Ik sluit de serie over het havengebied van Lauwersoog vandaag af met wat losse eindjes …
Het idee om naar Lauwersoog te gaan, kwam pas op toen we tamelijk doelloos onderweg waren naar het Wad. Het pakte weer erg goed uit …
Een voormalige dekschuit, die is omgebouwd tot broedponton genaamd ‘Sternstee’ bij Lauwersoog, heeft sinds 2021 een belangrijke rol als broedplaats voor verschillende vogelsoorten, waaronder de Visdief, de Noordse stern en de Scholekster. Het ponton biedt deze vogels een geschikte omgeving om te broeden en te gedijen …
Het oppervlak is voorzien van grind, buizen voor beschutting van de vogeljonkies en schelpen voor het nestelen. Het is bovendien zo ingericht dat jonge vogels er niet vanaf kunnen vallen. Doordat Sternstee is omringd met water en de schuit een schuin lopende boeg en boorden heeft, is het voor vossen en ratten zo goed als onmogelijk om de jonge vogels te bereiken …
In de haven van Lauwersoog is het gloednieuwe WEC (Werelderfgoedcentrum Waddenzee) geopend, dit is het nieuwe thuis van het vroegere Zeehondencentrum Pieterburen. Bij het WEC zet men zich in voor een duurzame balans in het Waddengebied, voor de wereld van morgen …
Het WEC heeft als doel om bezoekers niet alleen meer te leren over de zeehond, maar ook over het leefgebied van de zeehond: de Waddenzee. De zeehond blijft centraal staan, maar er wordt ook veel aandacht geschonken aan de Waddenzee. Het is een prachtig, maar kwetsbaar natuurgebied waar we niet zuinig genoeg op kunnen zijn. Alleen ontzettend jammer dat het huidige demissionaire kabinet dat weigert in te zien. Als het tegenzit, trekt Unesco het predicaat Werelderfgoed eerdaags in …
Eind juli heb ik hier voor het laatst iets verteld over het bezoek dat Jetske en ik aan de haven van Lauwersoog hebben gebracht. Daarna ben ik overgegaan op de zomerprogrammering. Vandaag pak ik de draad van dat bezoek weer op …
In de haven van Lauwersoog troffen we naast de viswerkplaats ook de plek aan waar de vis kan worden verorberd: restaurant ’t Ailand. Strandvissers Jan en Barbara Geertsema serveren hier hun eigen vangst en die van hun collega’s. ’t Ailand is ook de uitvalsbasis voor de waddentochten die zij organiseren. Tot slot bestieren ze ook de viswerkplaats, waar workshops worden gegeven …
We hebben onze camera’s daar nog eens goed aan het werk gezet, want we raakten niet uitgekeken op hetgeen er zoal was uitgestald en aan de muren hing …
Met zicht op de mooiste glooiingen van Gaasterland, waren we onderweg van het Mirnser Klif naar de laatste van de drie kliffen. Omdat de witte, door de zon beschenen klokkenstoel ons ineens toelachte, besloten we even een korte stop te maken bij de begraafplaats van Mirns …
Hoewel de begraafplaats al zeker 400 jaar oud is, dateren veel van de grafmonumenten van vlak na de Tweede Wereldoorlog, ook al geven ze een oudere datum aan. Dat komt doordat er op 22 december 1943 een Amerikaanse bommenwerper neerstortte op het kerkhof. De crash was het gevolg van Flak-beschietingen die het vliegtuig hadden beschadigd tijdens een bombardement op het Duitse Osnabrück …
Op halve kracht terug vliegend was het vliegtuig een gemakkelijke prooi voor Duitse jagers, die de bommenwerper boven Fryslân doorzeefden. In een poging het vliegtuig aan de grond te zetten, raakte het de bomen bij het kerkhof, de klokkenstoel en de tientallen grafmonumenten. De explosie die volgde, richtte een enorme ravage aan. Een informatiepaneel bij de ingang van de begraafplaats herinnert aan deze gebeurtenis …
In 1953 is er een nieuwe klokkenstoel geplaatst, die naar een tekening van het origineel is vervaardigd door de lokale timmerman. Een bordje op één van de dwarsbalken herinnert aan de jammerlijke vliegtuigcrash. De originele klok is in Duitsland verdwenen. Op de nieuwe klok staat o.a. deze tekst: ‘Viel de oude klok ten buit aan ’s vyands wrede plagen, mijn stem met nieuw geluid wil slechts van vrede wagen.‘
Bron: Mirns – Gemeentelijk(e) kerkhof/begraafplaats
– wordt vervolgd
Van het Oudemirdumer Klif reden we via Oudemirdum en de oude luchtwachttoren naar het ruim 5 kilometer verderop gelegen Mirnser Klif. Het Mirnser Klif is net als de andere Friese kliffen ontstaan in de laatste ijstijd. Het Mirnser Klif is ongeveer anderhalve meter lager dan het Oudemirdumer Klif waar we eerder waren …
De grootste troef van het Mirnser Klif is, dat het een strandje heeft. Op het hoogste punt van het klif staat al heel lang een paviljoen, dat twee jaar geleden helemaal is vernieuwd. Je kunt er op het terras genieten van een versnapering met uitzicht over het IJsselmeer …
Toen we vorige week vrijdag afdaalden naar het strand, zag ik meteen dat er een groot aantal stoelen en een lessenaar stonden opgesteld aan de rand van het strand. Dichterbij gekomen zag ik dat er in de schaduw van de boom foto’s werden gemaakt van een bruidspaar. Het gelukkige paar stond blijkbaar op het punt te gaan trouwen hier op het Mirnser strand …
Jetske en ik hadden intussen een mooi zitplekje gevonden naast het koepeltje. Met aan de ene kant uitzicht op de huwelijksplek en aan de andere kant zicht op het IJsselmeer. Een mooi plekje om onze broodjes en wat drinken tevoorschijn te halen …
Terwijl ik daarna nog even bleef zitten, liep Jetske even naar de waterkant. Zo kon ik mooi een oogje houden op Jetskes’ cameratas. Toen Jetske enige tijd later terug kwam, liep ik op mijn beurt ook even naar de waterkant om daar wat foto’s te schieten …
– wordt vervolgd
Eind juli heb ik al twee blogjes gepubliceerd over de Papegaaienbuurt in Drachten. Het verhaal over dit bijzondere buurtje is niet compleet zonder de Rijkslandbouwwinterschool bij de kruising van de Torenstraat en de Houtlaan …
Het gebouw werd opgeleverd tussen 1920 en 1922, naar een voorlopig ontwerp van R. Wibbelink. Na diens overlijden werd het ontwerp afgerond door gemeentearchitect Cees Rienks de Boer, Het diende oorspronkelijk als landbouwwinterschool, waarin boerenzoons (en later ook dochters) ’s winters les kregen in landbouwkunde als zaaien, rooien, spitten en voederen …
Het gebouw is sinds oktober 2007 officieel een rijksmonument, mede dankzij de zeldzame glas-in-loodramen van Theo van Doesburg, waaronder de ‘Grote Pastorale’ en ‘Kleine Pastorale’ met agrarische afbeeldingen. Ook ontwierp Van Doesburg een kleurenschema in oranje, groen en paars voor interieur en houtwerk, maar dit werd pas in 1988 zo uitgevoerd …
Theo van Doesburg ontwierp behalve het kleurenschema ook twee sets glas-in-loodramen met geometrische voorstellingen. De traplichtramen aan de Houtlaanzijde vormen de ‘Grote Pastorale’ (300×70 cm). Deze ramen zijn op de foto’s niet goed te zien, omdat er een boom in de weg staat.
Het bovenlicht boven de ingang aan de Torenstraat is de ‘Kleine Pastorale’ (93×183,5 cm). … van een zaaier, een maaier, een rooier en een spitter …
Afanja's Weblog 