We vervolgen onze tocht van januari 2019 door de besneeuwde Ecokathedraal. We starten waar we vorige week geëindigd zijn, op het lange pad met de ‘Inca-tempels’ ergens halverwege de Ecokathedraal. Daar vandaan gaan we naar de ruïnes op het oudste en hoogste deel helemaal achter in het bos. Onderweg kruisen we verse sporen in de sneeuw en uiteindelijk vliegen we door ‘de iglo’ weer naar buiten …
Tagarchief: inca-tempels
Sneeuw in de Ecokathedraal (4)
We beginnen het laatste deel van deze tocht door de besneeuwde Ecokathedraal van 10 februari jl. op de plek waar ik een eerdere wandeling samen met Aafje eindigde: de rustplaats achter de twee massieve torens. Hoewel ik best zin had om even te gaan zitten, was het me op die dag te wit en vooral te koud op het bankje …
Er zat niets anders op dan mijn tocht naar achteren maar gewoon voort te zetten. Misschien zou ik verderop een droog plekje kunnen vinden waar ik even zou kunnen gaan zitten. En dus ging ik tussen de twee massieve torens door om over het lange rechte pad naar achteren te lopen …
Aan de linkerkant van het pad zag ik opnieuw een sierlijk gebogen stuk sneeuw hangen, dat de strijd met de zwaartekracht aan het verliezen was …
Af en toe draai ik me even om, zodat ik de hoge, op Inca-tempels lijkende tempels van beide kanten in beeld kan nemen. Zo vaak ligt er geen fotogenieke laag sneeuw, dus dat moet weer even goed worden gedocumenteerd …
Aan het eind van het mooie rechte pad, begin ik aan de klim naar het hoogste deel van de Ecokathedraal. Verderop let ik weer even extra op mijn stappen. Een uitglijder is snel gemaakt, en ik zit hier aan de rand van de heuvel toch een paar meter boven het maaiveld …
Zo, daar zijn we dan. Hieronder bevinden we ons op het oudste en hoogste punt, helemaal achter in de Ecokathedraal. Op dit punt heb ik gebruik gemaakt van de gelegenheid om m.b.v. zon, schaduw en sneeuw even naar jullie te zwaaien. Daarna heb ik een kwartiertje lekker op het mooi schoon geblazen zitelement op de rechter foto gezeten …
En hieronder zie je het uitzicht dat ik vanaf dat punt had. Niet slecht, toch …?
Hoe lekker ik er ook zat, onverbiddelijk kwam het moment dat ik weer in de benen moest. Hoewel er zonder twijfel nog genoeg te zien was, heb ik op de weg terug maar weinig foto’s meer gemaakt. Al snel was ik eraan toe om weer even te kunnen zitten, maar dan op de zachte bekleding van mijn autostoel …
Enige tijd later was ik weer bij de ‘porta celi’, moe maar zeker voldaan. Ik ben bij dat ik de Ecokathedraal weer eens in de sneeuw heb kunnen bekijken, en het was me een genoegen om dat met jullie te delen …
Terug in de Ecokathedraal
Rond half elf begon ik donderdagochtend voor de derde maal dit jaar aan een kuier door de Ecokathedraal bij Mildam. De eerste keer lagen de bouwwerken er in januari licht besuikerd bij onder een fijn laagje sneeuw. De tweede keer had ik het genoegen om matroos Beek en haar kapitein daar te leren kennen …
Na enkele maanden van pijn en stilstand was dit in feite de eerste echte fotokuier sinds begin juli. Dat maakte het vooraf al niet minder spannend en enerverend dan de voorgaande keren. Nadat ik gestapelde iglo weer even van binnen had bekeken, heb ik de Porta Celi – de hemelpoort – eens vanuit een ander perspectief gefotografeerd …
Het zonlicht kierde op verschillende plaatsen mooi door het al voorzichtig uitdunnende bladerdek. Licht en schaduw speelden in stilte hun spel op en rond de betonnen objecten …
lichtspel – 1
lichtspel – 2
lichtspel – 3
De kuier over oneffen, en hier en daar verraderlijk glibberig terrein liet zich al gauw voelen in mijn bovenbenen. Het bekende rustpunt waar naar verluidt ook Louis le Roy zelf wel eens zat te mijmeren, werd het eindpunt vandaag …
Na de rust en nog even een blik in de richting van de ‘Inca-tempels’ iets verderop werd het tijd om de terugweg te aanvaarden. Het was een vermoeiende kuier, maar het prettige weerzien maakte het opnieuw alleszins de moeite waard …
Ecokathedrale Fotokuier 18
Getooid in fraaie herfsttinten lag de Ecokathedraal er op die dag in november 2014 weer mooi en rustig bij.
Nieuwsgierig geworden naar de voltooide Porta Celi en alle andere veranderingen in de loop der jaren, was mijn fotomaatje Jetske weer eens meegekomen naar Mildam. Tijdens de mooie en uitgebreide tocht die volgde, droeg Jetske nog een symbolisch steentje bij aan een van de vele gestapelde bouwwerken. Ook de ontmoeting met een wonderlijk wit egeltje mag hier niet ongenoemd blijven. Afijn, kijk maar weer even mee …
Ecokathedrale fotokuier 16
Na de wat triest ogende Vijftiende Ecokathedrale Fotokuier, waarmee we de herfst in gingen, gaan we in deze Zestiende Ecokathedrale fotokuier weer fleurig en vol goede moed het voorjaar tegemoet.
Bij het betreden van het terrein viel meteen op dat er een nieuwe toegangspoort stond. En niet zomaar een poort. Aan weerszijden van het pad stonden twee enorme stapels tegels, die aan de bovenzijde taps naar elkaar toelopen. Hoewel het er zoals bij de meeste grote bouwwerken in de Ecokathedraal tamelijk degelijk en betrouwbaar uitziet, bekroop me toch even een wat beklemmend gevoel toen ik er door liep. Maar wat een imposant bouwwerk!
In het vervolg van deze fotokuier is mooi te zien hoe een keur aan kleurrijke voorjaarsbloeiers de Ecokathedraal weer een vrolijke en frisse uitstraling geeft …
Ecokathedrale fotokuier 15
Geen beestjes, geen bloemetjes … Niets dat echt groeit of bloeit, of het moet al de laatste springbalsemien zijn die over het hoogte punt heen is …
De stenen iglo, waarvoor ongeveer anderhalf jaar eerder de basis werd gelegd, is wel heel langzaam rijzend. En verder ademt deze kuier door de Ecokathedraal de gestage voortgang der seizoenen. Op naar de herfst van 2013 …
Afanja's Weblog 