Tagarchief: aalscholver

Vier dagen winter

Geplaatst op door

Zo, dat was weer een fijn wintertje. Het was wat kort, maar voorlopig kan ik er in verschillende opzichten wel weer even mee vooruit. De week maandag begon met een fotokuier met mijn fotomaatje. Wind, water en lichte vorst rond de retentiepolders bij Smalle Ee en It Eilân stonden die dag centraal. Het eerste ijs was bomijs op een plas langs het pad op It Eilân …

Maandag 8 januari 2024 - Bomijs. IJs drijft op het water, bomijs niet. Bomijs steunt op de walkant. Dat is het gevolg van het malen van het onderliggende water. Er zit dus lucht tussen het ijs en het water. Niet op gaan staan dus, je zakt er doorheen. Het heet bomijs omdat het een dof, hol geluid maakt.

Dinsdag heb ik een kijkje genomen bij het ondergelopen land achter de Hooidammen. Daar lag intussen een mooie ijsvloer, maar het was nog te dun om op te schaatsen. Bij de Leijen lag nog geen flintertje ijs op het wateroppervlak, daar zorgde de wind wel voor. Het enige ijs dat daar te zien was, werd gevormd door opspattend water dat bevroor rond takken en rietstengels …

Dinsdag 9 januari 2024 - Bij licht vriezend weer er waait een harde, koude wind over het Friese meertje de Leijen. Wind, water en vorst laten hun sporen achter na in de vorm van een randje ijs rond de restanten van het boomeilandje. Een aalscholver kijkt toe vanuit de boom.

Woensdag werd er volop geschaatst op het ondergelopen land achter de Hooidammen. Met een strakblauwe lucht en minder wind dan de op voorgaande dagen, was het wat we in Fryslân ‘sierlik winterwaar’ noemen …

woensdag 10 januari - bij 'sierlik winterwaar' werd er volop geschaatst op het ondergelopen land achter de Hooidammen

Ook donderdag kon er nog geschaatst worden. Die dag werd er niet alleen geschaatst achter de Hooidammen, maar ook op de Noarderkrite bij De Veenhoop en in de Jan Durkspolder. Daar eindigde de schaatspret met de onfortuinlijke val van een vrouw, die met de ambulance moest worden afgevoerd ..

op de laatste koude dag werd er nog volop geschaatst op het ondergelopen land van de Noarderkrite tussen Smalle Ee en De Veenhoop

Intussen is het feestje alweer voorbij. Rond het middaguur trad de dooi gistermiddag in, en verscheen er water op het ijs. Vier dagen zwerven langs water en ijs begint zich nu te wreken. Maar zoals gezegd, dit ‘kind van de winter’ kan er voorlopig weer even mee vooruit. Lichamelijk pak ik nu een dag of wat mijn rust, waarin ik jullie zo af en toe een deel van de 900 foto’s van de winterse taferelen voorschotel, die ik deze week heb gemaakt …

Een grijs uurtje bij de Leijen

Geplaatst op door

Gistermorgen was het hier voor de verandering eens een paar uur achtereen droog. Hoewel het met het regenachtige weer van de laatste dagen afwachten was of het modderige pad te belopen zou zijn, besloot ik maar weer eens naar de vogelkijkhut bij Doktersheide (Google Maps) te gaan …

Gelukkig lag er alleen het laatste stuk voor het vlonderpad een modderbad op me te wachten. Met de nodige voorzichtigheid heb ik het droog en schoon weten te houden. Terwijl ik over het vlonderpad liep, verscheen er in zuidwestelijke richting even een hoopvol gaatje in het verder gesloten wolkendek …

Maar het wolkendek bleef gesloten. Het was donker en stil op de Leijen. De stokken voor de ijsvogel en andere viseters bleven leeg. En verder was er ook bar weinig te zien …

Op de laatste restanten van het in twee delen uiteen gevallen boomeilandje zaten een paar aalscholvers. Op het moment dat ik ingezoomd had op de aalscholver in de hoogste top, besloot die net weg te vliegen …

Verder heb ik alleen op heel grote afstand een eenzame knobbelzwaan zien dobberen. Het enige levende wezen dat zich op nette afstand liet zien, was een passerende meerkoet …

Zicht op uitkijkpunt Leyensloane

Geplaatst op door

Na de wandeling langs het pas gemaaide rietland heb ik enige tijd in de vogelkijkhut ‘Blaustirns’ gezeten. Het weer leek vriendelijker dan het was, er kwam weliswaar meer ruimte voor de zon, over de Leijen blies een frisse wind de hut in …


Op het steeds verder uiteenvallende boomeilandje zaten een stuk of wat aalscholvers hun veren te poetsen en drogen …

Ik bekeek dit alles dus vanuit de kijkhut op de onderstaande foto. Die foto had ik een week eerder gemaakt, terwijl ik op het uitkijkplatform stond bij het strandje aan de Leyensloane op de zuidelijke oever van het meer …


Omdat er verder weinig te beleven viel op het water, liet ik mijn blik nu vanaf de westelijke oever langzaam in zuidoostelijke richting naar rechts over de horizon glijden. En jawel, daarginds staat het uitkijkplatform op de landtong bij het strandje aan de Leyensloane waar ik de bovenstaande foto heb genomen …

Het werd fris in de hut. Omdat ik intussen had gezien wat ik wilde zien, ben ik er niet lang meer gebleven. Ter afsluiting nogmaals een foto vanaf het vlonderpad van het kaalgeschoren rietland en de bossen riet in de verte …

Langs het hoge riet

Geplaatst op door

Vorige week woensdag was het mooi weer om weer eens een wandeling bij de Leijen te maken. Bij gebrek aan winterweer was ik er al een tijdlang niet meer geweest. Sommige plekken hebben met grijs en donker weer weinig te bieden, de vogelkijkhut ‘Blaustirns’ (Google Maps) bij de Tike is voor mij zo’n plek …


Ik was nog mooi op tijd om over het paadje langs het manshoge riet in de richting van de hut te kunnen lopen. De lokale rietsnijder die dit rietland pacht was intussen begonnen om zijn materieel aan te voeren, had ik onderweg gezien. In de loop van deze week zal het rietland hier waarschijnlijk weer een haal ander beeld bieden. Dan zal het mooie wuivende riet, dat zich onder invloed van zon en wind steeds weer anders toont, tot op enkele centimeters boven de grond zijn verdwenen …

Aangekomen in de vogelkijkhut is dit het beeld door één van de geopende kijkluikjes. In de verte is het steeds verder uit elkaar vallende boomeilandje te zien …


Door wat verder voorover te buigen en wat in- en uit te zoomen, is dit van links naar rechts het beeld over het meertje de Leijen. Op de omgevallen boom zat een eenzame aalscholver, verder was het rustig op het water. Toch kwamen er na enige tijd later diverse vogelsoorten voorbij …

– wordt vervolgd

Een verrassing – 2. de concurrent

Geplaatst op door

Ons geduld werd aardig op de proef gesteld, terwijl we met onze camera’s in de aanslag zaten te wachten op de dingen die zouden komen. Gelukkig hadden we alle tijd. De zon was intussen schuil gegaan achter een grijs wolkendek en er stond een vrij kille noordelijke wind. Daarmee viel een tweede doel voor die dag automatisch af. En dat gaf ons, terwijl we gerieflijk in de auto zaten, nog wat meer tijd …

Plotseling was er actie in het water. Vanuit de schijnbaar onpeilbare diepte was ineens een aalscholver opgedoken …

Dat was niet echt waar we op zaten te wachten. In tegendeel, het was een regelrechte concurrent van hetgeen waar wij op zaten te wachten. Maar ach, het bood ons wel even wat afleiding en bezigheid …

Lang duurde de voorstelling niet. Nadat hij eens naar links en naar rechts had gekeken, schonk hij mij nog een vernietigende blik. Meteen daarna dook hij weer onder …

En wij … wij bleven wachten, want we hadden immers alle tijd …

  • wordt vervolgd

Vrolijk Pasen!

Aalscholver met haantjesgedrag

Geplaatst op door

Er viel niet veel te beleven in de Jan Durkspolder die dag. Het rad van de windmotor draaide heel rustig zijn rondjes en af en toe passeerden er een paar fietsers …

Aan de oostkant van de hut zat in de verte een aalscholver op een paaltje wat te poetsen en te pronken. En daar had hij ook alle recht toe met de sierlijke, bijna zilveren veren op zijn kop en de witte vlek bij zijn poten. Heel even ging er een tweede aalscholver op één van de paaltjes zitten …

Lang duurde dat niet. Het was duidelijk, de eerste aalscholver haalde alles uit de kast om zijn soortgenoten te imponeren. En dat lukte ook heel aardig. Een paar ijselijke kreten waren genoeg om de bezoeker te verjagen …