Ik had november willen afsluiten met een paar kleurrijke foto’s uit het archief. De actualiteit besliste helaas anders …
Gisteren hebben we op afstand afscheid moeten nemen van een oude vakantievriend. Nico is op 79-jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van Corona. Zoals het monument op de plek waar we elkaar leerden kennen ooit is gevallen ten tijde van een storm …
Het was een feest om je te leren kennen, Nico. Voor mij was je een voorbeeld van doorzettingsvermogen en levensvreugd. Je zult gemist worden, vooral door Janske en de (klein)kinderen, maar ook door vele anderen.
Vlotter dan verwacht bereikte ik mijn doel: het vennetje bij Heidehuizen, dat het dichtst bij het fietspad ligt (Google Maps). Daar staat één van mijn favoriete bankjes in de omgeving. Om hier te komen moet ik tegenwoordig echt een goeie dag hebben, en die had ik vorige week maandag gelukkig …
Het is altijd een genot om even op dat mooie plekje in de zon te zitten. Tijd om even de benen wat rust te geven en de blik over het vennetje te laten glijden. Ik was er alleen niet op het meest gunstige moment van de dag, de laagstaande zon aan de overkant van het vennetje maakte het lastig om te fotograferen. Met wat nabewerking viel het me niet tegen …
Het bankje en de directe omgeving ervan stonden wel lekker in de zon op dat moment. Meer foto’s kon ik daar echter niet van maken, rondom het vennetje is het altijd verraderlijk drassig. Vlak voor en naast het bankje dreig je al snel weg te zakken, weet ik uit eerdere ervaring. Daar wilde ik mijn schoeisel nu niet aan wagen …
Hoewel het prachtig weer was, voelde ik na enige tijd dat het beter was om maar niet te lang te blijven zitten. Met frisse moed begon ik aan de terugweg, en ook die viel me niet tegen. Op de terugweg werd het met wat meer zonlicht vanuit een andere richting en af en toe een passerende fietser of wandelaar zowaar gezellig onderweg. En het bos oogde een stuk vriendelijker dan op de heenweg …
Moe, maar voldaan plofte ik even later op de autostoel neer.
Wat doe je tijdens een herfstwandeling wanneer het kleurrijke bladerdek ter plekke wat tegenvalt en de paddenstoelen zijn verdwenen? Precies, je kijkt eens wat om je heen of er verder wat valt te ontdekken. Daarbij gleed mijn oog over de oude stobbe, waarmee ik het vorige logje afsloot …
Ik liep er eens omheen en ontdekte daarbij dat die oude boomstronk met wat fantasie qua vorm wel wat deed denken aan een groene, begroeide versie van Uluru of Ayers Rock. Ik zocht een droog plekje onder het bladerdek op de bodem en zakte daar door de knieën om wat foto’s te maken van de ‘rotswand’. Wat een pracht aan kleuren en vormen tussen al die gaten als grotten …
Nadat ik overeind was geklauterd liep ik terug naar het fietspad. Daar bedacht ik me dat mijn benen nog verrassend goed aanvoelden. Daarom besloot ik het erop te wagen om door te lopen naar het vennetje, een stukje voorbij de bocht in het fietspad in de verte …
Toen ik vanmorgen de gordijnen op trok, was meteen duidelijk dat het de vijfde grijze, af en toe natte dag op rij van deze week zou worden. Gelukkig had ik maandagmiddag nog een gezonde fotokuier met af en toe wat zon op de bol gehad …
Nadat ik eind oktober al eens een boswandeling had gemaakt bij Heidehuizen (Google Maps), heb ik dat maandagmiddag nogmaals gedaan. De eerste keer was ik te vroeg om van uitbundige herfstkleuren te kunnen genieten, toen kleurde het bos nog voornamelijk groen. Afgelopen maandag was het hoogtepunt van de kleurenpracht duidelijk al geweest …
Een groot deel van de bladeren was intussen al neergedwarreld en vormde een knisperend bruin tapijt op de bosgrond. Ook de bladeren die nog wel waren blijven hangen hadden hun glans intussen goeddeels verloren. Nee, van een mooi kleurrijk bladerdek hoefde ik het hier niet te hebben …
Maar gelukkig valt er meer te ontdekken in een oud bos. Wat te denken van deze oude stobbe bijvoorbeeld. Aan de zonnige kant was hij nog veel mooier …
Vandaag neem ik jullie even mee terug naar 25 november 2005, vandaag precies 16 jaar geleden dus. Het was een dag die veel reizigers in grote delen van het land waarschijnlijk nog helder voor de geest zal staan. De verschillen in het weer in ons kleine landje waren zelden zo groot als op die dag. In het zuiden en oosten viel een pak sneeuw, in het midden viel regionaal extreem veel regen en in het westen stormde het. Alleen in het noorden van het land was het veel rustiger en scheen zelfs een deel van de dag de zon. Maar ook in Drachten gebeurde iets bijzonders …
Bij het kappen van een boom was die vrijdagochtend op het industrieterrein in Drachten een telescoopkraan van de firma Vrieswijk gekanteld De giek van de kraan kwam daarbij terecht op het pand van Brezan Automateriaal. Het dak raakte beschadigd, maar er raakte niemand gewond …
Toen ik ter plekke kwam, werden er naast de gekantelde kraan rijplaten op het flankerende grasveldje gelegd om de basis voor een bergingsoperatie te leggen. De kraan stond op het moment van het ongeluk op het terrein van de Gasunie en ondersteunde een hovenier die bezig was vier populieren te kappen die aan het Anker staan …
Bij de eerste boom ging het meteen mis. Tijdens het los zagen, draaide de boom om zijn as. De boom bleek te zwaar te zijn en nam de kraan mee in plaats van andersom. Nog een geluk dat ze bij de eerste boom aan de oostkant begonnen en niet vanaf de andere kant. In dat laatste geval was kraan of boom misschien op het ernaast staande gasverdeelstation terecht gekomen …
Het gevaarte is in de loop van de middag met behulp van twee andere kranen weer op zijn wielen gezet. Het gevaarte werd in de loop van de middag weer overeind gezet met twee andere telescoopkranen van Vrieswijk. Dat heb ik echter niet helemaal afgewacht, omdat het me te koud werd …
Een groot deel van de dag was het fris, maar zonnig geweest in Drachten. Halverwege de middag schoof het centrum van het lagedrukgebied ‘Thorsten’ stilaan verder naar het zuiden en verscheen er bewolking aan het zwerk. Het was bijna surrealistisch om ’s avonds in het Journaal te zien hoe Fryslân vrij was gebleven van een zware sneeuwstorm en het grootste verkeersinfarct dat ons land tot dan had gekend, terwijl het hier zo zonnig en rustig weer was. Om 18.00 uur stond er 802 kilometer file, pas om 05.20 uur de volgende ochtend waren alle files opgelost. Honderden reizigers (ook per trein) brachten de nacht door in opvangcentra …
Het gemis aan sneeuw in onze contreienop die 25e november werd later dat jaar goedgemaakt met vooral later op Tweede kerstdag sneeuwbuien en de vorming van een sneeuwdek.
Het was grijs en donker in de Jan Durkspolder. Maar een mens moet af en toe wat, daarom heb ik toch maar even een kuiertje naar de vogelkijkhut gemaakt …
Vlak nadat ik er was gaan zitten, vloog er aan de andere kant van het water een grote zilverreiger op …
Korte tijd later dobberden er twee slobberende slobeenden voorbij …
De laatste waarneming was dat er vijf grauwe ganzen in het water neerstreken …
Had ik in korte tijd toch maar weer acht vogels gekiekt, die zich in onze tuin nooit laten zien … Op naar de koffie!
Afanja's Weblog 