In tegenstelling tot die van de buurvrouw, is onze tuin tamelijk stormvast ingericht. Terwijl er bij de buurvrouw met het nodige lawaai en geweld van alles door de tuin heen en weer wordt geblazen, bewegen bij ons alleen de bomen, een paar planten en enkele tuinornamenten wat heen en weer in de wind …
Ik doe er voor de gelegenheid een toepasselijk muziekje bij van Cream, met in de hoofdrol één van mijn nog levende muzikale helden, Eric Clapton …
Een mooie maandag gewenst.
Gistermiddag kwam ik tot de ontdekking dat ik mijn weercijfers over 2023 nog helemaal niet had gepubliceerd. Omdat het zonde zou zijn om die cijfers van het record warme en natte jaar verloren te laten gaan. Daarom hieronder alsnog de cijfers zoals ik ze het afgelopen jaar in onze tuin heb opgetekend. Wie geïnteresseerd is in het landelijk weeroverzicht verwijs ik naar het jaaroverzicht van het KNMI …
Het meest opvallend: in 2023 was iedere maand warmer dan het langjarig gemiddelde over de periode 1971-2000. Landelijk was 2023 met een gemiddelde temperatuur van 11,8°C het warmste jaar sinds het begin van de metingen van het KNMI in 1901. In onze tuin was 2023 met een gemiddelde temperatuur van 11,5°C het warmste jaar sinds het begin van mijn metingen in de tuin in 2003. Over de periode 1971-2000 was het langjarig gemiddelde in onze tuin op ca. 9,1°C. Over de afgelopen 20 jaar lag dat langjarig gemiddelde al op 10,2°C …
Van echt winterweer was in 2023 geen sprake. In januari heeft er een dun laagje ijs op onze vijver gelegen, maar veel stelde dat niet voor. Rond 11 maart en op 4 december hadden we enkele dagen met een fotogeniek laagje sneeuw …
Behalve warm was 2023 vooral ook erg nat. In 8 van de 12 maanden was het veel, maar dan ook veel natter dan normaal. Landelijk viel er gemiddeld op de KNMI-weerstations 1060 mm, normaal is dat 795 mm. Op een selectie van 13 neerslagstations viel zelfs 1149 mm. In onze tuin viel in 2023 in totaal 1280 mm regen. Hieronder de maandelijkse verdeling van de neerslag in onze tuin …
Dat het erg nat was, zal duidelijk zijn. Daarnaast trok er ook een paar maal een storm (deels) over het land. Op 5 juli veroorzaakte storm Poly in het noorden veel overlast. Op 11 november kregen we met de storm Ciarán te maken. Die blies bij een van de buren een boom omver, maar die staat intussen weer keurig overeind. Ook de jaarwisseling verliep stormachtig …
De 1280 mm neerslag in onze tuin was meteen een absoluut record. Gemiddeld viel er in onze tuin de afgelopen 20 jaar ca. 857 mm neerslag. Landelijk was het in het zuidwesten het minst nat. Het droogste KNMI-station was Westdorpe, daar viel 881 mm, 95 mm meer dan normaal. Deelen was het natste station met 1273 mm, ruim 400 mm meer dan normaal …
Dat 2023 uiteindelijk zo warm was, heeft vooral te maken met de daling van het aantal ijsdagen (max. temp. lager dan 0,0 °C) van resp. 11 naar 3 en de daling van het aantal vorstdagen (min. temp. lager dan 0,0 °C) van 63 naar 27. Het aantal tropische dagen (max. temp. 30,0 °C of hoger) lag in onze tuin op het normale aantal van 3. Vooral het aantal warme en zomerse dagen lag een stuk hoger dan normaal …
Tot zover de weercijfers zoals ik ze in 2023 in onze tuin heb opgetekend. Intussen is ook 2024 alweer van start gegaan met een iets warmere, maar vooral weer nattere maand dan normaal …
Het weer is hier vandaag weer niks beter dan gisteren, sterker nog: behalve regen hebben we nu ook nog eens een stormachtige wind, die wordt aangejaagd door storm Pia …
Dat lijkt me voldoende reden om er ook vandaag nog maar wat kleurrijke foto’s tegenaan te gooien, die ik in maart van dit jaar heb gemaakt in de Orchideeënhoeve bij Luttelgeest …
Nou, reken maar! Maar gelukkig niet bij ons. De schutting van één van de buren werd meteen bij de passage van storm Dudley op woensdagavond al geveld. Sindsdien ligt hij horizontaal gestrekt in de tuin. Uitgerekend die schutting werd in juni 2015 ook al eens geveld door een windhoos of een valwind …
Verder gingen er in de buurt aan verschillende kanten enkele bomen plat. Bij ons bleef het beperkt tot het regelmatig buiten zijn oevers treden van de vijver. Tijdens de zware buien stond er al snel een paar centimeter water op een flink deel van het terras …
Maar ja, dat is ook wel een beetje eigen schuld. Op ons verzoek heeft mijn meest handige zwager de afvoer van het regenwater vanaf het dak veranderd. Het water loopt daar nu via het dakje van het fietsenhok naar onze regenton. Wanneer de ton vol is, gaat het water via een ondergrondse overloop naar de achterkant van de vijver …
Onder normale omstandigheden gaat dat lang goed, maar bij de stormbuien van de afgelopen dagen loopt het nieuwe waterafvoersysteem tegen zijn grenzen. Zodra de vijver vol is, loopt het overtollige water het terras op, om zich daar te verzamelen in het zuidoostelijke kwadrant van het terras. Na enige tijd wordt een kleine verhoging aan de zuidkant van het terras overwonnen. Vanaf dat moment loopt het water langzaam over het paadje naar achteren. Waar het paadje bijna aan het eind van de tuin een bocht naar links maakt, vormt zich een grote plas. Als ook dat spaarbekken gevuld is, zoekt het water zich een weg naar de schuttingdeur. Daar loopt het vervolgens door de steeg naar de gemeentelijke regenwaterafvoer enkele meters verderop …
Uiteindelijk raken we het overtollige water dus wel kwijt, maar vanuit praktisch oogpunt is een ingreep op termijn wel het overwegen waard. Kijkend naar het leven in de vijver kan het vanuit oogpunt van natuur en milieu echter bijna niet beter functioneren dan op de huidige manier. De waterplanten tieren welig, en er hangen nu al twee dikke kikkers in de vijver rond …
Ook op grotere schaal valt het niet mee om het overtollige regenwater kwijt te raken. Daarom is het aloude Woudagemaal bij Lemmer weer onder stoom gebracht. De Leeuwarder Courant plaatste zojuist een filmpje over de werking van dit geweldig mooie stuk stoomtechniek:
Een ouderwetse herfststorm genaamd Bella in plaats van ’n gezellig sneeuwstormpje tussen kerst en oud & nieuw …
Het is nu niet echt het ideaalplaatje wat ik me van de corona-eindejaarstijd had voorgesteld …
In plaats van een sneeuwwandeling heb ik vanmorgen een kuiertje door mijn foto-archief gemaakt …
Het was me een genoegen om in deze herfstige coronatijd uitgebreid terug te blikken op onze korte vakantie aan de Noord Franse kust in mei/juni 2005. Met dank aan een fijn digitaal fotoarchief, een nog goed werkend langetermijngeheugen en een ruime fantasie werd het echt een lekkere, 59 dagen durende virtuele vakantie.
De laatste foto die ik van deze vakantie laat zien, is de onderstaande foto. Ik heb hem op 3 juni om 13:49 uur gemaakt, omdat de oceaan op dat moment in noordwestelijke zon, zee en rust uitstraalde, welhaast het ideale vakantiebeeld. Precies twaalf minuten later kwam vanuit het zuidwesten die machtig mooie rolwolk op me af en sloeg het weer ineens weer om. Zo snel kan het gaan daar. Hoe mooi wil je het als fotograaf hebben …!?
Bij het herbeleven van deze vakantie, kwam ik op zoek naar wat extra informatie over de omgeving o.a. uit bij een in Ault wonende fotograaf. Hoewel ik me normaal gesproken verre houd van Facebook, heb ik nu eens een uitzondering gemaakt. Sylvain Coutant struint de omgeving van Ault volgens mij dag & nacht in weer & wind af op zoek naar mooie foto’s van landschap en natuur (vooral ook veel mooie vogelfoto’s). Ik ben zo vrij geweest om een paar van zijn foto’s hier te gebruiken om te laten zien wat wij net gemist hebben. Deze foto’s maken ook meteen duidelijk waarom het haunted house, dat op het randje van de krijtrots op de achtergrond van de laatste drie foto’s stond, intussen is gesloopt. Kijk maar eens hoe de golven daar op de krijtrotsen beuken …
Daarmee ben ik aan het eind van deze serie gekomen. Jullie waren een fijn publiek. Bedankt voor alle reacties en likes!
Toen ik die nacht even wakker werd, hoorde ik de luiken aardig klapperen en kraken. Ik draaide me nog eens lekker om en besteedde er verder heen aandacht aan. Toen ik de volgende ochtend de gordijnen opende, bood de oceaan een aanblik, die ik die week nog niet eerder had gezien: bruisende witte koppen krulden om op wilde golven …
Vooraf was ik het zeker niet van plan geweest, maar nu zat er niets anders op dan voor vertrek toch nog maar even af te dalen naar de plek aan de voet van de krijtrotsen waar eerder al een deel van het betonnen voetpad was weggeslagen …
Daar heb ik de onderstaande foto’s gemaakt, die ik maar weer tot een diashow aaneen gesmeed heb …
Na een tijdje heb ik mezelf er node weg moeten rukken. We hadden afgesproken niet te laat te vertrekken, want een uurtje of zes zou de thuisreis al snel gaan duren …
– wordt nog één keer vervolgd –
Afanja's Weblog 