Langs het eerste deel van het Smidspaed ligt aan de westkant een lage zeewering van basaltblokken ter bescherming van de Peazemerlânnen …
De basaltblokken, die ik elders wel eens strakker en netter geplaatst heb gezien, zijn hier en daar met bitumen overgoten. Als lava lijkt het naar beneden te zijn gevloeid …
Nadat we samen een tijdje van het uitzicht over dit deel van het Wad hadden genoten, besloot Jetske even verderop te kijken. Daar zijn op de kwelder onlangs de rijshoutdammen hersteld om de kwelder te behouden en te versterken…
Dat was na de eerdere fotosessie bij Peazens-Moddergat wat teveel van het goede voor mijn onderdanen. Ik stelde me tevreden met de eerste rij palen in de verte …
Daarna heb ik mijn camera eens op de peilschaal peilschaal gericht, die aan de voet van de dijk in de Waddenzee staat. Het is al een oudje, want ‘Waterschap Fryslân’ heet volgens mij al sinds 2004 ‘Wetterskip Fryslân’ …
En verder heb ik er nog enige tijd gewoon staan genieten van het uitzicht. Het was er zo mooi en zo stil, alsof ik er alleen op de wereld was. Omdat hier geen bankje op de dijk stond, heb ik me node van het uitzicht los moeten rukken om af te dalen naar het dorp …
Vlak voordat ik me om wilde draaien, verscheen de lange man ook nog even op dijk. Toch leuk om hem op die mooie dag aan het Wad tweemaal te treffen …
– wordt vervolgd
Nadat ik jullie hier de afgelopen negen dagen heb laten meegenieten van een paar tripjes door Fryslân, die Aafje en ik hier onlangs met de Vlaamse blogger Dirk en zijn vrouw hebben gemaakt, is het nu weer tijd voor andere zaken. Zoals gebruikelijk in mei en juni heb ik ook dit jaar alweer heel wat fotokuiertjes gemaakt, die hier binnenkort nog de revue zullen passeren …
Ik doe dat om te beginnen nog eens met een paar foto’s van de Waddenzee. Geprikkeld door mijn foto’s leek het mijn fotomaatje Jetske vorige week namelijk een goed idee om daar samen weer eens rond te kijken. Maar dan net iets westelijker, bij Holwerd en Wierum. Of ik dat niet vervelend zou vinden …?
Het antwoord laat zich raden, want met het heldere voorjaarsweer zou er weer een heel ander sfeertje hangen. En zo was het ook. Daarom kan ik jullie nu in een andere palenrij in een heel ander licht tonen. Deze palen staan een kleine 4 km ten westen van de palenrij bij Paesens-Moddergat bij het dorpje Wierum (Google Maps). En als je goed naar de laatste foto kijkt, dan zie je dat er nog talloze palen tussen Wierum en Moddergat staan …
De volgende stop was bij de buurtschap Koehool (Google Maps), het kleine vissersdorpje waar na de dijkverhoging van de jaren ’70 nog maar een paar van de originele huisjes zijn overgebleven …
Jetske had het verhaal van ‘de Waadfisker’ natuurlijk al gelezen op mijn blog, maar foto’s van het monument had ze er nog niet gemaakt. Dat heeft ze bij deze gelegenheid wel goedgemaakt …
Omdat ik het beeld en het verhaal al kende, ging mijn aandacht op dat moment vooral uit naar de andere kant van de weg. Daar speelde zich wel een aardig tafereeltje af …
Een vriendelijk groetende wandelaar liep samen met zijn niet aangelijnde hond de dijk op. Daarbij negeerde hij twee borden waarop te lezen was dat honden alleen aangelijnd de dijk op mogen. Dat is op zich tot daar aan toe, maar ik vond het vooral lullig dat hij ook de schaapachtige boa bij ’t hek het nakijken gaf …
Nadat Jetske in fotografische zin rond ‘de Waadfisker’ aan haar trekken was gekomen, besloten we een stukje verderop nog even een kijkje te nemen bij het witte gebouwtje, dat in de verte tegen de dijk lijkt te zijn aangeplakt …
Eenmaal op de kruin van de dijk aangekomen, strekte de Waddenzee zich voor ons uit. Vest of jas kon nog best aan daar, een frisse bries kwam ons over het water tegemoet. Voor eind september lag het er prachtig bij, we hadden het niet beter kunnen treffen …
Een paar schepen koersten in oostelijke richting met op de achtergrond vaag de contouren van Terschelling. Veel meer viel er op dat moment niet te zien of te beleven …
Al snel besloten we terug te gaan naar de auto om onze rit ook in oostelijke richting vervolgen, maar dan over de Sédyk, weg die parallel loopt aan de Waddenzeedijk …
Voordat het zo ver was, werden we echter eerst nog getrakteerd op een enorme bak herrie door twee laag overvliegende F35-JSF’s. Ik kom daar later nog wel op terug, maar ik kan er al wel van zeggen, dat dit een dagelijks terugkerend gebeuren is boven het Wad. En daar zijn dan niet alleen toestellen van onze eigen luchtmacht bij betrokken, ook Belgische JSF’s verstoren de rust hier regelmatig met hun oefenvluchten. Blijkbaar krijgen ze geen vergunning om boven België te oefenen en kopen ze hun oefenruimte hier in … 😦
Terwijl het sonore bulderende geluid van de straalmotoren nog minutenlang nadreunde, daalden wij de dijk af om onze weg te vervolgen …
We zijn aangekomen bij de laatste dijkcoupure die ik in het kader van deze serie laat zien. De boerderij die erachter schuil gaat, ziet er in tegenstelling tot de vorige boerderij zeer goed onderhouden uit …
De gemetselde dijkwand aan de linkerkant genummerd 22, ziet er ook nog goed uit. Met nummer 24 aan de rechterzijde is het duidelijk minder gesteld, daar mist een flinke brok uit de muur. Achter die geteisterde dijkwand zie je trouwens ook het schotbalkenhuisje staan, met onder het roestkleurige dak de zware balken, die in de gleuven van de dijkwand geschoven kunnen worden …
Van achter de dijkcoupure naar buiten kijkend, is nog beter te zien dat er een flinke hap uit het metselmerk mist. Ik mag toch hopen dat er vanaf nu wat zuiniger mee omgegaan wordt, want dit rijtje dijkcoupures aan de Alddyk tussen Paesens en Anjum is een mooi stuk cultureel erfgoed dat het verdient om bewaard te blijven …
Het viel ons op een bepaald moment op, dat er vlak achter de oude dijk nog houten elektriciteitspalen met van die mooie witte isolatoren en een metalen dakje staan. Oftewel ‘palen met porseleinen potjes’, zoals ik ze ook nog uit mijn jongste jaren ken …
Bovenin loopt nog een draad van de ene paal naar de andere. Deze streek ligt gevoelsmatig dan wel zo ongeveer aan het einde van de wereld, maar ik kan me toch niet voorstellen dat ze alle stroom hier nog door dat ene draadje krijgen. En er moet toch nogal wat doorheen, want zonnepanelen kon ik er niet gewaarworden …
Ik moet bekennen dat ik er niet op heb gelet, maar vermoedelijk kent die draad hier ook ergens een begin- en eindpunt. Zou het kunnen dat er een liefhebber woont, die een aantal van die palen heeft weten te redden van de ondergang …? Ik vond het in ieder geval wel mooi om hier nog een aantal van die oude palen aan te treffen …
Morgen bekijken we nog een oude dijkcoupure …
Afanja's Weblog 