Terwijl mijn aandacht vooral uitging naar het plasdras-land in de verte en de zwerm vogels die daar verschillende keren een luchtshowtje ten beste gaf, trippelde er veel dichterbij de auto een vogeltje door het grasland …
Het was een graspieper, een vogel die net als de grutto en de tureluur op de rode lijst staat. Hij broedt in allerlei open landschappen, maar is als broedvogel vooral in grasland sterk achteruitgegaan. Hier in de Mieden schijnt hij zich zich wel thuis te voelen, want ik heb er de afgelopen jaren al verschillende keren een fotoserie van kunnen maken …
Maar hoe vaak je zo’n vogel ook ziet, het blijft mooi om hem te zien rondscharrelen. Vooral wanneer hij enigszins parmantig om zich heen staat te kijken, vind ik hem erg leuk …
We waren tijdens onze rondgang door de Surhuizumermieden inmiddels aangekomen bij het uitkijkplatform. We beklommen het om even van het uitzicht rondom te genieten …
Het was opnieuw Jetske die een interessant vogeltje zag verschijnen. Op één van de dikke dampalen aan de noordkant van het platform ging een gele kwikstaart zitten. De witte kwikstaart zie ik vrij regelmatig op of naar naast een landweg zitten, de gele kwikstaart zie ik maar zelden. Dit mooie exemplaar, dat als gevoelig op de rode lijst staat, was dus meer dan welkom …
Zowel de gele als de witte kwikstaart zijn leuke vogeltjes, die makkelijk herkenbaar zijn aan hun gedrag. Ze wippen voortdurend felle schokkende bewegingen met hun staart op en neer. Dat verklaart ook de Friese naam voor de kwikstaart: boumantsje wipsturt …
We stonden nog maar net weer met beide benen op de grond, of er ging een vogeltje op de paal van het bordje ‘Vogelbroed- en rustgebied’ aan de overkant van de weg zitten. Dat was dezelfde paal waarop ik hem een dag of wat eerder ook al had geportretteerd. Jetske kwam tot de conclusie dat dit waarschijnlijk zijn vaste zangpost is. En dat liet hij ook goed horen en zien …
Mijn kleine klaagzang over het koude weer en de gemene noordoostelijke wind, lijkt gehoord te zijn. Eindelijk was het gisterochtend eens een aantal uren lekker zonnig, maar nog belangrijker: het was vrijwel windstil. Daarom ben ik al mooi op tijd in de auto gestapt om een ritje naar de Surhuizumermieden te maken …
Dankzij het ontbreken van die koude wind kon ik er zelfs weer een stukje tussen de groengele weilanden wandelen. Dat maakte het ook mogelijk om deze graspieper stilletjes te benaderen, terwijl hij prinsheerlijk op de paal met het bord van Staatsbosbeheer om zich heen stond te kijken …
Het plasdrasland lag er een stuk leger bij dan bij eerdere bezoekjes. De grutto’s hebben allemaal hun eigen plekje gezocht de Surhuizumermieden. Een enkel grutto liep er rond om te foerageren en in een sloot zwom een meerkoet, verder werd het beeld hier bepaald door een aantal zwanen …
Je kunt je druk maken om die windturbines op het IJsselmeer, maar daar wordt de situatie niet anders van. Ik heb ze intussen geaccepteerd als een gegeven en richt mijn blik liever op andere zaken. Zoals op die passerende driemaster bijvoorbeeld …
Of op de zeilboten die in de verte heen en weer voeren voor de kust van de Noordoostpolder …
Veel vogels zijn er meestal niet te zien bij het Oudemirdumerklif. Op die dag was er een graspieper, die onze aandacht net zo lang bleef trekken, tot we een paar foto’s van hem konden maken. Een stukje in noordwestelijke richting was op een ondiepte een grote groep aalscholvers en zwanen te zien. Een paar andere zwanen zwommen al grondelend van noord naar zuid voor ons langs. Iets naar het zuiden zagen we een groepje koeien, die stond te baden in wat mogelijk ooit Minne zijn haventje was …
Terwijl we later terugliepen naar de auto, zagen we dat de koeien het zes meter hoge Oudemirdumerklif hadden beklommen om boven verder te grazen …
Na een grijze en donkere winterperiode brak het voorjaar in maart aan met volop zon. Het mooie weer wist me na enige tijd zelfs te verleiden tot een kuier in het Weinterper Skar …
Zoals de laatste jaren gebruikelijk is geworden, heb ik in het voorjaar ook weer een paar maal een ritje naar het kijkplatform in de Surhuizumermieden gemaakt. Dit is momenteel toch wel een van de beste plekken in de buurt om grutto’s te spotten, en dat lukte ook in 2022 meteen weer. Ook een graspieper wilde wel even poseren. In de tuin trof ik op een koude ochtend een zieltogende hommel aan. Met suikerwater was hij niet meer te redden, het arme beest had ook mijten …
Met fotomaatje Jetske ging ik tegen het eind van de maand naar ‘de Lokkerij’(Google Maps), een ooievaarsstation in een beboste omgeving. Die dag liep ik ook voor het eerst flink tegen mijn grens aan, omdat mijn benen me nog maar nauwelijks konden dragen op weg terug naar de auto. Onderweg naar huis werd ons pad later op de dag gekruist door een overstekende trein. Dat is voor mij altijd een hoogtepuntje, want in een straal van 25 km rond mijn woonplaats Drachten rijdt nog steeds geen trein …
Maart was een uiterst zonnige maand. Ik telde 16 dagen zon, op 7 dagen was het licht bewolkt en op 8 dagen was het bewolkt of overwegend bewolkt. Volgens het KNMI was maart met gemiddeld over het land 250 uren recordzonnig. Met zoveel zon en veelal een zuidelijke stroming kon het niet missen of de gemiddelde temperatuur moest ook in maart weer hoog eindigen: 7,9°C in onze tuin (normaal ca. 5,0°C over de periode 1971-2000). Behalve zonnig was maart met welgeteld 9 mm ook bijna recorddroog. Bijna, want de laatste dag van de maand had nog een verrassing in petto: ’s avonds viel er ca. 3 cm sneeuw …
Vorige week was het tijd om eens op zoek te gaan naar weidevogels. Ik ben tegenwoordig wat zuiniger met mijn ritjes, maar hiervoor ben ik woensdag toch maar weer eens naar de Surhuizumermieden (Google Maps) gereden …
Vanaf het kijkplateau heb je een mooi zicht over het plas-drasland dat Staatsbosbeheer hier in stand houdt. En dat is van groot belang voor onze weidevogels. Februari was dan wel record-nat, maart was record-droog. Als gevolg daarvan is de toplaag van de grond alweer flink uitgedroogd. Zonder dit soort maatregelen, waarbij water op het land gepompt wordt, hebben de weidevogels het ontzettend moeilijk. Ik mopper dan wel eens wat op SBB, maar dit doen ze goed …
Aan de noordoostelijke horizon staat de fabriek van Friesland-Campina in Gerkesklooster-Stroobos. Laten we het erop houden, dat het geen landschappelijke verrijking is …
Maar dat is snel vergeten als je even later oog in oog zit met een graspieper, die op één van de bordjes van SBB is gaan zitten. Een kievit die een stukje verderop in het weiland is neergestreken, lokt me even later naar beneden …
Afanja's Weblog 