Een grutto bij donker weer

Nadat ik donderdagochtend mijn burgerplicht had gedaan in het stembureau, heb ik even een ritje gemaakt naar Earnewâld en omgeving …

In de buurt van It Útein heb ik even een tussenstop gemaakt om eens om me heen te kijken. In zuidoostelijke richting was een bui te zien waar ik geen last meer van zou krijgen. Vanuit het zuidwesten kwamen dreigende wolken dichterbij, maar voorlopig was het nog droog. Terwijl ik wat foto’s maakte van het landschap en de wolken, verscheen er een grutto in beeld …

Ik besloot de grutto te volgen, en daarbij was ik weer niet ongelukkig. Hij landde niet ver bij me vandaan op een dikke dampaal. Daarna kreeg ik ter plekke nog een paar aangename verrassingen voorgeschoteld …

Een sneue buizerd

Deze buizerd lijkt ook helemaal klaar te zijn met het grijze en vochtige weer van de laatste tijd. Hij liet me zo rustig mijn gang gaan, dat het een te grote inspanning leek om met zijn natte vleugels en verendek op te vliegen van die paal …

Maar er is hoop. Vandaag heb ik eindelijk weer een kuiertje gemaakt, waarbij ik droog ben gebleven. En terwijl ik dit schrijf, breekt de zon hier zelfs even door. Nog even volhouden, beste buizerd. Spreid je vleugels maar vast om ze te laten drogen, er komen betere tijden …

De tapuit – nr. 86

Terwijl ik het weiland met paardenbloemen in de verte aan het fotograferen was, vloog er op een bepaald moment een klein vogeltje voor me langs. Vanuit een ooghoek zag ik dat hij op een dampaal iets verderop landde. Meteen zette ik de achtervolging in, waarna ik mijn camera op hem richtte …

Zodra ik hem in de zoeker had, meende ik hem te herkennen. Het leek een tapuit te zijn (heidehipper in het Fries), en daarmee had ik weer eens een primeurtje. Ik heb het nog even nagekeken, tot dat moment had ik – voor zover bekend – 85 vogelsoorten in mijn fotoarchief. De tapuit is dus nr. 86. Nadat ik twee foto’s van de tapuit op die grote dampaal had gemaakt, leek hij het welletjes te vinden en vloog hij naar een hek een stukje verderop …

De tapuit staat sinds 2004 als bedreigd op de Nederlandse rode lijst. Het is een kleine insectenetende zangvogel, die zich bij voorkeur ophoudt in heidegebieden, duinen en zandverstuivingen. Hier tussen de weilanden leek hij me niet direct op zijn plek, maar mogelijk houdt hij zich normaal gesproken op bij de zandwinput op een flinke steenworp afstand …

Hoe dan ook, ik was en ben blij met de foto’s die ik van deze sterk bedreigde vogel heb kunnen maken …

Een groot evenwichtskunstenaar

Ik sluit deze serie over de weidevogels af met een paar al wat oudere foto’s van de scholekster. Je kunt hem herkennen aan zijn zwartwitte kostuum, zijn rode ogen en de lange, sterke snavel. De scholekster heeft rozerode poten, waarvan hij er vaak maar eentje toont. Als je een scholekster op een dampaal ziet staan, dan staat hij vrijwel altijd op één poot …

De scholekster is de vierde van ‘de grutte fiif fan de Fryske greiden’ oftewel de vierde van ‘de big five van de Friese weilanden’. Een typische weidevogel is het overigens niet. Scholeksters broeden vooral in natuurgebieden en boerenland in het noorden en westen van ons land. Maar het zal de oplettende stadsbewoner niet zijn ontgaan dat ze ook steeds meer de stad opzoeken. Steeds vaker broeden ze op platte daken. Wil je de scholekster in stad of dorp helpen, dan kun je terecht bij ‘Scholekster op het dak’

De scholekster is de eerste in de rij van de afgelopen dagen, die nu eens niet zijn eigen naam roept. Hem hoor je vaak luidkeels en schel ‘(te)-piet (te)piet’ roepen …

De grutto – vogel van ’t jaar

Onze nationale vogel, de grutto, is door het publiek uitgekozen tot Vogel van het Jaar. Dat werd gisteravond bekend gemaakt in ‘De Wereld Draait Door’. Het televisieprogramma heeft deze verkiezing samen met Vroege Vogels en de Vogelbescherming georganiseerd, naar voorbeeld van de vergelijkbare verkiezing in Nieuw-Zeeland en Australië …

Afgelopen voorjaar heb ik deze prachtige weidevogel, die in Fryslân ook wel bekend is als ‘Kening fan de Greide’ (Koning van de Weide), bij verschillende gelegenheden geportretteerd. Deze serie heb ik eind juni gemaakt bij de Surhuzumer Mieden

Naar verluidt zijn er in de meeste delen van Fryslân dit jaar iets meer grutto’s tot broeden gekomen dan vorig jaar. Maar over de hele lijn gaat het nog steeds erg slecht met de grutto en andere weidevogels. We zullen tot volgend voorjaar moeten wachten, voordat ze zich weer in onze contreien laten zien …

Terug naar de grutto’s

Gisterochtend had ik een afspraak in Surhuisterveen, een dorp op ca. 20 km ten noordoosten van Drachten. Na afloop van die afspraak ben ik even een klein stukje doorgereden naar de Surhuzumer Mieden. Zo tegen eind juni komt het eind van de periode waarin we de weidevogels kunnen bewonderen stilaan dichterbij. Eens kijken of er nog iets te beleven is, dacht ik. En dat viel niet tegen …

Ik reed nog maar net stapvoets over een van de smalle landweggetjes die het gebied doorsnijden, toen er een paar grutto’s uit het lange gras omhoog kwamen. Nadat ik de auto met de rechter wielen in de berm uit had laten rollen, bleef één van de twee luidkeels om me heen vliegen. De andere grutto streek vlak voor me aan de linkerkant van de weg neer. Tot mijn verbazing kuierde hij vervolgens de weg op. Midden op de weg bleef hij enige tijd parmantig staan om me de doorgang te versperren …

De andere grutto had intussen een stukje verderop een mooi uitkijkpunt op een paal gevonden. Daar stond hij als een koning op zijn troon zijn domein te overzien. Tijd voor een paar staatsieportretten, misschien wel de laatste dit jaar …

Torenvalk in ’t wit

Zo lang mijn benen me maar enigszins willen dragen

zo lang het vertrouwd is om me de weg op te wagen

zo lang blijven sneeuwtochtjes en -kuiertjes me behagen

Niet ver van de plek waar ik in november een hooghartig torenvalkje fotografeerde, trof ik vorige week donderdag opnieuw een torenvalk – reade wikel in het Fries – aan in de wijde witte wereld in de buurt van de Jan Durkspolder. Best mogelijk dat het dezelfde vogel was, want dit exemplaar vertoonde hetzelfde hooghartige gedrag, alsof ik er niet was …

Het was in elk geval ‘t eerste van veel mooie fotomomenten op die prachtige dag, waarop de wereld even wit was …