Tagarchief: knotwilgen

Naar de Leyensloane

Geplaatst op door

Hoewel ik vorige week dinsdag veel had gezien en gefotografeerd, voelden mijn benen woensdagochtend verrassend sterk aan. Dat kwam weer heel goed uit, want het leek opnieuw een prachtige dag te worden. Ik besloot weer eens een kijkje te nemen bij de vogelkijkhut ‘Blaustirns’ bij de Leijen aan de kant van De Tike. Onderweg bedacht ik me echter. Ik zou ook wel eens aan de andere kant van de Leijen kunnen kijken. Daarom sloeg ik in Opeinde rechtsaf om langs het kanaal naar het eind van de Leyensloane te rijden (Google Maps) …


Halverwege de Wâldwei en het strandje aan de Leijen houdt de rit met de auto op, vanaf hier begint het fiets- en wandelpad langs het meer. Nadat ik de auto had gedraaid, heb ik nog even naar een paar overvliegende ganzen gezwaaid, daarna ben ik vol goede moed op weg gegaan …

Bijna halverwege zag ik een paar keurig geknotte wilgen aan de andere kant van het Opeinder Kanaal staan. Ze werden mooi weerspiegeld in zachte golfjes. Hmmm … halverwege, en ik begon mijn benen al te voelen. Ik zou natuurlijk nog op mijn schreden terug kunnen keren …


Ik heb intussen even opgezocht wanneer ik voor het laatst naar het strandje aan de Leijen ben gelopen. Dat was op 1juli 2009, ik heb er toen wat foto’s van lichtende nachtwolken gemaakt. Het was een mooi plekje om lichtende nachtwolken te fotograferen, maar ik herinner me dat ik het toen al te ver vond om er regelmatig een kijkje te nemen bij kans op lichtende nachtwolken of poollicht …


Terwijl ik verder liep, werd ik uit mijn mijmeringen gehaald door een flottielje Canadese ganzen in het kanaal. Luid snaterend zetten ze koers van de Leijen richting Opeinde …

Met de close-up van het onderstaande tweetal sluit ik het eerste deel van deze kuier naar de Leijen af …

Hardwerkende krasse knarren

Geplaatst op door

Op weg terug van de vogelkijkhut naar de auto hoorde ik iets verderop met korte stoten het geronk van een motorzaag. Bijna terug bij het pad kon ik ook mannenstemmen horen …


Een aantal vrijwilligers en een betaalde kracht van de Friese natuurbeschermingsorganisatie ‘It Fryske Gea’ waren een stukje verderop bezig met het knotten van de wilgen daar. Nadat ze eerder de wilgen langs het pad al onder handen hadden genomen, waren nu de wilgen in het rietland aan de andere kant van de sloot kennelijk aan de beurt …

Dus denk bij het passeren van zo’n oude knotwilg niet dat het maar een oude dode boom is, waarvan de gaten als prullenbak bedoeld zijn. Nee, die voor ons landschap zo kenmerkende oude knotwilgen zijn in de loop der jaren vaak met zorg gevormd in een hechte samenwerking van moeder natuur en een legertje hardwerkende krasse knarren …

Waar zouden we zijn zonder alle actieve vrijwilligers?

Ik vrees dat er zeer grote problemen zouden ontstaan op het vlak van natuur, cultuur, sport, verenigingswerk, zorg & welzijn, politiek, wijk- en buurtwerk, sociale hulpverlening, onderwijs & scholing. Ik durf de stelling wel aan dat onze samenleving goeddeels in zou storten zonder vrijwilligerswerk.

Tussen winter en voorjaar

Geplaatst op door

Maandagochtend ben ik na de koffie weer eens naar de Jan Durkspolder gereden. Er werd hard gewerkt door de rietsnijders, die hun overtollige ruigte aan het verbranden waren …


Ook langs de Geau (Google Maps) en langs het paadje naar de grote vogelkijkhut was weer hard gewerkt. De wilgen waren weer keurig geknot door vrijwilligers van It Fryske Gea …


De plas in de polder lag er heerlijk rustig en dromerig bij. Het eerste wat me opviel, was dat de gele lissen voor de hut waren verwijderd. Er zwommen her en der wat zwanen, sommige daarvan leken voorzichtig het voorjaar in de kop te krijgen, maar daarover later meer …

Er zweefde een blauwe reiger voorbij en een stuk verderop in de richting van de molen maakte een grote zilverreiger op subtiele wijze een dansje in het water. Ook die grote zilverreiger komt een deze dagen nog eens uitgebreid in beeld …

Stekeligheden

Geplaatst op door

Ken je dat …? Dat je naar een vogelkijkhut loopt …

… en dat dit het eerste is wat je ziet, wanneer je naar binnen stapt …?

… en dat er dan ook nog eens een soort van muggenvitrage voor de kijkopeningen heen en weer wappert …?

Ik denk dan: morgen maar weer gewoon thuis vogels kijken.

Kleurig en gezellig

Geplaatst op door

Ter afsluiting van het jaar waren Aafje en ik gisteren voor een hapje en een snapje uitgenodigd door mijn fotomaatje Jetske en haar eega. Terwijl wij gedrieën bij het gezellig knapperende haardvuur zaten, leefde Jetskes’ echtgenoot zich uit in de keuken …

Na enige tijd onderbrak hij zijn werkzaamheden even om de beide fotografen te wijzen op de kleurrijke zonsondergang. Daar hoef je mij op een plek waar zicht op de westelijke horizon voor handen is maar één keer voor te roepen. Buiten stond ik meteen tegenover twee uit de kluiten gewassen figuren. Gelukkig was Jetske in de buurt om me gerust te stellen, het waren de wilgen die ze net had geknot …

Achter die wilgen speelde zich een prachtige kleurenspektakel af. Nog een paar stappen voorwaarts en ik had een weids zicht, waarvan ik vanuit ons tuintje alleen maar had kunnen dromen op dat moment …

Als fotomaatjes hadden we geen mooiere afsluiting van het jaar kunnen bedenken. Nadat we onze camera’s geruime tijd naar hartenlust hadden laten klikken en tussendoor in stilte van de kleurenpracht hadden genoten, was het tijd om de handen weer even te warmen bij de haard. Daar was het al snel weer gezellig en konden we ons tussendoor ook nog eens heerlijke hapjes laten smaken. Het was een kleurige en gezellige afsluiting van het jaar. Dank daarvoor!