Op zoek naar weidevogels

Donderdag ben ik voor het eerst dit jaar op zoek gegaan naar weidevogels. Zoals de laatste jaren gebruikelijk is geworden, ben ik daarvoor naar de Surhuizumermieden (OpenStreetMap) gereden …

In eerste instantie leken er nog helemaal geen vogels te zijn. Pas toen ik flink inzoomde, zag ik in de verte in en rond het water o.a. grutto’s, kieviten en smienten. Het viel me niet echt mee. Ze zaten erg ver weg en er leken vooral aanzienlijk minder grutto’s te zijn dan voorgaande jaren. Ook de kemphanen heb ik gemist …

Afijn, het is nog vroeg in het jaar, voorgaande jaren was ik er meestal een week of twee later. Ik ben in ieder geval blij dat ze er weer zijn. De komende tijd zullen ze zich wel verder verspreiden over de landerijen en laten ze zich van dichterbij zien …

Terug naar de Mieden

Vrijdag scheen hier voor het eerst vorige week de zon. Dat was voldoende reden om na de koffie voor het eerst dit jaar een ritje te maken naar de Surhuizumermieden

Ter plekke kon ik de auto zo in de berm zetten, dat ik het linker zijraampje naar beneden kon laten glijden zonder dat de koude wind naar binnen blies …

Het was er nog rustig. Op een paar stroken droge grond in het plasdrasland zaten wat groepjes kieviten. Wat dichterbij zwommen een paar meerkoeten en een kuifeend …

In een plas wat verderop vlogen een paar bergeenden elkaar in de veren. Grutto’s waren er in velden noch wegen te zien, daarom ben ik na enige tijd doorgereden naar een tweede locatie in de buurt …

Op die tweede locatie was ik de enige, zodat ik ook daar de auto gunstig kon parkeren met het oog op een goed zichtveld en geen last van de wind. Daarna begon het wachten, maar dat werd na een half uurtje beloond met o.a. de onderstaande foto van een ijsvogel. Mijn dag kon niet meer stuk …

De weidevogels zijn terug

Nadat ik een aantal foto’s van de ijsvogels had gemaakt, ben ik even doorgereden naar het vogelkijkplatform in de Surhuizumermieden gereden. Nu ik wist dat de ijsvogels nog op hun plekje zaten, was het tijd om ook even te checken of de weidevogels intussen al terug waren op een van hun plekjes …


Ze zaten zoals gebruikelijk na hun lange reis uit zuidelijker oorden weer ver weg. De meesten zaten in de natste delen van het land lekker wat in en bij het water om weer aan te sterken na de lange reis. Er zaten ook ditmaal weer vooral grutto’s. Verder zag ik er wat kieviten, een enkele tureluur en er leken ook nog ’n paar kemphanen te zitten …

Een van de grutto’s leek even genoeg te hebben van de nattigheid. Terwijl hij de weidegrond afspeurde naar wormen, kwam hij even wat dichterbij. Wanneer ze straks op vrijersvoeten zijn en zich verspreiden over de landerijen, hoop ik in de loop van het voorjaar weer eens een paar mooie foto’s van een grutto op een paal of een hek te kunnen maken …

De lange weg terug

Na de winterse onderbreking pak ik de draad maar weer op waar ik hem vorige week had laten liggen, namelijk bij het uitzichtpunt aan de Leyensloane. Aan alles komt een eind, zo ook aan het aangename uurtje dat ik daar had doorgebracht. Ik verheugde me er niet echt op, maar uiteindelijk werd het toch tijd om de lange terugweg aan te vangen …


Gelukkig werd de lange rechte kuier een paar maal onderbroken door een paar lokale bezienswaardigheden. Om te beginnen stond er ergens halverwege een aantal Canadese ganzen aan de overkant van het kanaal. Mogelijk waren het de ganzen, die ik op de heenweg al was tegengekomen, toen ze vanaf de Leijen deze kant op kwamen …

In het weiland aan deze kant van het kanaal stond ergens een bordje dat het bekijken waard was. ‘Ik dongje rûch – Grutsk op ús Greidefugels’ luidt het opschrift. Vrij vertaald betekent het dat de boer ruige mest of stromest gebruikt om zijn land te bemesten, omdat hij trots is op onze weidevogels. Net als nattigheid en een kruidenrijke vegetatie helpt ruige mest de weidevogels. Het zorgt voor meer en ander bodemleven. Meer informatie hierover kun je lezen op de website Grutsk op ús Greidefûgels


Voor de weidevogels was het nog te vroeg, maar hazen leken zich er op dat moment al thuis te voelen. Ik was de auto al mooi genaderd, toen ik een haas in het weiland zag zitten. En al snel zag ik er ook een tweede, gelukkig verscheen de rest van het gezelschap pas toen ik weer bij de auto was. Maar dat is voor morgen …

Vliegshow van de kemphanen

Toen ik eind maart voor het eerst dit jaar in de Surhuizumermieden was, heb ik er nog geen kemphaan kunnen vinden. Dat was vorige week wel even wat anders …

Als broedvogel is de kemphaan bijna uit ons land verdwenen. Tijdens de trek zijn er gelukkig in Fryslân op een aantal plaatsen in maart-april en in juli nog wel vrij grote aantallen te zien. Overwinteraars concentreren zich vooral in Zeeuws-Vlaanderen. In de Surhuizumermieden is tijdens hun trek naar het noorden weer een flinke groep kemphanen neergestreken om te rusten en te foerageren. Tussen de bedrijven door voeren ze regelmatig een vliegshowtje op …

Na een paar rondjes strijkt het hele spul weer neer, waarna ze allemaal een plekje zoeken om hun dagelijkse bezigheden op de grond voort te zetten …

Morgen bekijken we hier een paar kemphanen van wat dichterbij.

Onderweg naar het nest

Ook een gelukje komt niet altijd alleen. Het plekje waar de ijsvogels zich laten zien is namelijk nog geen zes km verwijderd van de vogelkijkhut in de Surhuizumermieden, de locatie waar ik de laatste jaren graag kom voor de weidevogels. Dat laat zich voorlopig dus mooi combineren …

De eerste keer dat ik er vorige week was, viel ik meteen met mijn neus in de boter. Op een smalle strook land, die mooi binnen het bereik van mijn camera lag, zag ik een kievit lopen …

Ik besloot hem even te volgen. Hij liep doelgericht naar een plekje waar hij zich even later lekker neervlijde. Nog even wat met het kontje draaien en daar zat ze prinsheerlijk. Ik denk dat het een vrouwtje was, omdat die het grootste deel van het broeden voor hun rekening nemen. Kijkend naar de manier waarop ze ging zitten, is duidelijk dat ze een nestje met een aantal van die mooie groen-zwart gespikkelde eieren heeft …

(V)luchtige weidevogels

Niet alleen de aanblik van al die weidevogels is mooi, ook de lokroepen van de verschillende vogels vind ik prachtig. Die vogelzang voert me elk jaar weer terug naar mijn kinderjaren, toen die geluiden rondom niet van de lucht waren …

Het was een drukte van belang op en boven het plas-drasland. Vooral kieviten en grutto’s waren goed vertegenwoordigd, maar er zaten ook wat eenden tussen. In tegenstelling tot voorgaande jaren heb ik er vorige week jammer genoeg geen kemphanen gezien …

De meeste vogels bleven op grote afstand, maar een enkele grutto vloog mooi binnen bereik van mijn camera voorbij. Onze nationale vogel … mooi, hè …