Bij ‘de Oude Schouw’

Na onze kuier door Mantgum was het alweer tijd om de steven huiswaarts te wenden. Tussen Irnsum en Akkrum kwamen we langs Oude Schouw. We besloten even een kijkje te nemen bij het gerenommeerde hotel ‘de Oude Schouw’ op de oever van het Prinses Margrietkanaal. Zodra we het terrein op reden, schrok ik van de deplorabele staat van het gebouw en zijn directe omgeving …

Waterherberg “De Oude Schouw” lag aan de oorsprong van de vroegere Middelzee en kent een rijke geschiedenis. Het is al sinds de 16e eeuw een van de oudste pleisterplaatsen van Fryslân. Op dit moment kruist de rivier de Boarne hier het omstreeks 1946 gegraven Prinses Margrietkanaal, oftewel de gekanaliseerde rivier de Wjittering. Op deze historische plek deed de waterherberg dienst als veerhuis gelegen aan de oude Rijksweg naar Leeuwarden. Hier werden gasten, reizigers, dieren, goederen en proviand door de herbergier met de veerpont overgezet …

We liepen voor het haveloos uitziende hotel langs naar de waterkant. Ten westen van ons zagen de brug ‘Aldskou’ over het Prinses Margrietkanaal, aan de oostkant liep het kanaal richting Grou. Daar hadden we ook zicht op het terras aan het water, hoewel er geen gasten te zien waren, zag het terras er pico bello uit …

Terwijl we daar stonden, naderde vanuit oostelijke richting het plezierjacht ‘Wite Swaen’. We keken de boot na tot hij onder de brug uit zicht verdween. Daarna liepen we langs de haveloze voorgevel van het hotel terug naar de auto …

Het is jammer, ‘de Oude Schouw’ is vergane glorie. De laatste eigenaren schijnen er o.a. met verschillende (ver)nieuwbouwplannen alles aan te hebben gedaan om het schip te keren. Keer op keer sneuvelden plannen echter als gevolg van bestuurlijke beslissingen. Intussen staat ‘de Oude Schouw’ te koop via Makelaardij Hoekstra

– wordt vervolgd

Oud hout in het bos

Nadat we de Burmaniazuil en de Poppestien hadden bekeken, liepen we door het bos terug in de richting van het landhuis. Ook hier troffen we monumentale, deels holle bomen aan …


Rond één van de bomen lagen grote stukken van afgebroken takken. Een van die stukken oud hout heb ik eens van dichterbij bekeken. Ik houd wel van dit soort natuurlijke stillevens …

We liepen terug in de richting van ‘de Slotplaats’. Daar wil ik jullie tot slot van deze serie nog een bijzonder tuinornament uit de 18e eeuw laten zien …

Vijf eeuwenoude beuken

Hoewel Jetske nog niet leek te zijn uitgekeken bij de schans wist ik haar toch mee te tronen. Bij de eerste kruising van paden staan een stukje verderop langs de Beakendyk een paar eeuwenoude beuken, die je bij een bezoek aan dit gebied zeker gezien moet hebben (Google Maps). De vijf oude beuken zijn waarschijnlijk omstreeks 1750 geplant in opdracht van Jonkheer Burmania van landgoed ‘de Slotplaats’. Als je om de dikste beuk heen wilt lopen, ben je al snel tien grote passen onderweg …


Ruim 270 jaar oud … Als deze beuken nu eens zouden kunnen vertellen wat ze hier zoal hebben gehoord en gezien. Ze hebben hier bijvoorbeeld ieder jaar de ‘hannekemaaiers’ nog over de Beakendyk voorbij zien trekken. Deze ‘hannekemaaiers’ waren seizoensarbeiders uit Duitsland, die in de 17e tot de 19e eeuw in de zomer lopend naar Nederland kwamen om op het land te werken. De paden die zij namen, lagen op hoger gelegen zandruggen. Omdat het onderweg gevaarlijk kon zijn, reisden de hannekemaaiers in groepen. Zij waren van wezenlijk belang voor de vorming van de oude handelsroute die over de Beakendyk in Bakkeveen liep. Dit pad heeft daarom een grote landschappelijke en historische waarde en maakt deel uit van het Hannekemaaierspad, een wandelroute gebaseerd op het oude netwerk van de maaiers …

Terwijl we de grootste van die majestueuze reuzen stonden te bewonderen – kijk eens naar de omvang van die boom met Jetske ernaast – kwamen er twee wandelaars voorbij. We raakten aan de praat raakten, waarbij één van de mannen vertelde dat hij gids was geweest op het landgoed. Hij wist dan ook meer te vertellen over geschiedenis en natuur in het gebied dan ik kon onthouden, maar een deel van zijn verhaal heb ik intussen in deze tekst verwerkt …

Eén van de vijf oude beuken heeft intussen helaas het loodje gelegd en een tweede lijkt er ook niet best aan toe te zijn. De meest imposante boom is al eens uitgeroepen tot ‘mooiste boom van Fryslân’. Vorig jaar werd hij genomineerd als ‘mooiste boom van Nederland’. Omdat hij die titel niet heeft gekregen, moet hij dit jaar nog maar eens op herhaling, lijkt me.

Ik sluit dit hoofdstuk af met een foto uit oktober 2007. De beuken stonden er toen nog net wat beter bij, maar het verval was al begonnen …


Intussen had Jetske verderop alweer iets interessants gezien, dus we moesten weer doorrrrr …

Kleurrijk verval

Eind augustus verzuchtte ik hier dat er al vroeg in het jaar grote gaten in de bladeren van de hosta’s vielen. Ik vreesde, dat er in dat tempo inde herfst nog maar weinig van de bladeren over zou zijn. In dat geval zouden we de tijdelijke kleurenpracht van die bladeren misschien moeten missen …


Dat bleek gelukkig erg mee te vallen. Begin oktober begonnen ze ineens van groen naar geel en bruin te verkleuren. Ik blijf het een mooi en boeiend proces vinden. Intussen is het mooiste er wel af, zo verliep het ongeveer …

Varens in detail

Nadat een groepje mussen nog even tuin in de al goeddeels kale prunus had zitten ravotten, was het stil in de tuin vanmorgen. Geen gebrom of gezoem van insecten, geen gefladder van een vlinder of een jagende juffer. Droogte en de stilaan naderende herfst tekenen het beeld van de tuin …

De varens zijn het aanzien niet meer echt waard, het totaalbeeld biedt een bizar rommelig beeld. Maar er is zoveel meer dan een totaalbeeld. Daarom heb ik mijn krukje vanmorgen na de koffie eens even naast de varens gezet om er wat details uit te lichten …

Lampionnetjes en hun schaduw

Waar zon is, is schaduw, zo ook bij de lampionnetjes. Ook deze tweede serie heb ik tijdens de kerstdagen gemaakt. Ditmaal heb ik de camera vooral gericht op lampionnetjes, die al wat verder in verval geraakt waren. Dat was niet zo moeilijk, want in totaal hangen er nu nog steeds 28 lampionnetjes in verschillende stadia. Die doorzichtige lampionnetjes zijn met dat ‘omhulsel van kant’ niet alleen zelf mooi, ook hun schaduw mag er zijn …


Oftewel …