Een ritje naar de Jan Durkspolder levert met dit weer vrijwel altijd wel een paar plaatjes op om te delen …
Zo was begin deze week een groepje reeën weer aanwezig op het vaste plekje om in alle rust te grazen. Ze stonden weer ver weg en waren met het blote oog nauwelijks te zien. Maar met verrekijker of zoomlens is het elke keer weer mooi om die ranke dieren een tijdje te volgen …
Even de auto in de berm, motor uit, raampje open en in stilte genieten …
Op het land van boer Bartele Batstra werd deze week het Open Fries Kampioenschap synchroongrazen gehouden. Dat niet alle deelnemers toppers waren, was me al snel duidelijk …
Swarte Tryn Trije en haar dochter Lytse Tryn Trettjin gingen lang aan de leiding. Op onderstaande foto is echter te zien, dat zij zich wat al te makkelijk uit hun ritme lieten brengen door een groepje spreeuwen en enkele zwaluwen …
De jury kwam dan ook unaniem tot de slotsom, dat de titel en de erbij behorende wisselbokaal dit jaar naar de gezusters Reade Riek Ien en Twa gaat. Vooral hun sierlijke bochtenwerk werd geroemd …
Toen we begin augustus na een lange reis hemelsbreed zo’n 540 km ten oordoosten van Parijs bij onze datsja aankwamen, troffen we daar in zekere zin een dooie boel aan. De eens zo groene, grazige weilanden die normaal gesproken rond deze tijd van het jaar altijd worden bevolkt door een koppel koeien, lagen er dor en verlaten bij …
Na een extreem warme en droge juli viel er weinig meer te grazen. De verzengende zon stuwde de temperaturen ook begin augustus overdag met gemak op tot boven de dertig graden. De koeien stonden daarom overdag in hun relatief koele stal. ’s Avonds na zonsondergang mochten ze naar buiten om de benen te strekken. Een typisch tropenrooster voor de koeien …
In de tweede decade van augustus kwam er eind aan de lange hittegolf en het extreem droge weer. Als bij toverslag begonnen de weilanden weer te verkleuren. Op de laatste dag van onze vakantie lagen ze er weer fris en groen bij en werden ze overdag weer begraasd door de koeien …
Zo lang het nog kan, maak ik nog wekelijks een paar maal een ritje over de Nije Heawei door het Weinterper Skar. Hoe lang dat nog duurt, is maar zeer de vraag, want dat de weg er in het kader van natuurcompensatie rond de verdubbeling van de N381 uit gaat, lijkt wel duidelijk. Het duurt alleen allemaal wat langer dan oorspronkelijk gepland, omdat er nog een bezwaarprocedure loopt. Van die vertraging maak ik maar zo lang mogelijk gebruik. In de maanden mei t/m juni is de natuur hier het mooist, daar hoop ik de komende tijd dan ook volop van te kunnen profiteren zo lang het nog kan …
Toen ik er vorige week vrijdag langs kwam, stond er centraal in het gebied een ree …
Af en toe hief ze haar kop op om mij even in ogenschouw te nemen. Zodra duidelijk was dat ik schijnbaar geen kwaad in de zin had, graasde ze rustig weer door. Wat me opviel was dat ze een nogal vlekkerig uiterlijk had, daarnaast lijkt ze knap rondlijvig. Zou het kunnen dat ze ‘op alle dagen’ liep …
Na enige tijd dook een stuk achter de ree ineens ook een reebok op uit het struweel …
Ook meneer de bok nam duidelijk geen aanstoot aan mijn aanwezigheid, want ook hij nam alle tijd om rustig grazend in oostelijke richting verder te gaan …
Weer even later draaiden ze zich allebei om, om vervolgens in hetzelfde rustige tempo weer in de richting van de bosrand te scharrelen. Daar bleven ze nog een tijdje dralen, totdat ze de amazone te paard zagen naderen, die ik hier gisteren heb geportretteerd …
Het was weer een prachtige ontmoeting, die bijna twintig minuten heeft geduurd. Het zal duidelijk zijn, dat mijn dag niet meer stuk kon. 🙂
Terugkijkend kan ik niet anders dan zeggen dat vrijdag 5 juni een vreemde dag was. Om te beginnen was het na een fris voorjaar de eerste tropische dag van het jaar. Omdat MS en tropische temperaturen allerminst vrienden zijn, heb ik die dag grotendeels lekker met de airco aan in de auto doorgebracht. De rit voerde me o.a. langs ooievaarsnesten waar vliegoefeningen werden gedaan, Friese paarden in zon en schaduw, een bruidspaar in wit, roze en rood en een machtige mooie trike …
Maar het eerste wat ik die dag voor lens kreeg, was een groepje ganzen die in Nationaal Park De Alde Feanen bij Earnewâld genoeglijk stonden te grazen. In een soort sluipgang schuifelden ze al vretend gestaag door het grasland aan de waterkant …
Regelmatig stak er eentje de kop op om de omgeving eens in ogenschouw te nemen, je weet tenslotte maar nooit wanneer er gevaar dreigt en waar het vandaan komt. Dit groepje ganzen kon gerust zijn die dag, door toevallig op een goede plek te gaan zitten, zijn ze aan de dood ontsnapt …
Een vele malen grotere groep ganzen had op hemelsbreed pakweg 3 km afstand in datzelfde Nationaal Park De Alde Feanen veel minder geluk. In de Jan Durkspolder werden op die vrijdagochtend de eerste grauwe ganzen gevangen en vergast. Drijvers in boten en te voet leidden de vogels naar een vangkraal. Daarna werden de ca 1.000 ganzen vergast met CO2. De provinciale vereniging voor natuurbescherming ‘It Fryske Gea’ – waar ik nota bene (nog) lid van ben – voelt zich gedwongen dit middel in te zetten omdat andere middelen te weinig effect hebben, stelt directeur Henk de Vries.
Nadat ik me gistermiddag weer even op de hoogte had gesteld van de stand van zaken bij de tunnelbouw aan de Peelrug, ben ik via het Weinterper Skar huiswaarts gekeerd …
Ik was er al bijna aan voorbij gegaan, toen ik aan de bosrand bij het Koningsdiep een ree zag, die rustig stond te grazen. Al snel stak het schrandere dier de kop op om even de omgeving in ogenschouw te nemen …
Mijn aanwezigheid leek geen bedreiging te vormen, want nadat ze me even had opgenomen, hervatte ze haar belangrijkste bezigheid van het moment: lekker grazen …
En dat gold ook voor de reebok, die pakweg twintig meter verderop stond te grazen. Behalve mij leek hij ook de reegeit goed in de gaten te houden …
Als er één schaap over de dijk is …
… dan blijft de rest van de kudde vaak nog rustig staan grazen …
Afanja's Weblog 