Zicht op bekend terrein

We passeerden een fietspontje. Pas een minuutje later wist ik waar we waren …

We kwamen uit op een strook open water. Bij het zien van de molen aan de overkant viel het kwartje. Dat was de ‘Roekmole’ (OpenStreetMap) op It Eilân-West. We zaten hier aan beide zijden van het water – de Sitebuurster Ee – op het meest westelijke puntje van de gemeente Smallingerland. Toen we na enige tijd de steven wendden om terug te varen naar waar we vandaan kwamen, herkende ik ook het huis bij Sytebuorren (OpenStreetMap)

We voeren terug ‘de Alde Feanen’ in. Bij de fietspont stonden nu een paar fietsers die wilden oversteken vanuit de richting Drachten naar Grou. We zaten hier op het meest zuidwestelijke puntje van ‘de Alde Feanen’ waar ik met de auto ook nog wel eens naar toe rijd, in de hoop er weidevogels aan te treffen …

– wordt vervolgd

The sound of breaking ice

Het was een mooie maandagochtend in begin februari, toen ik na de koffie besloot om een ritje naar It Eilân te maken. Toen ik daar over de voetgangersbrug naar de overkant liep, kreeg ik zicht op een prachtig laagje ijs op de Goëngahuistersloot

Het had ’s nachts wel wat gevroren, maar ik had niet verwacht dat de brede sloot al dichtgevroren zou zijn. Kijkend naar de luchtbellen in het ijs en de vele mooie ijsbloemvormen op het ijs, leek er ook meteen een stevig ijsvloertje te liggen …

Plotseling werd ik in mijn mijmeringen gestoord door het heftige geluid van brekend ijs. De kabel van de trekpont naast de voetgangersbrug werd krakend strakgetrokken …

wordt vervolgd

Is het echt zo nat?

Schreef ik nou gisteren echt dat het een natte boel is? Jawel, dat klopt, het is een natte boel. Dat was gisteren ook goed te zien op de foto’s. En dat is niet zo gek met een neerslagtotaal van ca. 1120 mm in onze contreien in 2024. Ongeveer 150 mm daarvan viel in november en december. Maar alles is betrekkelijk …

Fotomaatje Jetske en ik begonnen onze dag vorige week vrijdag 3 januari met een korte kuier op It Eilân. Vorig jaar deden we dat op 8 januari, in dat opzicht zijn beide dagen mooi te vergelijken. De omstandigheden verschilden echter nogal. In 2024 (links) kwam de max. temperatuur niet boven het vriespunt. Vorige week vrijdag (rechts) werd het bijna 3°C …

Dat het vorig jaar kouder was, is ook te zien aan de sloot waar we we beide keren langs liepen. Daar lag een jaar geleden een laagje ijs op, vorige week zwommen er een paar zwanen in. Maar er was meer …

Door een combinatie van factoren was het waterpeil in Fryslân zo hoog dat er overstromingsgevaar dreigde voor een paar dorpen. Daarom zette het waterschap enkele retentiepolders onder water om de druk op de kaden te verminderen. Eén van de onder water gezette polders was It Eilân (foto links). Waar vorig jaar een halve meter water stond, maakte Jetske nu een korte wandeling …

Nog een laatste setje om te laten zien dat het vorig jaar begin januari een stuk natter was dan dit jaar. De retentiepolders waren hard nodig om b.v. het nabijgelegen dorp Aldeboarn droog te houden. Zó nat is het dit jaar gelukkig niet. Met de donkere foto’s van het natte maisland heb ik jullie gisteren eigenlijk een beetje op het verkeerde been gezet … 😉

Het vroor vervolgens vorig jaar een paar nachten licht tot matig, waardoor er twee dagen later geschaatst werd op sommige ondergelopen landerijen …

Oud & nieuw en de zon

Vandaag staat er weer een dagje met fotomaatje Jetske op het programma. Daarom laat ik het even bij twee setjes foto’s, die ik bij It Eilân heb gemaakt.

De eerste foto hieronder heb ik in november 2021 gemaakt. Daarop is te zien dat er aan de overkant van het water een boerderij staat. Op de tweede foto, die ik gisteren heb gemaakt, is te zien dat de boerderij is afgebroken en wordt vervangen door nieuwbouw. Ik ben benieuwd wat het uiteindelijk zal worden …

Op het tweede setje is beide keren het uitkijkplatform bij It Eilân te zien. De foto linksonder heb ik vorig jaar oktober gemaakt, daarop is poollicht boven It Eilân te zien. De foto rechtsonder heb ik gisteren gemaakt, daarop is een regenboog boven It Eilân te zien.

Beide fenomenen zijn veroorzaakt door de zon …

’t Stille vuurwerk van 2024

Kijkend naar alle ontwikkelingen in binnen- en buitenland vond ik 2024 een naar deprimerend jaar. En het weer maakte het er vaak ook niet beter op. Maar er waren ook lichtpuntjes. Wat zeg ik, er waren zeeën van licht in de lucht. De zonnecyclus bereikte dit jaar zijn maximum, en dat was goed te merken aan de vele keren dat er vanuit ons land poollicht zichtbaar was …

Dat begon al op vrijdag 10 mei. Nadat ik de hele dag met fotomaatje Jetske op pad was geweest langs het Wad, troffen we bij thuiskomst een alarmmelding aan van de poollichtjagers. Een dag vroeger dan verwacht, werd er die avond op grote schaal poollicht verwacht. Hoewel ik doodmoe was na het dagje aan het Wad, heb ik mezelf aan het eind van de avond toch maar even naar de auto gesleept om een ritje naar De Veenhoop te maken. Daar heb ik o.a. de eerste foto en de onderstaande serie gemaakt …

Zondag 23 juni zag ik vanuit huis aan het eind van de avond lichtende nachtwolken aan de noordelijke hemel verschijnen. Ik heb het die avond beperkt tot een aantal foto’s, die ik in onze straat heb gemaakt …

Drie dagen later, we schrijven dan 26 juni, was het in onze tuin met 29,1°C net niet tropisch warm. Overdag was het me te warm, maar ’s avonds was het lekker weer. Daarom heb ik die avond een ritje naar de Jan Durkspolder gemaakt. Ik hoopte er lichtende nachtwolken of poollicht achter het silhouet van de windmotor te kunnen fotograferen. Ik nestelde me lekker mijn klapstoeltje in de polder. Het was er mooi, maar poollicht of lichtende nachtwolken kreeg ik die avond niet te zien …

Op maandag 12 augustus was ’t met een maximumtemperatuur 28,9°C opnieuw warm. Omdat er die avond wel kans op poollicht was, heb ik het me nogmaals gemakkelijk gemaakt bij de windmotor in de Jan Durkspolder. Ook ditmaal heb ik er weer heerlijk gezeten, maar het duurde lang voordat er wat gebeurde. Toen er uiteindelijk een mooie paarse goed verscheen, ging bij mij het lichtje uit en was het tijd om op huis aan te gaan …

Op donderdag 10 oktober was er opnieuw kans op poollicht. Ditmaal besloot ik naar It Eilân te rijden om weer eens een andere setting te hebben. Het was een waardeloze avond met veel bewolking en het was kil. Nadat ik een tijdlang aan de waterkant had staan posten, verscheen er toch nog een gaatje in de bewolking en kreeg ik een laatste kans op wat poollichtfoto’s in 2024 …

Hiermee kon ik 2024 toch nog enigszins kleurig afsluiten. En wie weet, misschien krijgen we in de oudjaarsnacht tussen de wolken en het vuurwerk door ook nog wat poollicht te zien. Behalve harde wind wordt er namelijk komende nacht ook een flinke zonnestorm verwacht!

Tot slot

Dank aan alle lezers, likers en reageerders. Zonder jullie bijdragen zou het hier een saaie boel zijn. Mede namens Aafje wens ik jullie allen een rustige & veilige jaarwisseling en een gelukkig & gezond 2025.

Aalscholver op een meerpaal

Het jaar is nog maar enkele weken oud, maar ik heb nu al veel meer foto’s gemaakt dan ik op mijn weblog kwijt kan. Daarom heb ik maar weer een greep in het archief gedaan. Deze foto’s van een aalscholver heb ik 8 januari gemaakt …

Nadat fotomaatje Jetske en ik op It Eilân een fotokuier hadden gemaakt langs de onder water gezette retentiepolder, zat er op de terugweg een aalscholver op een meerpaal naast de voetgangersbrug …

Nadat hij me de kans had gegeven om een paar profielfoto’s van hem te maken, dook hij na een korte vlucht het water in om de zon tegemoet te zwemmen …

Vier dagen winter

Zo, dat was weer een fijn wintertje. Het was wat kort, maar voorlopig kan ik er in verschillende opzichten wel weer even mee vooruit. De week maandag begon met een fotokuier met mijn fotomaatje. Wind, water en lichte vorst rond de retentiepolders bij Smalle Ee en It Eilân stonden die dag centraal. Het eerste ijs was bomijs op een plas langs het pad op It Eilân …

Dinsdag heb ik een kijkje genomen bij het ondergelopen land achter de Hooidammen. Daar lag intussen een mooie ijsvloer, maar het was nog te dun om op te schaatsen. Bij de Leijen lag nog geen flintertje ijs op het wateroppervlak, daar zorgde de wind wel voor. Het enige ijs dat daar te zien was, werd gevormd door opspattend water dat bevroor rond takken en rietstengels …

Woensdag werd er volop geschaatst op het ondergelopen land achter de Hooidammen. Met een strakblauwe lucht en minder wind dan de op voorgaande dagen, was het wat we in Fryslân ‘sierlik winterwaar’ noemen …

Ook donderdag kon er nog geschaatst worden. Die dag werd er niet alleen geschaatst achter de Hooidammen, maar ook op de Noarderkrite bij De Veenhoop en in de Jan Durkspolder. Daar eindigde de schaatspret met de onfortuinlijke val van een vrouw, die met de ambulance moest worden afgevoerd ..

Intussen is het feestje alweer voorbij. Rond het middaguur trad de dooi gistermiddag in, en verscheen er water op het ijs. Vier dagen zwerven langs water en ijs begint zich nu te wreken. Maar zoals gezegd, dit ‘kind van de winter’ kan er voorlopig weer even mee vooruit. Lichamelijk pak ik nu een dag of wat mijn rust, waarin ik jullie zo af en toe een deel van de 900 foto’s van de winterse taferelen voorschotel, die ik deze week heb gemaakt …