijs op de ondergelopen retentiepolders grenzend aan deze schaatsbaan …