Alweer een jaarwisseling

2021 zou het jaar worden, waarin we ons met behulp van een vaccinatie weer zouden ontdoen van de ellende en alle beperkingen die corona in 2020 over de wereld had uitgerold. Alweer een jaar later is helaas niets minder waar gebleken. In woorden ben ik eigenlijk ook snel klaar met een terugblik over het afgelopen jaar …

Het was ook in 2021 vooral corona dat ons leven voor een belangrijk deel bepaalde. De lockdowns deden en doen velen geen goed, en daar moet voor ieders bestwil dan ook zo snel mogelijk een eind aan komen. Eén ding is zeker: er zijn ook dit jaar weer veel bittere tranen gevloeid over en voor mensen die overleden zijn aan de gevolgen van corona. Ook in eigen kring hebben we dat dit jaar gevoeld …

En dan staan we op 31 december alweer op de drempel van een nieuw jaar. Voor de gelegenheid heb ik mijn glazen bol er maar weer eens voor afgestoft. Niet dat je er veel mee opschiet, maar ik zie er toch wel wat in … zon, wolken, water en vooral één of andere lange weg. Dat laatste zou er wel eens op kunnen wijzen, dat we in tegenstelling tot een jaar geleden nog geen snel eind aan de coronatijd hoeven te verwachten. Nee, wat dat betreft moeten we er toch maar rekening mee houden dat er nog een lange weg te gaan is, vrees ik …

Maar goed, de vast volgers weten, dat ik in elke situatie probeer om mijn beste beentje voor te zetten om er het beste van te maken. ‘In bytsje fleurich op,’ zeg ik altijd maar, oftewel: ‘zo vrolijk mogelijk’. Daarom sluit ik 2021 af met een kleurige foto van een weerspiegeling in het laatste ijs op de vijver dit jaar, die ik op Tweede kerstdag heb gemaakt. Probeer het maar te zien als stil vuurwerk of zo …

Tot slot

Bedankt voor alle bezoekjes aan mijn weblog dit jaar. En bedankt vooral voor alle ‘likes’ en leuke reacties. Het zijn de reacties en de contacten die er af en toe uit voortkomen, die het bloggen zo leuk maken, vind ik.

Ik wens jullie allen een rustige en veilige jaarwisseling.

Rijp rond De Deelen

Via Warniahuizen en Aldeboarn kwam ik na enige tijd bij De Deelen terecht. Daar heb ik weer even een kort fotokuiertje gemaakt. Ondanks het gaas dat erop is gespannen, was het onderstaande bruggetje flink glad. Toch vond ik, dat ik me er even op moest wagen …

Vanaf het bruggetje heb je een mooi uitzicht over het petgat. Er lag een mooie vlak en glad ijsvloertje op het water. Toch jammer dat het ijs niet de kans heeft gekregen om aan te groeien tot een draagkrachtige ijsvlakte …

De veel diepere Hooivaart, die langs De Deelen loopt, lag nog volledig open. Omdat het op dat moment windstil was, lag het water er rimpelloos en spiegelglad bij …

Tussen het fietspad en de oever had zich op verschillende plekjes wel prachtige rijp had gevormd. Speciaal voor dat doel had ik mijn macro-voorzetlens die dag meegenomen. Kijk eens naar die mooie ijstorentjes …

Begin volgend jaar meer van dit macrowerk, want er was nog veel meer van te zien.

Hekken, palen en een sloot

Wie hier al wat langer meeleest, weet dat ik houd van ons nog altijd mooie Friese platteland. Maar er zijn van die dagen dat het allemaal nog net wat mooier oogt dan normaal …

Als ‘kind van de winter’ ben ik vooral op dagen als vorige week woensdag niet binnen te houden. Zoals het witte rijplaagje het reliëf op de kuilbult accentueerde, zo deed het dat ook in het toch zo vlakke Friese landschap …

En dan zo’n sloot, die als een schitterende scheiding tussen de landerijen loopt. In de verte houden een groep eenden en wat ganzen een wak open. Je weet tenslotte maar nooit hoe lang de kou aanhoudt …

En dan gaat de rit weer verder door weilanden met zacht bollende ruggen tussen de greppels. Een lange rij kale bomen loopt in de verte parallel met een weg …

Hieronder staan die bomen nog net wat duidelijk afgetekend tegen de pasteltinten in de lucht. Met een paar palen en een drinkbak voor het vee sluit ik dit logje af …

Ganzen in berijpte weilanden

In een paar van de berijpte weilanden aan de zuidkant van de Bûtendiken zaten nogal wat ganzen …

Er was een tijd dat ganzen in onze contreien echte wintergasten waren. Tegenwoordig worden sommige landerijen bijna het hele jaar rond bevolkt door ganzen. Vermoedelijk hebben de gras-veredelaars hun producten gewoon veel te lekker gemaakt …

Je hebt hier eigenlijk gedurende het hele jaar genoeg kansen om ganzen te fotograferen. Maar om zo’n groep ganzen – zo te zien waren dit voornamelijk brandganzen en kolganzen – weer eens in een berijpt weiland te kunnen kieken is tegenwoordig wel een momentje …

Een berijpte kuilbult

Zo, de kerst hebben we weer achter de rug, op naar de jaarwisseling dan maar. Die lijkt met uitzonderlijk hoge temperaturen en ronduit herfstachtig weer te gaan verlopen. Ik zal het jullie wel precies vertellen, die hele klimaatverandering staat me niet aan. Doe mij maar wat winterweer in deze tijd van het jaar. Daarom ga ik deze week gewoon lekker door met de fotoserie van vorige week woensdag van de berijpte weilanden en wat dies meer zij. Daartoe pak ik de draad weer op aan de achterkant van de kerststal in Smalle Ee …

Achter die kerststal lag de kuilbult van de boerderij aan de overkant van de weg …

Zo’n kuilbult kan vooral ’s winters heel aardige foto’s opleveren …

Een laagje rijp – of nog liever een laagje sneeuw – zorgt vaak voor mooie reliëfaccenten …

De kerststal bij de haven

Het rietland waar ik woensdag ben begonnen met fotograferen, ligt aan het eind van de doodlopende weg de Bûtendiken. Om daar te komen en er weer vandaan te raken, rijd je twee keer door Smalle Ee, met 45 inwoners het kleinste dorp van de gemeente Smallingerland …

Maar klein als het is, heeft het dorpje een belangrijke plaats in de regionale geschiedenis verworven. Eens stond er een klooster en was Smalle Ee de hoofdplaats van de gemeente. Tegenwoordig is Smalle Ee voornamelijk bekend om zijn kleine haven, waar 5 jaar geleden in december plotseling een verrassend groot schip afgemeerd lag. De haven lag er woensdag leeg bij …

Maar helemaal stil en verlaten was het er niet. Langs de linker kade van de haven stond een oude stal, waar sinds kort een bijzonder stel reizigers onderdak had gevonden tegen de Friese vrieskou. Het bijbels gezelschap leek me aardig compleet te zijn. Behalve Jozef, Maria, Jezus en de engel Gabriël, waren ook de drie wijzen al ter plekke. De os en de ezel hielden zich koest in een hoek van de stal …

Zelfs een echte ezel ontbrak niet, die had aan de achterkant van de stal een fijn plekje in de luwte gevonden …

En toen ik me weer oprichtte, zag ik dat er een stukje verderop nog twee ezels stonden …

Juveniele zwaan op zwak ijs

Bijna terug bij de auto, besloot ik na mijn kuier langs het rietland nog even een klein stukje over het voetpad langs it Krûme Gat te lopen …

Erg ver kwam ik daarbij niet. Nog maar nauwelijks op het pad, keek ik even naar rechts. Daar zag ik tussen de rietstengels door een stukje verderop een juveniele zwaan op het ijs staan …

Om hem ook nog even vanuit een andere hoek te kunnen fotograferen, liep ik een stukje terug langs de Binnenringvaart in de richting van de plaats waar ik zo straks ook al was geweest …

Hij leek er niet erg op gesteld te zijn om nog tijdens het ochtendtoilet te worden geportretteerd en nam de benen. Daarbij kwam hij al snel tot de ontdekking dat het ijs nog verraderlijk dun was …

Na een laatste portret van deze mooie jongeling, die zich voor het eerst van zijn leven op en tussen het ijs voortbewoog, werd het voor mij tijd om op zoek te gaan naar een warme stal …