De maan op zijn mooist

Zoals bij menigeen bekend, lokt het zachte weer me de laatste tijd dagelijks vele malen even de tuin in. Zo ook woensdag tegen het vallen van de avond. Zodra ik de deur opende, werd ik verrast door de maan die me vriendelijk toelachte. Ik maakte meteen rechtsomkeert om camera en statief even in stelling te brengen op het terras …

De atmosferische omstandigheden waren blijkbaar optimaal, want ik heb zonder noemenswaardig kwaliteitsverlies verder kunnen inzoomen dan me ooit eerder is gelukt. De onderstaande uitsneden van de maan heb ik zo uit de camera kunnen halen zonder dat ik ze op de pc hoefde te croppen. Alleen contrast en kleurstelling heb ik wat bijgewerkt …

Ter afsluiting heb ik de maan nog even laten vervagen achter de hazelaar …

Hoe en wat 2019 – 5

Wij waren er begin mei een weekje tussenuit. Op zich best lekker, maar in weerkundig opzicht hadden we het wel beter kunnen treffen. De maximumtemperaturen schommelden in die week rond de 11-12 graden met een positieve uitschieter van 13,1 ºC op 2 mei. Slechts één zonsondergang was het bekijken en fotograferen waard …

Het bleef de hele maand aan de frisse kant, zo af en toe komt dat ook nog voor in tijden van klimaatopwarming. De maximumtemperatuur reikte in mei niet verder dan 21,6 ºC. Dat was de warmste van maar 4 warme dagen, dat zijn dagen met een maximumtemperatuur boven de 20 graden. De gemiddelde temperatuur kwam uit op 11,8 ºC, en dat is precies gelijk aan het gemiddelde temperatuur van mei in de periode 1971-2000. Met maar 14 mm neerslag was mei een droge maand …

De vogels trokken zich van de weersomstandigheden niks aan. Het werd gezellig in onze tuin. De koolmezen kregen het steeds drukker naar mate hun jongen groeiden, ze vlogen voortdurend af en aan. hoog in de hazelaar begon ‘ons vaste koppeltje’ houtduiven avances te maken en een nest te bouwen.

Mijn fotomaatje wist me op een met 16 graden allerminst warme dag weer eens mee te tronen naar de Jan Durkspolder. Daar hadden zowel een lepelaar als ik een mazzeltje: hij een lekker hapje, ik een mooie foto …

Winterkoning bij de krabbenscheer

Ook in de vijver lag de waterspiegel er gisterochtend volkomen roerloos bij. Een mooie gelegenheid om even een blik te werpen op de ‘verdronken’ krabbenscheer. Ik blijf het boeiend vinden om te zien hoe die wonderlijke waterplanten in het najaar naar de bodem zakken, om in het voorjaar weer naar de oppervlakte te komen …

Toen ik daar zo stond, hoorde ik ineens een geluid dat ik nog niet eerder in onze tuin had gehoord. Ik kende het echter wel … volgens mij had ik het al eens bij mijn fotomaatje Jetske in de tuin gehoord. Het leek me de roep van een winterkoninkje. Terwijl ik me op de hazelaar richtte, hoorde ik even later niet alleen het wat tikkende geluid weer, maar toen herkende ik ook het kenmerkende staartje van de winterkoning. Hij zat onder in de hazelaar …

Natuurlijk had hij een plekje in fel tegenlicht uitgekozen. Het zijn dan ook geen wonderschone plaatjes geworden, maar omdat het ’t eerste portret van een winterkoning in eigen tuin betreft, kan het wat lijden vind ik. Daar komt nog bij, dat hij op de laatste foto net een sprongetje teveel omhoog maakte, waardoor hij een gescalpeerde indruk maakt, maar een kniesoor die daar op let …

 

Hoog in de hazelaar

Hoog in de hazelaar zijn de meeste bladeren intussen weggewaaid. Daarmee komt net als voorgaande jaren ook nu het duivennest dat daar in voorjaar en zomer is gebouwd weer tevoorschijn …

Ons duivenkoppeltje heeft het nest van vorig jaar ditmaal als basis gebruikt. Dat blijkt een goede keuze te zijn geweest, want in tegenstelling tot voorgaande jaren is het nu eens een stevig en stabiel bouwwerk geworden. En dat is maar goed ook, want hoewel het door ’t dichte bladerdek van de hazelaar moeilijk te zien was, zijn er afgelopen zomer zeker drie, maar waarschijnlijk vier jongen groot gebracht …

Daarmee heeft de hazelaar voor dit jaar zijn werk wel weer gedaan. In het heetst van de zomer heeft hij volop schaduw gebracht in ons tuintje. Daarnaast bood zijn dichte bladerdek een veilig plekje voor het jonge duivengezin. Als ik dan nog even inzoom op de laatste bladeren die nu nog aan de hazelaar hangen, zien we dat de katjes voor volgend jaar alweer klaar hangen. Laat maar komen dat voorjaar …     😉

Operatie koolmees

Eind maart zag ik dat een koolmeesje nogal veel belangstelling toonde voor het nestkastje, dat we een paar jaar geleden van mijn fotomaatje hebben gekregen. Dat was in het verleden wel eens vaker gebeurd, maar het kastje wachtte nog steeds op de eerste bewoners …

Dit jaar leek de geur van nieuwigheid er eindelijk af te zijn. In de weken die volgden werd het kastje van binnen en van buiten grondig geïnspecteerd, en ook de buurt werd regelmatig gezellig kwetterend in de gaten gehouden …

Tijdens de koudere periode die volgde, is het nestkastje en hetgeen er zich afspeelt, letterlijk en figuurlijk wat uit beeld geraakt, want het nestkastje laat zich vanuit huis maar moeizaam zien. Sinds ruim een week is het echter een drukte van belang in en rond het nestkastje …

Zo gaat dat de hele dag door. Zodra ze naar binnen gaan, klinkt er een luid gepiep op uit de voortdurend hongerige keeltjes. Zo lang dat maar blijft gebeuren is dat een goed teken, want dan hebben de jonkies in elk geval nog geen door gif aangetaste rupsen gehad. Nu maar hopen dat ik de komende tijd de katten van de buren uit de buurt kan houden. Dat kan nog wel eens een moeizame strijd worden, vrees ik …

Het hoogste lied

Langzaam maar zeker komt het eind van een periode met uitzonderlijk mooi en vooral ook erg droog aprilweer in zicht. Voor mezelf vind ik dat eerlijk gezegd jammer, want het dragen van lichte, ruim zittende kleding komt mijn geplaagde buikwand wel ten goede. En dat betekent ook dat ik weer wat vaker en gemakkelijk op pad ben om een fotokuiertje te maken …

Om foto’s te maken hoef ik met dit weer overigens niet beslist op pad te gaan. Dagelijks komt de merel enkele keren langs om vanuit onze hazelaar het hoogste lied aan te heffen. En dat levert zo lang de bomen nog niet over een vol bladerdek beschikken best aardige plaatjes op. Het geruis van de oostenwind verhinderde helaas opnieuw een mooie geluidsopname …

Weerbeeld juni 2018

Het begint eentonig te worden. Na een zeer zachte april en een record warme mei was ook juni volgens het KNMI met gemiddeld 17,5°C tegen normaal 15,6°C veel warmer dan normaal. In ons tuintje kwam de gemiddelde temperatuur uit op 16,9 °C tegen normaal 14,4 °C over de periode 1971-2000. Het warmst werd het op 7 juni met een maximumtemperatuur van 28,4 °C. Kouder dan 9,7 °C werd het niet …

Het grootste deel van de maand werd het weer in onze contreien bepaald door hogedrukgebieden. Met een (noord)oostelijke stroming bleven echte extreem hoge temperaturen gelukkig uit deze maand. Opvallend was het aantal warme dagen (maximumtemperatuur 20 tot 25,0 °C): 19 tegen normaal gemiddeld 11 over de periode 1971-2000 …

180622-1436x

Met gemiddeld over het land 29 mm neerslag tegen normaal 68 mm was de maand zeer droog. Dat was ook in ons tuintje het geval: 21 mm tegen normaal ca. 71 mm. Enige regen van betekenis viel er bij ons slechts op 4 dagen. De bovenstaande druppeltjes op het vingerhoedskruid (dopkeblom in het Fries) vielen op 22 juni …

180702-neerslag--juni

De afgelopen dagen was het me eerlijk gezegd alweer aan de warme kant en dat lijkt voorlopig ook nog wel even zo te blijven. Daar komt nog bij dat ik m.b.t. mijn Acnesklachten sinds het weekend weer helemaal terug bij af ben. Omdat warmte en MS sowieso al niet goed samengaan, hebben we mijn mobiele hangmat-standaard maar weer eens in stelling gebracht. Af en toe een beetje meedraaien met de zon, zodat ik lekker wat in de schaduw van de hazelaar kan hangen, levert de komende tijd veelal het onderstaande beeld op. Daarbij dient nog wel even te worden opgemerkt dat de wolken dateren van 3 juni, want zulke fraaie wolken heb ik hier al enige tijd niet meer gezien …

180603-1605x