Een grutto die op een paal staat, is toch een wat klassieker beeld dan een graspieper op een paal. Korte tijd nadat de graspieper was weggevlogen, was ik net bezig om deze grutto netjes te portretteren op zijn paal, toen hij plotseling uit mijn beeld verdween …
Al snel werd duidelijk waarom. Er vloog een bruine kiekendief laag over de sloot en de rand van het oude boerenland. Nadat de kiekendief voorbij het hek was, dook hij weer omlaag naar de sloot om zijn vlucht te vervolgen. De grutto zag ik iets verderop intussen als een raket omhoog schieten. Voorbij het volgende hek zwenkte de grote roofvogel ineens naar rechts. Hij dook naar de sloot alsof hij daar iets van zijn gading had gevonden …
Even zag ik de tip van zijn linker vleugel nog, daarna verloor ik hem (tijdelijk) uit zicht …
Anderhalve week geleden heb ik, op zoek naar grutto’s, een vergeefse rit naar de Surhuizumermieden gemaakt. Hoewel het met 8°C onder een grijs wolkendek weer geen aanlokkelijk weer was, besloot ik vanmorgen nog eens een poging te wagen. Ditmaal had ik meer succes …
In het plasdrasland links van de weg stonden tientallen grutto’s druk te poetsen. Verderop scharrelden diverse eenlingen en koppeltjes rond. Even later streek er rechts van de weg op korte afstand een grutto bij een kleinere plas neer …
Tot mijn genoegen begon hij uitgebreid zijn ochtendtoilet te maken. Veel beter had ik het met de eerste grutto van dit jaar niet kunnen treffen …
Nadat hij kennelijk tevreden was, draaide hij zich om en liep een stukje bij de plas vandaan. Al snel leek hij een vette worm of iets van dien aard gevonden te hebben. Zijn dag goed, mijn dag goed …
Nadat ik donderdagochtend in de vogelkijkhut ‘de Blaustirns’ aan de Leijen een tijdlang had zitten genieten van de zwarte sterns, ben ik zoals ik wel vaker even doorgereden naar de Jan Durkspolder …
Daar kon ik echter niet komen, omdat de brug afgesloten was. Waarschijnlijk is de gammele polderbrug eindelijk vervangen. Dat hoop ik deze of volgende week te ontdekken. Omdat ik in de Jan Durkspolder niet terecht kon, heb ik een ommetje gemaakt naar de hooilanden ten noorden van Earnewâld. En daar kreeg ik geen spijt van …
Ik was het doodlopende weggetje nog maar nauwelijks honderd meter in gereden of er vloog al een grutto op, die meteen een paar maal luid roepend laag over de auto dook. Ik wist genoeg en zette de auto meteen in de berm. De grutto landde eerst pal naast me op een dampaal. Daarna dook hij het lange gras in. Even later kwam hij tevoorschijn met zijn partner en hun kuiken. Is het niet prachtig!?
Ieder aan een kant van hun kuiken hielden de ouders de omgeving scherp in de gaten. Lang duurde de show niet, al snel leidden pa en ma hun kuiken weer naar het lange gras. Hopelijk redt dit kuiken het om volwassen te worden, want de kuikenoverleving van grutto’s moet omhoog …
Mijn dag kon al na het zien van de zwarte sterns bij de Leijen al niet meer stuk, het treffen met dit prachtige drietal dat ook op de Rode Lijst staat, maakte het helemaal af! 🙂
Voor de jaarlijkse foto van een grutto op een paal ben ik twee weken geleden weer eens naar de Surhuizumermieden gereden. Het was hier met 21,2°C de eerste warme dag van het jaar, het was alleen jammer dat de lucht wat melkachtig wit bleef die dag …
Tijdens een rondje door het gebied, zag ik op een bepaald moment een grutto op een paal met een van de welbekende bordjes ‘Vogelbroed- en rustgebied’ staan. Rustig liet ik de auto in de berm uitrollen, maar voor de grutto was dat kennelijk nog niet rustig genoeg. Luid roepend vloog hij op …
Dat voorbeeld werd vrijwel meteen gevolgd door een paar andere grutto’s, die uit het lange gras opvlogen. Ik werd duidelijk als een onruststoker gezien, daarom besloot ik maar gebruik te maken van de gelegenheid door een betere positie in te nemen. Even later keerde de rust terug en streek de grutto weer op zijn paal neer …
Nadat ik een aantal foto’s van de ijsvogels had gemaakt, ben ik even doorgereden naar het vogelkijkplatform in de Surhuizumermieden gereden. Nu ik wist dat de ijsvogels nog op hun plekje zaten, was het tijd om ook even te checken of de weidevogels intussen al terug waren op een van hun plekjes …
Ze zaten zoals gebruikelijk na hun lange reis uit zuidelijker oorden weer ver weg. De meesten zaten in de natste delen van het land lekker wat in en bij het water om weer aan te sterken na de lange reis. Er zaten ook ditmaal weer vooral grutto’s. Verder zag ik er wat kieviten, een enkele tureluur en er leken ook nog ’n paar kemphanen te zitten …
Een van de grutto’s leek even genoeg te hebben van de nattigheid. Terwijl hij de weidegrond afspeurde naar wormen, kwam hij even wat dichterbij. Wanneer ze straks op vrijersvoeten zijn en zich verspreiden over de landerijen, hoop ik in de loop van het voorjaar weer eens een paar mooie foto’s van een grutto op een paal of een hek te kunnen maken …
Na een grijze en donkere winterperiode brak het voorjaar in maart aan met volop zon. Het mooie weer wist me na enige tijd zelfs te verleiden tot een kuier in het Weinterper Skar …
Zoals de laatste jaren gebruikelijk is geworden, heb ik in het voorjaar ook weer een paar maal een ritje naar het kijkplatform in de Surhuizumermieden gemaakt. Dit is momenteel toch wel een van de beste plekken in de buurt om grutto’s te spotten, en dat lukte ook in 2022 meteen weer. Ook een graspieper wilde wel even poseren. In de tuin trof ik op een koude ochtend een zieltogende hommel aan. Met suikerwater was hij niet meer te redden, het arme beest had ook mijten …
Met fotomaatje Jetske ging ik tegen het eind van de maand naar ‘de Lokkerij’(Google Maps), een ooievaarsstation in een beboste omgeving. Die dag liep ik ook voor het eerst flink tegen mijn grens aan, omdat mijn benen me nog maar nauwelijks konden dragen op weg terug naar de auto. Onderweg naar huis werd ons pad later op de dag gekruist door een overstekende trein. Dat is voor mij altijd een hoogtepuntje, want in een straal van 25 km rond mijn woonplaats Drachten rijdt nog steeds geen trein …
Maart was een uiterst zonnige maand. Ik telde 16 dagen zon, op 7 dagen was het licht bewolkt en op 8 dagen was het bewolkt of overwegend bewolkt. Volgens het KNMI was maart met gemiddeld over het land 250 uren recordzonnig. Met zoveel zon en veelal een zuidelijke stroming kon het niet missen of de gemiddelde temperatuur moest ook in maart weer hoog eindigen: 7,9°C in onze tuin (normaal ca. 5,0°C over de periode 1971-2000). Behalve zonnig was maart met welgeteld 9 mm ook bijna recorddroog. Bijna, want de laatste dag van de maand had nog een verrassing in petto: ’s avonds viel er ca. 3 cm sneeuw …
Afanja's Weblog 