Via de Alle om Slachte en het Nonnepaed – meest gebruikelijke route – zette ik koers naar huis. Nog voordat ik aan de splitsing van beide wegen toe was, was er een witte vlek in de mist te zien …
Nadat ik rechtsaf geslagen was, kreeg ik de grote zilverreiger beter in beeld. Op één poot stond hij fier rechtop tussen hekkelafval langs de sloot en molshopen in de verte …
Een zuchtje wind liet zijn kuifje af en toe zachtjes heen en weer dansen, verder was er geen beweging waarneembaar …
Voordat ik de hut verliet, keek ik nog even door één van de vensters in oostelijke richting naar buiten. Slechts heel vaag was de glinstering van de windmotor aan de Geau door de mist te zien…
Terwijl ik over het met wilgen omgeven paadje richting auto liep, streek er vlakbij me een merel neer. Even leek er van mist geen sprake te zijn, zonovergoten bleef de merel geduldig voor me poseren …
Terug bij de weg besloot ik nog even een stukje in de richting van de windmotor te lopen. Daar vandaan heb ik een foto gemaakt van de vogelkijkhut in de mist …
Ik was niet de enige die volop genoot van de rust in het mistige en heerlijk rustige buitengebied van de Jan Durkspolder. Uit de mist doemden vriendelijk groetende wandelaars op …
Vijf dagen nadat mijn fotomaatje en ik een fotoserie hadden gemaakt van de honderden smienten in de Jan Durkspolder, ben ik er opnieuw naar toe gereden …
Het was die ochtend mistig en koud. De nacht ervoor was de temperatuur met -0,8°C voor het laatst in januari lichtjes onder het vriespunt gedoken. Het was oorverdovend stil op en rond de plas …
Ik bleek weer een goeie keuze te hebben gemaakt met het ritje deze kant op. Terwijl het in Drachten tot halverwege de middag mistig bleef, begon de zon hier steeds nadrukkelijker door de mist heen te prikken …
Net als bij de vorige gelegenheid dobberden de smienten in groten getale op redelijke afstand van de vogelkijkhut. Het was allemaal wat minder goed te zien, maar wat was het er mooi en stil …
Maar hoe fijn het er ook was, terwijl ik nog wat foto’s maakte van het laatste ijs van het seizoen in de luwte van de kijkhut, begon ik het na enige tijd toch koud te krijgen …
Die foto’s van dat ijs houdt u nog even tegoed. Het werd tijd om de benen wat op te warmen in de auto en dan op zoek te gaan naar meer mistprentjes …
Na de fotosessies met de reeën en het spel van zon, wind en wolken reden we naar het eind van de weg, waar fotomaatje Jetske de auto parkeerde. Daarna liepen we naar de vogelkijkhut in de Jan Durkspolder…
Vooral wolken en water bepaalden in eerste instantie het beeld. In de verte dobberden enkele honderden smienten op het water. Meestal zitten ze helemaal aan de zuidkant van de plas, ver weg van gluurders in de kijkhut. De zuidwestelijke wind voerde ze die dag echter steeds verder in onze richting …
De smienten, die ook wel fluiteenden worden genoemd, brengen hier de winter door. In het vroege voorjaar trekken ze naar hun broedgebieden in Scandinavië en Siberië. Waarom ze ook wel fluiteenden worden genoemd, ontdekten we even later …
Op het moment dat we ze net wat beter konden bekijken, ging het hele spul luid fluitend op de wiek. Ze vlogen een klein stukje naar het zuiden en landden daar weer op het water. Zodra ze opnieuw te dicht bij ons dreigden te komen, vlogen ze weer op. Dat spel herhaalde zich een aantal keren, en dat leverde vooral tegen de achtergrond van de boerderij en de windmotor mooie beelden op …
Het is intussen alweer drie weken geleden, dat Jetske en ik samen een ritje en een fotokuiertje maakten. Het was een dag met wisselend bewolkt weer. Toen wij in de buurt van Earnewâld een eerste tussenstop maakten, trok er een bui ten noordoosten van ons langs …
Ten zuiden van de weg zat een stuk verderop een buizerd op een paaltje. Het lukte Jetske om hem daar mooi scherp op de foto te krijgen, ik was een fractie te laat. Uitgerekend op het moment dat ik er een foto van wilde maken, kwam de vogel in beweging. Het gevolg was een onscherpe foto, maar in zijn vlucht laag over het weiland kon ik nog wel een foto van hem maken. Een moment later passeerde aan de andere kant van de weg een groepje brandganzen …
Ik hoopte Jetske ergens langs de route een sprong reeën te kunnen laten zien. Lang leek dat ditmaal niet te lukken, maar gelukkig liep er op de laatste plek waar ik ze verwachtte een klein groepje rond. Het waren er maar 5 en ze stonden ver weg – niet meer dan stipjes in de verte op de foto linksonder – maar het waren reeën. Gelukkig hebben we allebei een krachtige zoomlens, zodat er vrijwel altijd wel wat van overblijft …
Korte tijd later naderden we de vogelkijkhut in de Jan Durkspolder. Op de Westersânning zette Jetske de auto even stil, zodat we wat foto’s konden maken van zon, wolken en weerspiegelingen …
Jetske was uit de auto gestapt om haar foto’s te maken. Ik maakte het mezelf makkelijk door een paar foto’s door het geopende autoraam te maken. De jacobsladders waren de moeite waard …
Er hangt en ligt in onze tuin op verschillende plaatsen allerlei voer voor de vogels. Dit koolmeesje leek daar niet genoeg aan te hebben. Hij liet zich onlangs betrappen terwijl hij Aafjes’ tafelstukje op één van de terrastafeltjes aan het plunderen was …
Terwijl mevrouw merel zich gistermorgen in haar frisse ochtendbad wentelde, deed meneer zich tegoed aan de halve appel op de voedertafel …
Zowel de nieuwe voedertafel, die we daar vorig voorjaar hebben ingericht, als het halve appeltje dat er de laatste tijd vaak op ligt, is wel een succes …
Eigenlijk ontbreken alleen de wat fotogenieker winterse omstandigheden nog …
Afanja's Weblog 