Het was weer prachtig in de Ecokathedraal zaterdag. In deze tijd van het jaar legt de zon op verschillende plaatsen mooie schaduwen over de bouwwerken. Over een tijdje zijn de structuren van de omringende bomen weer veel minder goed te zien, omdat de kruinen dan weer volledig gevuld zijn met blad …
Behalve de schaduwen van takken en bladeren op de bouwwerken, komen ook de planten die zich daarop en daartussen hebben gevestigd nu ook heel mooi uit. Bloeiende planten zorgen hier en daar voor mooie kleuraccenten tussen de gestapelde bouwwerken …
Vandaag is het honderd jaar geleden dat Louis le Roy (1924 – 2012) werd geboren. Hij was een tuinarchitect, beeldend kunstenaar, schrijver, professor honoris causa en leraar tekenen. Hij noemde zichzelf een ‘ecotect’. In Heerenveen en omgeving werd hij ook wel ‘de wilde tuinman’ genoemd. Hij is de grondlegger van de Ecokathedraaldie hij bouwde bij Mildam …
In Museum Heerenveen wordt van 26 oktober 2024 t/m 2 februari 2025 de tentoonstelling ‘100 jaar is niets!’georganiseerd. De tentoonstelling gaat over leven, werk en nalatenschap van Le Roy. De tentoonstelling vertelt het verhaal van het ecokathedraaldenken op een vernieuwende manier aan een breed publiek om samen de wereld een beetje mooier te maken …
Zijn pleidooi voor een duurzame creatieve interactie tussen planten, dieren en de mens rekt niet alleen de grenzen van de kunst op. Louis le Roy liep ook vooruit op het ecologische denken van vandaag. Centraal in zijn ideeën staat dat de mens de natuur niet moet beheersen, maar samen moet werken met haar groeikracht om zo de hoogste graad van complexiteit te bereiken. Deze complexiteit vereist niet een korte periode, maar een langdurige interactie tussen mens en natuur. Vandaar de titel: ‘100 jaar is niets’ …
Deze foto’s heb ik allemaal gemaakt tijdens mijn eerste bezoek aan de Ecokathedraal in november 2002. Dwalend tussen steen en natuur werd me al snel duidelijk wat Le Roy bedoelde wanneer hij het had over ‘Het begint met chaos, maar alles krijgt een plek.’ In het voorste deel van het stuk bos lagen grote bergen steen en beton, hoe verder ik naar achteren liep, hoe imposanter de door Louis le Roy zelf gestapelde bouwwerken werden. Hier had hij op dat moment al ruim 30 jaar aan gewerkt …
Toen ik uiteindelijk na een lange zwerftocht terugkwam in het voorste deel, werd ik daar opgewacht door de mooie muisgrijze poes, die eerder die middag mijn pad ook al had gekruist. Hij kwam letterlijk en figuurlijk poeslief bij me op schoot zitten, toen ik lekker op een muurtje ging zitten. Terwijl ik mijn eerste toch wel overdonderende kennismaking liet bezinken, bleef de poes nog geruime tijd lekker bij me zitten …
Het was liefde op het eerste gezicht. Gelukkig niet voor die poes, want die heb ik later nooit meer teruggezien, maar wel voor de Ecokathedraal. Wat een bijzonder plek!
Ik sluit af met deel 1 van mijn serie ‘Ecokathedrale fotokuiers’. Er zouden nog talloze volgen, 40 van die fotokuiers staan hier op YouTube …
De honderdste geboortedag van Louis le Roy wordt o.a. gevierd met een
Nadat ik me voorzichtig langs de nieuwe bekleding op een hellend vlak had gewerkt, vervolgde ik mijn weg in de Ecokathedraal. Al snel was ik aangekomen op mijn rustplekje op ‘de tempelberg’ …
Op één van de vertrouwde muurtjes zittend keek ik eens om me heen. Ik zat niet ver van een muurtje waar spinrag en kleine ronde gaatjes verrieden dat er allerlei beestjes tussen de duizenden spleten en kieren in de Ecokathedraal huizen. Toen ik even wat aan één van de stenen morrelde zag ik nog net een pissebed wegglippen …
Nadat ik verderop nog even had rondgeneusd bij de gevallen zuilen en de kardinaalsmutsen, ben ik via de koepel teruggegaan naar voren. Daar heb ik nog even lekker in de zithoek gezeten, voordat ik via ommelandse wegen terug naar huis ben gereden. Ik had nog wel verder naar achteren kunnen dwalen, maar het leek me verstandiger nog wat kracht over te houden voor de volgende dag. ook dan leek het namelijk nog goed weer te blijven …
De afgelopen dagen heb ik meteen volop kunnen profiteren van de eindelijk weer wat lagere temperaturen. Om te beginnen heb ik maandag heb ik weer eens een kijkje genomen in de Ecokathedraal bij Mildam. Het werd in alle rust een fijne fotokuier …
Deze keer ben ik nu eens niet door de majestueuze Porta-Celi naar binnen gegaan. Ik heb gekozen voor een zijingang. Nadat ik me via een smalle doorgang tussen twee wat jongere bouwwerken door had gewerkt, kwam ik terecht op een open ruimte die me naar rechts leidde. Daar kwam ik uiteindelijk uit bij nieuwe bekleding voor een al wat ouder deel van de Ecokathedraal …
Gisteren heb ik voor het eerst sinds mei weer een kijkje genomen in de Ecokathedraal bij Mildam. Ik volg dit project, dat begin jaren ’70 in gang is gezet door Louis le Roy, al ruim 20 jaar. Het is mooi om te zien hoe de los gestapelde stenen en tegels langzaam maar zeker worden opgenomen in de natuur …
Omdat ik vanwege een probleem met mijn onderrug nog niet los vertrouwd ben, loop ik momenteel met een stok. En dat is bij het fotograferen verdraaid lastig. De hele Ecokathedraal is echt te groot voor mij nu, daarom heb ik me beperkt tot het voorste deel. Hier is de laatste tijd weer veel bijgebouwd, zodat steen en beton hier nog de toon aangeven …
Maar geen zorgen, in het vervolg zal het later deze week al snel groener worden tussen steen en beton. Want groen was toch nog de overheersende kleur in de Ecokathedraal …
Vrijdag 11 november zijn Jetske en ik weer eens samen de Ecokathedraal ingetrokken. We hadden gehoopt dat de zon even zou doorbreken om mooie herfstkleuren boven en rond de gestapelde bouwwerken uit te lichten. Dat viel echter nogal tegen. De zon liet die dag verstek en de bladeren aan bomen en struiken begonnen er nog maar net te verkleuren …
Op zaterdag 19 november ben ik er nog eens naar toe gereden. Het was een stralende dag met temperaturen rond of net boven het vriespunt. De Ecokathedraal was weliswaar nog steeds niet gehuld in volgroeid herfsttenue, maar de zon maakte het toch een stuk levendiger dan de week ervoor …
Na een korte pauze op ‘de Tempelberg‘ zette ik mijn tocht door de Ecokathedraal voort. Om te beginnen ben ik via de trap tussen de twee muren afgedaald naar een niveautje lager …
Dat ik daar meteen weer op een andere tempel stuitte, is bijna onontkoombaar in de Ecokathedraal. Terug op de begane bosbodem ben ik nog even doorgelopen naar het atelier van Louis le Roy. Daarmee had ik mijn grens weer bereikt voor die dag, tijd om terug te gaan. Op weg terug naar de uitgang heb ik nog even een paar foto’s gemaakt van de uitgebloeide kaardenbol en de pas verschenen rozerode zaaddoosjes van de kardinaalsmuts …
In tegenstelling tot op de heenweg ben ik nu weer gewoon onder de machtige ‘Porta Celi’ door gelopen. Voordat ik daar aan toe was, zag ik het zithoekje al lonkend aan de andere kant van de poort staan. Ik heb deze korte rondgang door het voorste deel van de Ecokathedraal afgesloten op het bruine bankje van de zithoek in het voorportaal. Dat zithoekje heeft zijn beste tijd overigens gehad, dakpannen leken als kussens over het gebroken latje te zijn gelegd …
Afanja's Weblog 