Aan de Alddyk bij Ljussens in het uiterste noordoosten van Fryslân ligt tussen de oude en de nieuwe Waddenzeedijk de smaakvolle leegte van het Waddengebied …
Ik houd van de leegte van dit landschap waar aardappelen en Waddengraan op zo’n mooie zomerdag de uitgestrekte akkers afwisselend tot de horizon vullen …
In Katlijk en Oudehorne klinken vandaag voor het laatst dit jaar de klokken in het kader van het traditionele Sint Thomasluiden. Deze traditionele gebeurtenis vindt ieder jaar van 21 december tot 1 januari plaats om de boze geesten te verjagen. Ik vind het een mooiere traditie dan het afsteken van vuurwerk. Eigenlijk had ik er vandaag even naar toe willen gaan, maar dat lijkt me met dit weer toch niet echt een goed plan …
Met de top 2000 op de achtergrond doen we het hier vandaag lekker rustig aan. Om aan de vuurwerkdrukte te ontkomen, kun je nog het best op het Wad zitten of zo. Daar heb ik dit jaar ook weer een paar maal in alle rust vanaf de dijk naar die heerlijke leegte zitten turen. Maar ja, daar is het ook geen weer voor vandaag …
Oudjaarsdag 2023 lijkt vooral gekenmerkt te worden door regen en wind. We zijn dat natuurlijk wel wat gewend de laatste maanden, maar ik had het vandaag toch liever wat droger en rustiger gehad. We zullen het echter weer moeten doen met wat we krijgen, zo lang dat geen storm en overstromingen met zich meebrengt, mogen we ons al gelukkig prijzen tegenwoordig. Dat gezegd hebbend, wens ik jullie allemaal een rustige en veilige jaarwisseling en alvast alle goeds voor 2024 …
Na een paar rare weken in Huize Afanja word ik vandaag geplaagd door een soort leegte en plaatsvervangende vermoeidheid …
Oktober vorig jaar kwam mijn moeder na een val in het ziekenhuis terecht. Zodra ze daar weer was opgekalefaterd, kreeg ze een kamer op de Afdeling Revalidatie in een zorg- en verpleegcentrum in Drachten. Daar werd al snel duidelijk dat het niet meer zou lukken om nog zelfstandig te wonen. Drie weken geleden kreeg ze onverwacht snel te horen, dat er een kamer voor haar beschikbaar zou komen in een ander verpleegcentrum in Drachten. En intussen is ze met vereende krachten van mijn broer, mijn zus en Aafje al verhuisd ook, en ze zit daar prinsheerlijk. Door Aafje werd ik daarbij in fysieke zin steeds uit de wind gehouden, meer dan wat administratieve hand-en-spandiensten heb ik daar eigenlijk niet aan bij hoeven dragen. Maar het houd je wel bezig …
Een week geleden kwam daar het plotselinge overlijden van Joep bij. In aanloop naar zijn afscheid heb ik weinig meer kunnen doen dan wat oude foto’s bij elkaar zoeken. Vooral het verdriet van Nils, maar ook dat van Marianne en de beide jongens was en is groot. Maar ze hebben Joep een mooi, intens en waardig afscheid bezorgd. Vandaag is het even tijd voor rust en leegte, de rest komt nog wel …
Enkele dagen voordat de coronacrisis ons land vrijwel helemaal tot stilstand bracht, heb ik een rondje gemaakt door de Mieden onder de rook van Gerkesklooster-Stroobos. In die buurt hoopte ik de eerste teruggekeerde weidevogels te kunnen kieken …
Het was leeg, stil en koud de weilanden. Zelfs het plasdrasgebied lag er volledig verlaten bij …
Volledig verlaten …?
Nee. toch niet helemaal. Ik had hem al een paar maal horen roepen, maar het duurde even voordat hij zich liet zien: de ljip, bij jullie beter bekend als de kievit (Vanellus vanellus). Parmantig stapte hij met zijn wapperende kuif door het natte land, af en toe even voorover buigend om zijn snavel in de grond te prikken. En als een volleerd model showde hij uiteindelijk ook de mooie glanzende kleuren op zijn verendek nog even …
Nadat we onder het genot van koffie en koek een uurtje hebben genoten van het uitzicht vanaf het Oudemirdumerklif, besluiten we verder te gaan. Er staan tenslotte nog twee kliffen op het programma. We volgen het Minne Minnespaad terug naar de auto, en zoals altijd op deze plek, kan ik het ook nu halverwege het pad niet laten om nog even achterom te kijken. Onze volgende pleisterplaats ligt bij het bos helemaal rechts aan de horizon …
Bij het hek en de stroommat halverwege het pad doe ik nog even een paar stappen zijwaarts om nog even zicht te krijgen op de zuidkant van de zuidelijke tuinwal langs het pad …
Maar belangrijker nog is dat dit de kans biedt voor een laatste blik op het IJsselmeer en de paaltjes die het eind van het Oudemirdumerklif ter plekke markeren. Eventueel grazend vee zou zonder die afscheiding mogelijk enkele meters naar beneden kunnen tuimelen …
Deze aanblik … dat weiland, die paaltjes en daarachter die grote leegte met hooguit af en toe één of twee passerende zeilboten … Ik kan daar elke keer wanneer ik hier ben weer van genieten. En dat geldt nog net wat meer wanneer de zon het water even lekker laat glinsteren …
Maar niet langer gedroomd … op naar het Mirnser Klif!
Aan het eind van het door tuinwallen omgeven Minne Minnespaad komen we na enige tijd op het Oudemirdumerklif (kaart Google Maps) aan en krijgen we vanaf bijna 8 meter hoogte een prachtig uitzicht over het IJsselmeer …
Samen met een ouder paar, dat een verdieping lager op één van de zeven bankjes zit, genieten we een tijdlang van de leegte op het zonovergoten IJsselmeer …
Nou ja, leegte … echt helemaal leeg is het IJsselmeer zeker in de zomermaanden maar zelden. Woensdag zagen o.a. een fraaie driemaster tussen ons en Enkhuizen richting Lemmer koersen …
Gestaag voorbij drijvende wolken zorgen intussen voor een mooi lichtspel van donkere vlakken die over het wateroppervlak glijden …
Als we de blik in zuidelijke richting wenden, zien we dat de leegte aan de horizon boven de vlakke Noordoostpolder voorgoed is verdwenen …
Daar is in de afgelopen jaren het grootste windmolenpark van ons land verrezen, dat op 21 juni jl. door minister Kamp van Economisch Zaken is geopend …
Helemaal klaar lijkt het park nog niet te zijn, want met een enorme kraan worden nog werkzaamheden uitgevoerd bij één van de enorme turbines …
En voor wie nu denkt: “Ach, die paar windturbines, dat valt toch wel mee …” Nee, het valt niet mee, want het zijn er gigantisch veel, 86 om precies te zijn. Hieronder zie je nog maar een deel van het totale park. Maar ja, we zullen toch aan duurzame energie moeten werken en wennen. En laten we eerlijk zijn, die krengen moeten toch ergens staan …
Er zit weinig anders op dan af en toe maar eens de andere kant op te kijken of een oogje dicht te knijpen, vrees ik. In dit geval richten we de blik gewoon maar weer samen met het oudere paar op de nog steeds maagdelijk lege vlakte van het IJsselmeer in westelijke richting …
Ondanks die windturbines houd ik nog steeds van dit unieke stukje Fryslân!
Tijdens mijn tocht door het hoge noorden van Fryslân heb ik ergens in de buurt van Holwerd een paar foto’s gemaakt van de grote leegte tussen de oude en de nieuwe zeedijk …
Hier en daar een rietkraagje en een rij paaltjes, veel meer valt er niet te zien in de licht besneeuwde vlakte …
Aan het eind van een doodlopend weggetje, dat niet met de auto toegankelijk is, ontwaar ik in de verte de nieuwe zeedijk …
Op een mooie voorjaarsdag zou het wellicht de moeite zijn om hier te midden van kwinkelierende weidevogels naar de dijk te lopen, daar was het nu echter te koud voor .
Afanja's Weblog 