We hebben de dijk en de zee intussen tijdelijk achter ons gelaten. Op weg naar de auto maken we nog een korte wandeling langs de huisjes van museum It Fiskershúske in Moddergat. Van de weidsheid van het Wad komen we weer in de beslotenheid van het dorpje. Om te beginnen een paar gesloten luiken met een hartje …
Veel valt heb ik er niet over te vertellen. Ik heb er gewoon genoten van de oude luiken met hartjes, de groen uitgeslagen dakpannen en de waterput bij Klaskes Húske. Toch nog maar eens terug gaan om ook eens binnen te kijken in die kleine optrekjes …
De laatste foto die ik op deze dag heb gemaakt in Peazens-Moddergat is er een van het klompenrek aan de achterkant van de helaas gesloten Kofje & tee drinkerij Yke-muoi …
Ik hop wat heen en weer tussen twee ritjes. Vandaag ben ik toe aan het tweede deel van mijn rit over de Tjongervallei van vorige week dinsdag. Na mijn bezoekje aan Sluis I besloot ik meteen nog even een kijkje te nemen bij Sluis II in de Tjonger, ongeveer 6 km oostelijker. Daarvoor moest ik een flinke omweg maken, omdat er tussen Sluis I en II op de Tjongervallei een Tesla op de kop in de sloot terecht was gekomen. Die heeft kennelijk iets de snel gerende op de smalle weg …
Omweg of niet, wat later dan voorzien kwam ik uiteindelijk toch bij Sluis II aan. Wat meteen opviel, is dat er een identieke sluiswachterswoning staat als bij Sluis I. Nadat ik de auto had geparkeerd liep ik naar de sluis en de zeker niet minder mooie sluiswachterswoning …
De eigenares was bezig met het schilderen van de luiken. Voordat de verf opdroogde, had ze net even tijd om een gezellig praatje te maken. Toen het tijd werd om de plakband te verwijderen, ben ik doorgelopen. Ik heb toegezegd dat ik nog eens langs zou komen, als het helemaal klaar was … 😉
Ik ben even een klein stukje in westelijke richting gelopen om het hoogteverschil van 1,70 meter te kunnen tonen. Bij zowel Sluis I als II staan pompen om bij lage waterstand gebiedseigen water terug te pompen ten behoeve van de recreatievaart. En dat is wel van belang, want de Tjonger maakt deel uit van de toeristische Turfroute …
Update:
Ik ontdekte zojuist op YouTube een video van het wrak. Op de achtergrond is onze auto nog net een paar maal te zien, op het moment dat ik dwars op de weg stond om te keren en foto’s te maken …
De sluiswachterswoning, indertijd ook wel verlaatmeesterswoning genoemd, is in 1893 gebouwd in opdracht en naar standaardontwerp van de Provinciale Waterstaatsdienst. De woning staat georiënteerd op de sluis: de uitbouw van de voorgevel staat direct aan het vroegere jaagpad (tegenwoordig verbreed en bestraat) dat de woning scheidt van de sluiskolk in de Drachtstervaart. Aan de achterzijde ligt een ruime tuin. Dit is het aanzien van de sluiswachterswoning vanaf de klapburg …
De sluiswachterswoning is van cultuurhistorisch belang, omdat het een essentieel onderdeel is van het enige waterstaatkundig complex in de Drachtster Compagnonsvaart dat bewaard is gebleven. De woning is een voorbeeld van de gestandaardiseerde dienstwoning van de Provinciale Waterstaat. De sluiswachterswoning is geklasseerd als Rijksmonument …
Tegenwoordig heeft kunstenares Margreet Boonstra haar domicilie in de sluiswachterswoning. Margreet behoort tot de ‘Noordelijke Realisten’, ze werkt voornamelijk buiten ‘en plein air’.“Dit alles ter plekke, alla prima. Direct werk in olieverf op doek”, schrijft Margreet op haar website …
We vervolgen onze kuier door Buitenstvallaat en naderen het laatste huis: de woning van scheepsbouwer O.H. van der Werff. Daar duiken we echt de geschiedenis in …
De eerste wandeling door Ault en over het strand was niet eens zo lang geweest, maar ik was blij dat we weer terug waren. Het heuvelachtige karakter van het dorp en het grind op het strand hadden het lopen niet makkelijker gemaakt. Toch duurde het tijdens de koffie niet lang of ik stond weer met de camera op het balkon om nog eens naar de krijtrotsen te kijken …
De lucht was grijs en trok steeds verder dicht. Daaronder vertoonde de oceaan een mengeling van zeegroen en loodgrijs. Niet eerder had ik een week lang zo’n uitzonderlijk zicht op de zee. Hoogte is altijd moeilijk in te schatten, maar ik denk dat het balkon zich al snel ca. 25 meter boven de zeespiegel bevond …
Ondanks het grijze weer was ik op dag één meteen al verrukt van dat uitzicht. Maar wat voor bevoorrechte positie dat echt was, zou pas in de loop van de week blijken …
De eerste dag eindigde met regen en wind. Maar het was geen straf om ’s nachts met het voortdurende ruisen van de zee en het geluid van af en toe zacht klapperende luiken in slaap te vallen. Dag twee zou een veel vriendelijker weerbeeld bieden …
Vanmorgen heeft een vaardige verpleegkundige van de Pijnpoli in ziekenhuis Nij Smellinghe in Drachten me weer eens even ‘lekker ingepeperd’. Nou ja, echt lekker is zo’n behandeling natuurlijk niet. De qutenzapleister heeft mijn buik weer geteisterd alsof ik twee dagen in de zuid-Franse zon heb gelegen, maar niets is minder waar …
Gelukkig vind ik het geen straf om vanmiddag met ontblote buik lekker gestrekt voor de buis te hangen om de pijn weg te laten trekken. In alle rust zullen er ook vandaag vast weer fraaie landschappelijke beelden van Frankrijk aan me voorbij trekken. Het commentaar Michel Wuyts en José de Cauwer van de BRT zal me na verloop van tijd ongetwijfeld weer lekker weg doen sukkelen. In een naar verwachting niet al te spannende rit zullen de oogluikjes dan wel even dicht vallen. Maar bij het Finish Alert van Radio Tour ben ik er natuurlijk weer …
Ook op mijn weblog gooi ik de luiken binnenkort overigens even dicht. Dat had ik oorspronkelijk niet gepland, maar de MS-vermoeidheid plaagt me de laatste tijd net wat meer dan me lief is. En dan is het beter om even gas terug te nemen, heeft de ervaring me geleerd. Morgen voor de zomerstop nog één logje, dat al enige tijd in concept (bijna) klaar staat voor publicatie. Daarin neem ik jullie mee op een virtuele reis. Oant moarn …
De zoveelste warme periode is er voor mij net eentje teveel. Donderdag ging het allemaal nog wel, zodat we mijn verjaardag nog mooi even konden vieren met een lunch op het terras bij Paviljoen de Leijen …
Vrijdagochtend was bij het opstaan meteen duidelijk dat het mis was: elastieken of zo u wilt rubberen benen zonder enige draagkracht, gepaard gaand met algehele lamlendigheid. Vechten tegen dergelijke MS-klachten heeft geen enkele zin, er aan toegeven werkt over het algemeen veel beter. Daarom heb ik besloten om de luiken hier eerst maar even een paar dagen te sluiten …
Afanja's Weblog 